Rechtbank Den Haag, 13-09-2018, ECLI:NL:RBDHA:2018:11653, AWB 18 / 3233

1. Eiseres heeft gesteld te zijn geboren op [geboortedatum] en de Eritrese nationaliteit te bezitten. Op 5 april 2016 heeft referent, de gestelde echtgenoot van eiseres, namens haar een aanvraag ingediend tot verlening van een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) in het kader van nareis. Op 16 mei 2017 heeft verweerder deze aanvraag afgewezen.

2. Bij het bestreden besluit is het bezwaar van eiseres daartegen ongegrond verklaard. Daaraan heeft verweerder ten eerste ten grondslag gelegd dat eiseres geen antecedentenverklaring heeft ingediend. Voorts heeft verweerder overwogen dat eiseres haar identiteit niet heeft aangetoond, zodat zij reeds daarom niet in aanmerking komt voor een mvv. Omdat de identiteit van eiseres niet vast is komen staan, kan de feitelijke gezinsband tussen haar en referent evenmin worden vastgesteld. Bovendien zijn de door eiseres overgelegde geboorteakte, doopakte en kerkelijke huwelijksakte vals bevonden.

3. Op wat eiseres daartegen heeft aangevoerd, wordt hierna ingegaan. De rechtbank oordeelt als volgt.

4. Sinds november 2017 hanteert verweerder een nieuw beoordelingskader voor nareisaanvragen. In de uitspraak van 16 mei 2018¹ heeft de Afdeling² geoordeeld dat dit kader in overeenstemming is met artikel 11, tweede lid, van de Gezinsherenigingsrichtlijn³. Een vreemdeling moet zowel de gestelde familierelatie met de desbetreffende referent als zijn identiteit aantonen met officiële documenten. Indien een vreemdeling stelt dat hij geen officiële documenten kan overleggen, moet hij dit aannemelijk maken. Als die vreemdeling dit aannemelijk heeft gemaakt, betrekt verweerder onofficiële documenten bij zijn beoordeling en kan hij aanvullend onderzoek aanbieden. Als die vreemdeling dit niet aannemelijk heeft gemaakt maar wel één of meer onofficiële documenten heeft overgelegd, betrekt verweerder deze onofficiële documenten bij zijn beoordeling. Deze documenten kunnen verweerder aanleiding geven om de desbetreffende vreemdeling aanvullend onderzoek aan te bieden.

5. Vast staat dat eiseres geen officiële documenten heeft overgelegd die haar identiteit kunnen aantonen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat eiseres niet aannemelijk gemaakt dat zij geen officiële documenten kan overleggen. De enkele verklaring van eiseres dat haar Eritrese identiteitskaart tijdens haar illegale uitreis uit Eritrea door de Rashayda bevolking is afgenomen, heeft verweerder als niet afdoende kunnen beschouwen. Verder heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat de overige door eiseres ingebrachte documenten niet als indicatieve documenten voor het aantonen van haar identiteit kunnen worden aangemerkt. Uit de verklaring van onderzoek door Bureau Documenten van 5 april 2017 is immers gebleken dat deze allen vals zijn bevonden.

6. Uit het voorgaande volgt dat verweerder niet ten onrechte heeft geconcludeerd dat eiseres haar identiteit niet aannemelijk heeft gemaakt en dat daarmee de feitelijke gezinsband ook niet vast is komen te staan.

7. Namens eiseres is ten slotte aangevoerd dat verweerder de hoorplicht heeft geschonden. De rechtbank overweegt hierover als volgt. Van het horen mag alleen met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb⁴ worden afgezien, als er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de motivering van het primaire besluit en hetgeen eiser daartegen in bezwaar heeft aangevoerd, mede bezien in het licht van hetgeen hiervoor is overwogen, is naar het oordeel van de rechtbank aan deze maatstaf voldaan.

8. Het beroep is ongegrond.

9. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.