Parket bij de Hoge Raad, 01-06-2004, AO7066, 02573/03

Conclusie inzake:

[verdachte]

1. Verdachte is door het Gerechtshof te Amsterdam wegens 1. "poging tot zware mishandeling" en 2. "belaging" veroordeeld. Het Hof heeft bevolen dat verdachte ter beschikking zal worden gesteld met verpleging van overheidswege.

2. Namens verdachte hebben mr. G.P. Hamer en mr. B.P. de Boer, advocaten te Amsterdam, vijf middelen van cassatie voorgesteld.

3. Het eerste middel bevat de klacht dat het Hof voor de oplegging van de TBS ten onrechte gebruik heeft gemaakt van een psychologisch rapport van 15 augustus 2001 terwijl de eerste terechtzitting in hoger beroep eerst plaatsvond op 9 december 2002.

5. De eerste terechtzitting in hoger beroep vond plaats op 9 december 2002. De tweede en laatste terechtzitting in hoger beroep vond plaats op 6 maart 2003. Het Hof heeft op 20 maart 2003 arrest gewezen.

8. Het Hof heeft gebruik gemaakt van een rapportage van het Pieter Baan Centrum van 9 april 2002, opgemaakt door enerzijds een psycholoog en anderzijds een zenuwarts. Daarmee is de in art. 37 lid 2 Sr gestelde eis vervuld, nu dit gedragsdeskundig advies - afkomstig van twee gedragsdeskundigen van verschillende disciplines onder wie een psychiater - later dan een jaar vóór de nadere terechtzitting in hoger beroep is gedagtekend. Dit advies kan de beslissing van het Hof zelfstandig dragen.

9. Kennelijk en niet onbegrijpelijk heeft het Hof het psychologisch rapport van 15 augustus 2001 gebruikt ter nadere onderbouwing van zijn op basis van de rapportage van het Pieter Baan Centrum genomen beslissing. Het bepaalde in art. 37 lid 2 Sr staat daaraan niet in de weg.

10. Het middel faalt.

11. Het tweede middel bevat de klacht dat onder meer art. 5 EVRM is geschonden doordat het Hof de TBS heeft opgelegd zonder te beschikken over een recente medische rapportage waaruit de noodzaak van die maatregel bleek.

De verdachte en de officier van justitie hebben tegen voormeld vonnis hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte zal worden veroordeeld tot dezelfde maatregel als de rechtbank heeft opgelegd.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen maatregel bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

Verdachte heeft zijn ex-vriendin [het slachtoffer] gedurende een lange periode belaagd ('gestalked'). Hij heeft haar meermalen gebeld en zich meermalen dreigend - zowel mondeling als schriftelijk - tegenover haar uitgelaten. Tevens heeft de verdachte [het slachtoffer] meermalen gevolgd naar haar werk en heeft hij zich meermalen hinderlijk voor haar woning opgehouden. Verdachte heeft zowel collega's als familieleden van [het slachtoffer] lastig gevallen en een collega en een familielid bedreigend bejegend. Aan het eind van deze periode heeft verdachte - toen hij zich wederom in de avonduren ophield bij de woning van [het slachtoffer] - geprobeerd de vriend van [het slachtoffer], [betrokkene 3], zwaar lichamelijk letsel toe te brengen door met een mes een stekende beweging naar zijn lichaam te maken.

Verdachte heeft door zijn handelen een ernstige inbreuk gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van [het slachtoffer] en haar veel vrees aangejaagd, hetgeen het hof ter terechtzitting in hoger beroep zelf door haar getuigenverklaring heeft kunnen vaststellen. De ervaring leert dat slachtoffers van belaging hiervan nog geruime tijd nadelige psychische gevolgen kunnen ondervinden. Bovengenoemde feiten veroorzaken bovendien ernstige gevoelens van onrust en onveiligheid in de maatschappij in het algemeen en voor de betrokkenen in het bijzonder.

Door de poging tot zware mishandeling heeft de verdachte voorts de openbare veiligheid in het algemeen en de lichamelijke integriteit van [betrokkene 3] in het bijzonder geschaad en voorts leidt dat tot gevoelens van angst en onveiligheid in de samenleving.

Blijkens een de verdachte betreffend uittreksel uit het Justitieel Documentatieregister van 29 januari 2003 is hij reeds eerder strafrechtelijk veroordeeld.

Uit de psychologische rapportage van 15 augustus 2001 komt onder meer -zakelijk weergegeven - het volgende naar voren:

Onderzochte heeft nauwelijks zelfinzicht en ziektebesef is afwezig. Onderzochte heeft een zwakke persoonlijkheidsstructuur. Hij is externalistisch georiënteerd. Hij zoekt de oorzaken van zijn problemen niet bij zichzelf, maar denkt dat anderen, i.c. de "ORG", hem het leven zuur maken. Daardoor voelt hij zich niet verantwoordelijk om veranderingen aan te brengen.

Uit de rapportage van het Pieter Baan Centrum van 9 april 2002 komt onder meer -zakelijk weergegeven - het volgende naar voren:

Onderzochte heeft ten tijde van het plegen van de hem tenlastegelegde feiten weliswaar de ongeoorloofdheid hiervan kunnen inzien, doch is in mindere mate dan de gemiddeld normale mens in staat geweest zijn wil in vrijheid - overeenkomstig een dergelijk besef - te bepalen.

Ondergetekenden (het hof begrijpt: Oudejans en Scheffer) concluderen dat onderzochte ten tijde van het plegen van de hem tenlastegelegde feiten lijdende was aan een zodanige gebrekkige ontwikkeling en ziekelijke stoornis van zijn geestvermogens, dat deze feiten hem slechts in verminderde mate kunnen worden toegerekend.

Betrokkene is een chronisch, paranoïd psychotische man. In de etiologie van de psychose lijkt het niet tot stand hebben kunnen komen van een basale vertrouwensband met de moederfiguur een centrale rol te spelen. Betrokkene is in zijn ontwikkeling niet in staat geweest stabiele beelden van zijn ouders te integreren; als volwassene is hij de facto nog steeds op zoek naar een vrouw als moederfiguur bij wie hij zich, als kind, kan invoegen in en de geborgenheid ervaren van een gezin. Bovendien heeft hij een vrouw nodig, omdat hij het alleen-zijn slecht verdraagt - hij dreigt dan door verlatingsangst te worden overspoeld en psychotisch te decompenseren - en als gevolg daarvan verdraagt hij het niet haar te moeten loslaten. Deze dynamiek speelt bij het onder 1 tenlastegelegde een belangrijke rol. Ten aanzien van het onder 2 tenlastegelegde speelt de uit de problematiek voortkomende opgekropte agressie een grote rol.

De kans op herhaling van soortgelijke feiten, het 'stalken' en bedreigen van zijn ex-vriendin - en in het verlengde daarvan eventueel verdergaande vormen van agressie tegen haar of tegen anderen - moet bij onbehandelde problematiek voor betrokkene naar het oordeel van het onderzoekend team aanzienlijk worden geacht. Dit geldt evenzeer - zij het op langere termijn - voor een eventuele nieuwe relatie van betrokkene, waarvan de kans dat die op een gegeven moment zal worden verbroken - gelet op de aard van betrokkenes problematiek - eveneens aanzienlijk is. Om bovengenoemde redenen adviseren onderzoekers betrokkene de maatregel van terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege op te leggen.

Het hof neemt bovenstaande conclusies over en maakt deze tot de zijne.

Het onder 1 bewezenverklaarde is een feit waarop naar de wettelijke omschrijving een gevangenisstraf van meer dan vier jaren is gesteld. Het onder 2 bewezenverklaarde levert een overtreding van artikel 285b van het Wetboek van Strafrecht op.

Al het bovenstaande in overweging nemende, is het hof van oordeel dat na te noemen maatregel passend en geboden is.

Het hof zal gelasten dat de verdachte ter beschikking wordt gesteld en bevelen dat de ter beschikking gestelde van overheidswege wordt verpleegd, nu de veiligheid van anderen danwel de algemene veiligheid van personen en goederen het opleggen van deze maatregel eist."

(...)

(e) the lawful detention (...) of persons of unsound mind (...)".

15. De vraag wat moet worden verstaan onder "a significant period of time" moet worden beantwoord aan de hand van de concrete omstandigheden van het geval.

16. In het huidige art. 37 lid 2 Sr ligt besloten dat de wetgever zich op het standpunt stelt dat indien een advies is uitgebracht binnen een jaar voor de aanvang van de terechtzitting, niet "a significant period of time" in de hiervoor aangehaalde zin is verstreken.

18. In de onderhavige zaak heeft het Hof bewezenverklaard dat verdachte zich in de periode van 1 oktober 2000 tot en met 12 juli 2001 heeft schuldig gemaakt aan belaging en dat hij zich op 16 juli 2001 heeft schuldig gemaakt aan een poging tot zware mishandeling. Ter ondersteuning van zijn oordeel (van 20 maart 2003) dat TBS geboden is, heeft het Hof gebruik gemaakt van gedragsdeskundige rapportages van 9 april 2002 en van 15 augustus 2001. Het Hof heeft de in deze rapportages verwoorde conclusies overgenomen en tot de zijne gemaakt en aldus tot uitdrukking gebracht dat de gebrekkige ontwikkeling en ziekelijke stoornis van verdachtes geestvermogens ten tijde van 's Hofs uitspraak nog steeds aanwezig waren. Dit oordeel is in het licht van het voorgaande niet onbegrijpelijk en geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, in het bijzonder niet van art. 5 EVRM, in aanmerking genomen dat tussen de datum waarop de rapportage van het Pieter Baan Centrum is gedagtekend (9 april 2002) en de uitspraak in hoger beroep (20 maart 2003) nog geen jaar is verstreken, uit de door het Hof gebezigde rapporten gelezen in onderling verband en samenhang door het Hof kennelijk en niet onbegrijpelijk is opgemaakt dat verdachte reeds geruime tijd aan een ernstige psychische stoornis leed, en ter 's Hofs terechtzitting niet is aangevoerd dat sinds het laatste over verdachte uitgebrachte rapport in verdachtes psychische toestand een wezenlijke verbetering was opgetreden, terwijl - zoals het Hof kennelijk en niet onbegrijpelijk heeft geoordeeld - aanwijzingen daarvoor aan verdachtes gedrag ter terechtzitting, voor zover blijkt uit het daarvan opgemaakte proces-verbaal, ook niet vallen te ontlenen.

19. Het middel faalt.

20. Het derde middel bevat de klacht dat het Hof geen blijk heeft gegeven het verweer te hebben onderzocht dat verdachte geen van de deskundigen heeft gesproken, terwijl het Hof desondanks de rapportages van die deskundigen heeft gebruikt voor de oplegging van de TBS.

De verdachte verklaart -zakelijk weergegeven-:

(...)

Tevens verzoekt de raadsman het hof om, indien zijn verweren worden verworpen, rekening te houden met de hierna genoemde omstandigheden. Verdachte is van mening dat er bij hem geen sprake is van een geestesstoornis. Daarnaast adviseert psycholoog Van Soest in zijn rapportage van 15 augustus 2001 een medicamenteuze behandeling. De verdediging acht mitsdien een medicamenteuze behandeling passender dan een terbeschikkingstelling. Psychiatrie in de vorm van een terbeschikkingstelling zal een omgangsregeling tussen verdachte en zijn dochter [betrokkene 4] frustreren. Tevens is terbeschikkingstelling gezien de ernst van de tenlastegelegde feiten buitenproportioneel. In het licht van de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit zou plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis, hetzij een voorwaardelijke gevangenisstraf met als bijzondere voorwaarde dat de verdachte zich laat opnemen, gepaster zijn. Daarnaast verzoekt de verdediging het hof om geen acht te slaan op de rapportage van het Pieter Baan Centrum, nu deze rapportage niet met de verdachte is besproken."

22. Met het oog op de oplegging van de TBS heeft het Hof gebruik gemaakt van meergenoemd rapport van het Pieter Baan Centrum van 9 april 2002. Dit, zich bij de stukken van het geding bevindend, rapport bevat onder meer een verslag van de psycholoog J.M. Oudejans van het psychologisch onderzoek ten aanzien van verdachte (p. 19 e.v.). Dit verslag houdt, zakelijk weergegeven en voor zover thans van belang, in dat verdachte de psycholoog telkens te kennen heeft gegeven niet aan een onderzoek te willen meewerken en niet met de psycholoog te willen praten, maar dat verdachte toch iedere keer bereid bleek om de psycholoog in zijn cel te laten en te praten. Dezelfde gang van zaken deed zich voor tussen verdachte en de zenuwarts J.H. Scheffer (p. 25 e.v.).

23. Tegen deze achtergrond is 's Hofs kennelijke oordeel dat verdachte met de gedragsdeskundigen heeft gesproken, niet onbegrijpelijk en behoeft het evenmin nadere motivering. Verweven als het is met waarderingen van feitelijke aard kan 's Hofs oordeel in cassatie niet verder ten toets komen.

24. Het middel faalt.

25. Het vierde middel bevat de klacht dat het Hof onvoldoende heeft gemotiveerd op grond waarvan het de TBS heeft gelast, althans dat het Hof onvoldoende blijk heeft gegeven te hebben onderzocht of en in hoeverre een minder vergaande maatregel zou kunnen worden opgelegd.

26. Het Hof heeft de oplegging van de maatregel van TBS gemotiveerd zoals hiervoor bij de bespreking van het tweede middel is weergegeven.

27. Vooropgesteld moet worden dat de feitenrechter vrij is in de bepaling van de sanctie en de waardering van de factoren die hij daartoe van belang acht. Deze afweging is aan hem voorbehouden. In cassatie kan dus niet worden onderzocht of de juiste sanctie is opgelegd en evenmin of de sanctie beantwoordt aan alle daarvoor in aanmerking komende factoren, zoals de ernst van het feit of de persoon van de verdachte.(6)

28. Het Hof heeft met de zojuist weergegeven motivering tot uitdrukking gebracht waarom het de terbeschikkingstelling met bevel tot verpleging van overheidswege heeft opgelegd (vgl. artikel 359, leden 5, 6 en 8 Sv) en niet een andere sanctie, zoals de door de raadsman bepleite plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis(7) of voorwaardelijke gevangenisstraf. Dit oordeel is niet onbegrijpelijk en geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Evenmin behoeft het nadere motivering, in aanmerking genomen dat - naar het Hof met juistheid heeft vastgesteld - naar aanleiding van beide bewezenverklaarde feiten de onderhavige maatregel kan worden opgelegd en dat het onder 1. bewezenverklaarde feit (poging tot zware mishandeling) een geweldsdelict oplevert in de zin van art. 359 lid 8 Sv. Ook 's Hofs oordeel dat de kans op herhaling van soortgelijke feiten als belaging aanzienlijk moet worden geacht en dat de veiligheid van anderen danwel de algemene veiligheid van personen en goederen het opleggen van deze maatregel eist, is in het licht van de door het Hof aangehaalde inhoud van de door het Hof genoemde rapporten niet onbegrijpelijk en kan wegens verwevenheid met waarderingen van feitelijke aard in cassatie niet verder ten toets komen.

29. Voorzover het middel blijkens de toelichting nog een beroep doet op een passage uit het gedragskundig advies van J.W.G.M. van Soest van 15 augustus 2001 waarin een ten opzichte van 's Hofs oordeel afwijkende conclusie wordt getrokken, miskent het dat de feitenrechter niet verplicht is zijn ten opzichte van de deskundige afwijkende opvatting nader te motiveren.(8) Het Hof heeft zich kennelijk en niet onbegrijpelijk laten leiden door het recentere rapport van het Pieter Baan Centrum.

30. Het middel faalt.

31. Het vijfde middel is gericht tegen het bewijs van het onder 2. bewezenverklaarde en in het bijzonder tegen 's Hofs oordeel dat sprake is van "wederrechtelijk stelselmatig" inbreuk maken. Volgens de steller van het middel heeft het Hof een onjuiste uitleg begrepen aan het begrip stelselmatig in de zin van art. 285b Sr, althans de bewezenverklaring te dier zake onvoldoende met redenen omkleed.

Dit proces-verbaal houdt in, voorzover van belang en zakelijk weergegeven, als verklaring van [het slachtoffer]:

8. Een geschrift, zijnde een niet-ondertekend proces-verbaal met nummer 2001124393-1 van 10 mei 2001 opgemaakt door D. Zijlstra, hoofdagent van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijden 68-70).

Dit geschrift houdt in, voorzover van belang en zakelijk weergegeven, als verklaring van [betrokkene 1]:

Ik ben werkzaam bij thuiszorg. Toen ik op 9 mei 2001 na mijn avondpauze met de dienstbus werd teruggebracht naar het werk in de Seniorenflat De Garstkamp te Amsterdam zag ik een man met een mes bij mijn fiets staan. Ik zag dat hij vervolgens met het mes de banden overdwars stuksneed. Ik zag dat hij dit deed bij zowel mijn voorband als mijn achterband. Ik zag dat de man vervolgens naar de bus toe liep waarin ik samen met de chauffeur zat. Ik zag dat de man naar binnen keek en herkende hem als de ex-man van een collega genaamd [het slachtoffer]. Ik zag dat de man de bus inkeek en begreep achteraf dat dit kennelijk was met de bedoeling om te zien of [het slachtoffer] in de bus zat. Toen ik dit echter nog niet wist, voelde ik mij op dat moment zeer bedreigd door de man aangezien hij het mes nog in zijn hand hield.

9. Een ambtsedig proces-verbaal, nummer 2001190013-9 van 18 juli 2001, opgemaakt door M.A.J. van den Dobbelsteen, hoofdagent van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde pagina's 35-36).

Dit proces-verbaal houdt in, voorzover van belang en zakelijk weergegeven, als de op 18 juli 2001 tegenover verbalisant afgelegde verklaring van [betrokkene 5]:

U belt mij naar aanleiding van een voorval dat heeft plaatsgevonden in het bejaardenhuis De Garstkamp te Amsterdam waar ik regelmatig werkzaam ben als receptioniste. U zegt mij dat het gaat om een man die zijn ex regelmatig lastig valt. Ik kan u zeggen dat u dan waarschijnlijk [verdachte] bedoelt, die zijn ex [het slachtoffer] lastig valt tijdens haar werk. Daar dit al vaker is gebeurd heeft deze [verdachte] een ontzegging gehad van de directeur van De Garstkamp. Een ontzegging die overigens ook geldt voor De Venser waar hij ook regelmatig mensen lastig valt als zijn ex daar werkzaam is.

10. Een ambstedig proces-verbaal, nummer 2001273857-1 van 13 oktober 2001, opgemaakt door F.M.G. Blommestijn, inspecteur van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijden 123-126).

Dit proces-verbaal houdt onder meer in als verklaring van voornoemde verbalisant, zakelijk weergegeven:

11. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2001026078-1 opgemaakt door B. Misdorp en R.J. Jonathans van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Flierbosdreef (doorgenummerde bladzijden 56-57).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

12. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2001050426-1 opgemaakt door S.K. Gijzen en J. Brons van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Flierbosdreef (doorgenummerde bladzijden 54-55).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

13. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2001053381-1 opgemaakt door M.A. de Jong en W.M. Sliekers en G.J. van Zalen van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Flierbosdreef (doorgenummerde bladzijden 52-53).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

14. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2000312828-1 opgemaakt door J.A. Faber en M.A.J. van den Dobbelsteen van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijden 61-62).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

15. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2001006462-1 opgemaakt door E. van de Groep, S. Bussemaker, F.M.G. Blommestijn en G.J. van Zalen van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijden 58-60).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

16. Een geschrift, zijnde een mutatierapport, registratienummer 2001123176-1 opgemaakt door M. Schaap, C.B. van Duijn, F.M.G. Blommestijn, F. Stena en J.J.M. Teunissen van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, Wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijden 47-49).

Dit geschrift houdt onder meer in als verklaring van voornoemde rapporteurs, zakelijk weergegeven:

17. Een geschrift, zijnde een kopie van een brief van [verdachte] aan [het slachtoffer] (doorgenummerde bladzijden 90-93), waarvan een kopie is gehecht aan deze aanvulling verkort arrest.

18.Een ambtsedig proces-verbaal, met nummer 2001190013-10 van 23 augustus 2001, opgemaakt door G.J. van Zalen, inspecteur van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland, wijkteam Ganzenhoef (doorgenummerde bladzijde 94).

Dit proces-verbaal houdt in, voorzover van belang en zakelijk weergegeven, als de op 23 augustus 2001 tegenover verbalisant afgelegde verklaring van aangeefster [het slachtoffer]:

Ik wens hierbij een klacht te doen tegen mijn ex-vriend [verdachte]. Ik heb reeds eerder aangifte gedaan, maar nu dien ik officieel een klacht tegen hem in."

(...)

Onder stelselmatig wordt hetzelfde verstaan als in het op 17 juni 1997 ingediende wetsvoorstel dat de bijzondere opsporingsbevoegdheden regelt (kamerstukken II 1996/97, 25 403, nr. 3, pag. 27). Stelselmatig betekent met een bepaalde intensiteit, duur en/of frequentie. Eén enkel nachtelijk telefoontje is geen belaging. Uiteraard kan de combinatie van gedragingen wel het stelselmatige karakter opleveren."(9)

en

"Wat is stelselmatig? Volgens de Van Dale heeft stelselmatig van doen met systematisch, ordelijk, samenhangend, volgens een voorbedacht plan en niet zo maar toevallig. Op advies van de Raad van State hebben wij het bestanddeel "stelselmatig" een zelfde uitleg gegeven als in de wet bijzondere opsporingsbevoegdheden. Daar is "stelselmatig" in art. 126g uitgelegd als "met een bepaalde duur, intensiteit en/of frequentie." In het wetboek van strafvordering ziet het stelselmatige toe op handelingen van de opsporingsautoriteiten. Het stelselmatige in het in het wetboek van strafrecht opgenomen belagingsartikel slaat op de gedragingen van de belager. Hier kan het gaan om een combinatie van allerlei soorten gedragingen. De intensiteit, de duur en de frequentie van die gedragingen kunnen per belagingszaak verschillen. De initiatiefnemers antwoorden de leden van de PVDA-fractie dat zij niet willen aangeven hoe lang in concreto een belaging moet duren. Zouden de indieners een week of een maand of welke tijdseenheid dan ook aangeven, dan zouden belagers dat kunnen ontduiken door net iets korter te belagen. De initiatiefnemers verwachten dat de rechter aan de hand van de concrete feiten en omstandigheden in een zaak het bestanddeel "stelselmatig" nader zal inkleuren, waardoor in de rechtspraktijk een zekere afbakening zal gaan plaatsvinden."(10)

37. Onder deze omstandigheden geeft 's Hofs oordeel dat de inbreuk door verdachte op de persoonlijke levenssfeer van [het slachtoffer] stelselmatig van aard was tegen de achtergrond van de wetsgeschiedenis van art 285b Sr geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, is het allerminst onbegrijpelijk en is het voldoende met redenen omkleed, in aanmerking genomen dat, naar in 's Hofs oordeel besloten ligt en uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen volgt, de verschillende handelingen van verdachte met grote frequentie en intensiteit plaatsvonden gedurende een ruime tijdsspanne en de uiteenlopende handelingen ieder op zichzelf en zeker in combinatie een zeer bedreigend karakter hadden.

38. Het middel faalt.

39. Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

AG