Parket bij de Hoge Raad, 07-04-2009, BH0566, 07/11663 P

Conclusie inzake:

[verzoeker=betrokkene]

1. Het hof te Amsterdam bij uitspraak van 28 februari 2007 verzoeker de verplichting opgelegd tot betaling van een bedrag van € 5.500,- aan de Staat ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel.

2. Namens verzoeker heeft mr. D.W.H.M. Wolters, advocaat te Hoofddorp, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld.

3. Het middel behelst de klacht dat het hof een verzoek van de raadsman van verzoeker om het onderzoek ter terechtzitting te schorsen omdat verzoeker wegens ziekte was verhinderd de terechtzitting bij te wonen, ten onrechte niet heeft gehonoreerd. Door die afwijzing is art. 6, derde lid aanhef en onder b, EVRM geschonden, aldus het middel.

De advocaat-generaal vordert afwijzing van het verzoek tot aanhouding omdat de onderbouwing hiervan ontbreekt.

Na beraad in raadkamer deelt de voorzitter als beslissing van het hof mede dat het verzoek van de verdediging wordt afgewezen nu dit niet is onderbouwd met een medische verklaring."

(vi) Blijkens genoemd proces-verbaal heeft vervolgens het onderzoek ter terechtzitting plaatsgevonden en is het gesloten, waarna het hof op 28 februari 2007 uitspraak heeft gedaan, waarbij het aan verzoeker de verplichting heeft opgelegd een bedrag aan de Staat te betalen ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel.

5. Het op de terechtzitting in hoger beroep gedane verzoek van de raadsman van verzoeker tot schorsing van het onderzoek ter terechtzitting, is een verzoek als bedoeld in art. 281, eerste lid, Sv in verbinding met art. 328 Sv en art. 415 (oud) Sv in verbinding met art. 511d, eerste lid, Sv. Maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek is ingevolge art. 281, eerste lid, Sv in verbinding met art. 415 (oud) Sv en art. 511d, eerste lid, Sv of het belang van het onderzoek de schorsing vordert.

6. In de hiervoor onder 4 sub v weergegeven overwegingen van het hof ligt als zijn oordeel besloten dat het hof het verzoek tot schorsing van het onderzoek ter terechtzitting heeft afgewezen, omdat het belang van het onderzoek de schorsing niet vorderde. Aldus heeft het hof de juiste maatstaf toegepast.

8. Bij het voorgaande moet in aanmerking worden genomen dat een betrokkene die een verzoek tot aanhouding van de behandeling van de zaak doet of laat doen, er - ook in geval deze zich beroept op ziekte - in beginsel niet van uit mag gaan dat zijn verzoek zonder meer zal worden ingewilligd. Het staat immers ter beoordeling van de rechter of hij de aangevoerde reden aannemelijk en van voldoende gewicht acht en of het belang van een behoorlijke strafvordering de voorrang moet hebben boven het belang van de betrokkene bij aanhouding. In de regel mag daarom van hem worden gevergd dat hij zich op de hoogte stelt van het al dan niet doorgaan van de behandeling van de zaak, althans dat hij er zorg voor draagt dat hij daaromtrent kan worden geïnformeerd alsook dat hij ter staving van het verzoek alsnog de gegevens kan verstrekken die de rechter met het oog op de te nemen beslissing wenselijk acht. Aan de rechter staat het vrij om indien een verzoek onvoldoende door bewijsstukken is gestaafd of indien aan diens verlangen tot aanvulling niet of niet genoegzaam is voldaan, daaraan gevolgtrekkingen te verbinden. Oordelen en beslissingen daarover kunnen in cassatie slechts op hun begrijpelijkheid worden getoetst.(2)

9. In de hiervoor onder 4 sub v weergegeven afwijzing door het hof van het verzoek tot schorsing van het onderzoek ter terechtzitting ligt als zijn oordeel besloten dat in dit geval het belang van de strafvordering - hetwelk omvat een afdoening binnen een redelijke termijn van de zaak - diende te prevaleren boven het belang van verzoeker om bij de behandeling van zijn zaak ter terechtzitting aanwezig te zijn. Het hof heeft daartoe overwogen dat het verzoek niet is onderbouwd met een medische verklaring. Dat oordeel geeft in het licht van hetgeen hiervoor onder 7 en 8 is uiteengezet geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen dat de raadsman van verzoeker ter onderbouwing van het verzoek enkel heeft aangevoerd dat verzoeker hem heeft gebeld met de mededeling dat hij griep heeft en niet ter terechtzitting kan verschijnen(3) en dat op die terechtzitting de verdediging namens verzoeker kon worden gevoerd en ook is gevoerd door de raadsman van verzoeker(4).

10. Het middel faalt en kan worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Ambtshalve gronden waarop Uw Raad de aangevallen beslissing zou moeten vernietigen heb ik niet aangetroffen.

11. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

AG