Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 23-08-2016, ECLI:NL:GHSHE:2016:3751, 200.182.177_01

Als enerzijds gesteld en anderzijds niet of onvoldoende betwist, staan in dit hoger beroep de navolgende feiten vast.

a. Bij tussen partijen gesloten overeenkomst heeft [de stichting] de woning aan [adres] te [plaats] (hierna: de woning) met ingang van 1 oktober 1996 verhuurd aan [appellant] tegen een te betalen huurprijs van laatstelijk € 605,31 per maand.

Het door partijen op 27 september 1996 ondertekende huurcontract vermeldt dat de maandhuur “vóór de eerste dag van een nieuwe huurmaand moet worden voldaan”.

Het hof zal de grieven I tot en met IV niet afzonderlijk bespreken maar met inachtneming daarvan de bij het bestreden vonnis toegewezen vordering van [de stichting] tot ontbinding c.a. en tot betaling van huur zelfstandig beoordelen. Deze grieven lenen zich voor gezamenlijke bespreking.

[de stichting] legt aan deze voorliggende vordering ten grondslag dat [appellant] sinds 2010 stelselmatig toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van zijn huurdersverplichting om de huur op tijd te betalen. [de stichting] stelt dat [appellant] ondanks meermalen getroffen maar telkens niet nagekomen betalingsregelingen per datum inleidende dagvaarding nog steeds achterstallig was met een huur van € 1.900,15.

Daar iedere tekortkoming van [appellant] in de nakoming van zijn huurdersverplichting om de huur op tijd te betalen [de stichting] al bevoegd maakt om de huurovereenkomst te (doen) ontbinden, geldt dat zeker voor de vele sinds 2010 bij herhaling voorkomende aan [appellant] toe te rekenen tekortkomingen. Correcte nakoming voor het verleden is ook niet (meer) mogelijk en [appellant] was sindsdien ook structureel in verzuim. Met zijn kritiek op de aangenomen omvang van de huurachterstand miskent [appellant] dat aan inmiddels verstreken huurtermijnen toe te rekenen betalingen eerst strekken in mindering op de kosten, daarna op de verschenen rente en dan pas op de hoofdsom. Anders dan [appellant] meent, is hierbij niet een bepaalde omvang van de huurachterstand (van bijvoorbeeld drie maanden ten tijde van de inleidende dagvaarding) maatgevend maar de op grond van alle omstandigheden van dit geval te maken afweging van ernst en aard van de tekortkoming tegen de ontbinding en haar gevolgen. De hierboven door het hof al besproken omstandigheden en de door [appellant] ingeroepen omstandigheden dat eerder meermalen voor huurachterstanden betalingsregelingen werden getroffen en dat [appellant] met een ex-partner co-ouderschap heeft over twee minderjarige dochters die wekelijks bij hem verblijven en van wie er één het syndroom van Down heeft en bijzonder aan de woning en de daarbij behorende woon- en leefomgeving woning is gehecht, brengen het hof niet tot het oordeel dat de jarenlange, vrij structurele, tekortkomingen in de nakoming van de op [appellant] als huurder rustende hoofdverplichting om de huur op tijd te betalen, de ontbinding met haar gevolgen in dit geval niet rechtvaardigt. Hierbij weegt ook mee dat niet is gesteld of gebleken dat daardoor een van de beide dochters op straat komt te staan en dat [appellant] al jarenlang via betalingsregelingen de gelegenheid is geboden om zijn betaalgedrag te verbeteren.

Nu de grieven I tot en met IV geen doel treffen, faalt ook grief V voor zover deze daarop volgens [appellant] voortbouwt. Voor zover [appellant] zich met deze grief overigens keert tegen de in het bestreden vonnis gegeven beslissingen over de buitengerechtelijke kosten en rente, verwijst [appellant] slechts naar “bladzijde 5 van de conclusie van antwoord, voorlaatste alinea”. In die alinea verwijt [appellant] aan (de deurwaarder van) [de stichting] kosten te hebben doorberekend over een nooit verschuldigd bedrag van € 24.299,50, maar de aangevallen beslissingen zijn niet gebaseerd op dat bedrag. [appellant] maakt niet althans onvoldoende duidelijk welke bezwaren hij concreet tegen deze aangevallen beslissingen aanvoert. Voor zover [appellant] in de bedoelde alinea lijkt aan te geven dat hooguit buitengerechtelijke kosten over € 3.400,-- hadden mogen worden toegekend, verduidelijkt [appellant] ook niet althans onvoldoende dat, waarom of in hoeverre hij het daarvoor toegewezen bedrag te hoog acht.

Omdat [appellant] geen feiten en omstandigheden stelt of te bewijzen aanbiedt die tot een ander oordeel leiden, komt bewijslevering niet aan de orde. Het hof ziet evenmin aanleiding voor een door [de stichting] gewenste comparitie van partijen en komt tot de slotsom dat de grieven niet leiden tot vernietiging van het bestreden vonnis. Het hof zal dat vonnis bekrachtigen en de in het ongelijk te stellen [appellant] in de proceskosten van het hoger beroep veroordelen. Nu de andere geschilpunten niet tot een ander oordeel leiden, beslist het hof als volgt.