Hoge Raad, 12-06-2001, AB2066, 02830/00

12 juni 2001

Strafkamer

nr. 02830/00

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Amsterdam van 11 juli 2000, parketnummer 23/000871-00, in de strafzaak tegen:

[verdachte], geboren te [geboorteplaats] (Suriname) op [geboortedatum] 1947, wonende te [woonplaats], ten tijde van de bestreden uitspraak gedetineerd in de Penitentiaire Inrichting “Haarlem” te Haarlem.

Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze hebben mr. G.P. Hamer en mr. A.M. Kengen, advocaten te Amsterdam, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

“Ter terechtzitting heeft de raadsman aangevoerd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het onder 2 tenlastegelegde feit omdat het bewijsmateriaal onrechtmatig is verkregen.

Nu door de in de woning van verdachte binnengetreden agenten van politie de uitlevering werd gevorderd van eventueel aanwezige verdovende middelen, zonder dat verdachte tevoren de cautie was gegeven, dient volgens de raadsman het nadien verkregen bewijsmateriaal als onrechtmatig verkregen te worden beschouwd. Bij gebrek aan voldoende overig (rechtmatig verkregen) bewijs, kan het onder 2 tenlastegelegde feit niet bewezen worden en dient daarvoor vrijspraak te volgen.

Het hof overweegt hieromtrent het navolgende.

Nog daargelaten het antwoord op de vraag of in het onderhavige geval de cautie gegeven had moeten worden, is het hof van oordeel dat de enkele mededeling van verdachte, naar aanleiding van de vordering eventueel aanwezige verdovende middelen uit te leveren, “In mijn kamer” en later de intrekking daarvan door te verklaren “Er ligt hier niets”, niet redengevend geweest zijn voor het vinden van de verdovende middelen - heroïne alsmede cocaïne - in de woning van verdachte. Blijkens het door A.N.M. Verlaat, inspecteur van politie, regio Kennemerland, ambtsedig opgemaakte proces-verbaal van 17 november 1999 van binnentreden van de woning, met nummer PL12HL/99-167485, dossier-paragraaf 1.11, zijn de verdovende middelen aangetroffen naar aanleiding van een veiligheidsfouillering onder verdachte en voorts in een groene jas die over de stoel in de slaapkamer van verdachte hing - toen een politieagent het jasje omdraaide - en op een tafel in de woonkamer van verdachte, direct in het zicht.

Het bewezenverklaarde berust derhalve niet op vruchten van de vordering tot uitlevering. Het hof verwerpt het verweer”.

3.3. Het oordeel van het Hof dat het bewezenverklaarde niet berust op de vruchten van de vordering tot uitlevering en dat de vraag of de onder 3.1 bedoelde mededeling gedaan had moeten worden daarom onbeantwoord kan blijven, is niet zonder meer begrijpelijk. Immers, de gebezigde bewijsmiddelen en hetgeen het Hof, zoals hiervoor onder 3.2 weergegeven, overigens heeft vastgesteld, houden in dat het overgrote deel van de in totaal in de woning gevonden verdovende middelen is aangetroffen in een groene jas die over de stoel in de slaapkamer van de verdachte hing, welke slaapkamer werd betreden nadat de verdachte op de vordering tot uitlevering van eventueel aanwezige verdovende middelen antwoordde “in mijn kamer”.

Dit behoeft evenwel niet tot cassatie te leiden om de navolgende reden.

3.4. Uit de gebezigde bewijsmiddelen en hetgeen het Hof, zoals hiervoor onder 3.2 weergegeven, overigens heeft vastgesteld kan bezwaarlijk anders volgen dan dat de politie gebruik heeft gemaakt van de haar ingevolge art. 9, derde lid, Opiumwet toekomende bevoegdheid uitlevering te vorderen van de in de woning aanwezige (voor inbeslagneming vatbare) verdovende middelen van in dit geval de verdachte. De door het Hof vastgestelde omstandigheid dat de verbalisanten direct in het zicht op een tafel in de woonkamer verdovende middelen aantroffen en de in bewijsmiddel 1 weergegeven informatie vormden voldoende aanleiding tot het doen van die vordering.

Tot het voorafgaand aan de vordering tot uitlevering doen van de bedoelde mededeling aan de verdachte was de verbalisant, anders dan het middel betoogt, niet gehouden aangezien een dergelijke vordering niet heeft te gelden als een vraag naar de betrokkenheid bij een strafbaar feit.