Gerechtshof Amsterdam, 07-06-2016, ECLI:NL:GHAMS:2016:2154, 200.167.966/01

3.1.

Het gaat in deze zaak om het volgende.

( i) [geïntimeerde] heeft bij schriftelijke ‘huurovereenkomst winkelruimte en andere bedrijfsruimte in de zin van artikel 7:290 BW’ van 9 september 2013 aan [appellant] , volgens deze huurovereenkomst ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel onder nr. [nummer] , met ingang van 1 september 2013 voor de aanvangsduur van vijf jaar verhuurd de bedrijfsruimte aan de [adres] (verder: het gehuurde), met als contractuele bestemming (artikel 1.3)

( v) Na enige perikelen over (vermeend) niet functionerende (al dan niet onoordeelkundig aangesloten) apparatuur alsook kennelijke problemen van [appellant] met de verkrijging van vergunningen, is na de opening in het gehuurde van restaurant [X] door [A] verzocht de huurovereenkomst op naam van zijn echtgenote te zetten, doch hierover is geen overeenstemming bereikt.

3.2.

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg in conventie gevorderd, kort gezegd, ontruiming van het gehuurde en vergoeding van de daarmee gemoeide kosten, alsmede betaling van een bedrag van € 11.616,= aan huurachterstand tot en met mei 2014, met nevenvorderingen. [appellant] heeft hiertegen verweer gevoerd en van zijn kant in reconventie gevorderd, kort gezegd, primair vaststelling dat de huurovereenkomst moet worden vernietigd of ontbonden en dat door [geïntimeerde] een bedrag van € 77.613,50 (inclusief het gestelde bedrag van € 30.000,= aan ‘zwart’ geld) aan [appellant] moet worden betaald, subsidiair vaststelling dat [geïntimeerde] toerekenbaar is tekortgeschoten in de nakoming van zijn verplichtingen, zodat hem alleen de huurpenningen over de periode van 1 september 2013 tot 1 mei 2014 toekomen en [geïntimeerde] een bedrag van € 46.637,50, en meer subsidiair een bedrag van € 34.537,50, aan [appellant] moet (terug)betalen. [geïntimeerde] heeft hiertegen verweer gevoerd.

3.3.

De kantonrechter heeft in het vonnis waarvan beroep, kort gezegd, als volgt overwogen. Nu beide partijen hebben gesteld dat de huurovereenkomst met onderling goedvinden per 1 juni 2014 is beëindigd, is de vordering van [geïntimeerde] tot betaling van de huurpenningen tot en met mei 2014 toewijsbaar, tenzij het beroep van [appellant] in reconventie op ontbinding of vernietiging (per een eerdere datum) slaagt. Dit laatste is echter niet het geval. Voor zover [appellant] zich daartoe beroept op schending door [geïntimeerde] van de mededelingsplicht dat in het gehuurde geen alcoholische dranken mochten worden geschonken, faalt dat betoog omdat dit, zoals in de huurovereenkomst bepaald, [appellant] ’s eigen verantwoordelijkheid was. Voor zover [appellant] daartoe heeft gesteld dat de in het gehuurde aanwezige apparatuur niet zou hebben gefunctioneerd, heeft [appellant] – nog daargelaten dat partijen het erover eens lijken te zijn dat deze apparatuur door [geïntimeerde] van [appellant] is gekocht – zijn stellingen onvoldoende onderbouwd. Met betrekking tot de vordering van [appellant] tot terugbetaling van een bedrag van € 30.000,= aan ‘zwart geld’ geldt dat [appellant] , in het licht van de betwisting van deze vordering door [geïntimeerde] , deze vordering in meerdere opzichten onvoldoende heeft onderbouwd. Ten slotte zijn de buitengerechtelijke incassokosten toewijsbaar, heeft [geïntimeerde] belang bij zijn vordering tot ontruiming en dient [appellant] zowel in conventie als in reconventie in de proceskosten te worden veroordeeld, aldus (nog steeds) de kantonrechter. Op grond van een en ander heeft de kantonrechter in conventie [appellant] veroordeeld tot betaling van een bedrag van € 11.616,= aan hoofdsom (met wettelijke handelsrente) en een bedrag van € 883,99 aan buitengerechtelijke incassokosten, [appellant] veroordeeld tot ontruiming van het gehuurde, [appellant] veroordeeld in de proceskosten en het meer of anders gevorderde afgewezen, en in reconventie de vorderingen van [appellant] afgewezen en [appellant] veroordeeld in de proceskosten.

3.4.

Met zijn eerste grief betoogt [appellant] , kort gezegd, dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat voor vernietiging van de huurovereenkomst wegens dwaling geen plaats is, omdat [appellant] zich daartoe beroept op schending door [geïntimeerde] van de mededelingsplicht dat in het gehuurde geen alcoholische dranken mochten worden geschonken, maar dit, zoals in de huurovereenkomst is bepaald, [appellant] eigen verantwoordelijkheid was. [appellant] voert in dit verband in hoger beroep aan dat [geïntimeerde] hem in het kader van de totstandkoming van de huurovereenkomst de onjuiste mededeling heeft gedaan dat het exploiteren van een restaurant in de bedrijfsruimte was toegestaan en ook de vorige huurder in die ruimte al een restaurant exploiteerde. [geïntimeerde] heeft deze stelling gemotiveerd betwist en gesteld dat er tussen partijen uitsluitend over is gesproken dat op het pand een horecavergunning rust (bepaalde openingstijden en geen alcohol). Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

3.5.

Volgens artikel 1.3 van de huurovereenkomst zal het gehuurde door of vanwege huurder uitsluitend worden bestemd om te worden gebruikt als detailhandelsverkoop van etenswaren en dranken en het, ter plaatse, nuttigen daarvan (en dus niet als restaurant), terwijl in artikel 9.4 is overeengekomen dat de huurder zelf zorg dient te dragen voor alle benodigde vergunningen en te leveren diensten en hier ook zelf verantwoordelijk voor is, en dat het later of niet verkrijgen van enige vergunning of benodigde diensten geen opschortende of ontbindende werking van enige afspraak in deze overeenkomst en ook geen vernietiging hiervan tot gevolg heeft. Met name uit laatstgenoemde bepaling kan redelijkerwijs niet anders worden afgeleid – en door partijen over en weer zijn begrepen – dan dat partijen hebben afgesproken dat als bij [appellant] al sprake zou zijn van dwaling, deze voor diens rekening dient te blijven als bedoeld in artikel 6:228 lid 2 BW en geen grond kan opleveren voor vernietiging van de huurovereenkomst. De stelling van [appellant] dat partijen niettemin iets anders hebben afgesproken althans hebben bedoeld iets anders overeen te komen, is door [appellant] onvoldoende uitgewerkt en gespecificeerd en onvoldoende onderbouwd, zodat hij ter zake niet aan zijn stelplicht heeft voldaan en aan bewijslevering niet wordt toegekomen. Voor zover [appellant] zijn vordering in dit verband heeft gegrond op de redelijkheid en billijkheid dan wel op onrechtmatige daad, heeft hij zijn stellingen eveneens onvoldoende onderbouwd, zodat het hof ook hieraan voorbij gaat.

3.6.

Uit het voorgaande volgt dat grief I faalt.

3.7.

De tweede grief van [appellant] heeft betrekking op de beweerdelijk gedane betaling van ‘zwart geld’ ten bedrage van in totaal € 30.000,=. Deze grief mist allereerst feitelijke grondslag voor zover daarin ligt besloten dat de kantonrechter zou hebben beslist dat een betaling van € 30.000,= aan ‘zwart geld’ is gedaan. Dat heeft de kantonrechter immers niet overwogen. Voorts wordt met deze grief de desbetreffende rechtsoverweging (7) van de kantonrechter slechts ten dele bestreden. Zo bestrijdt [appellant] bijvoorbeeld niet de overweging dat het in het algemeen al de vraag is of degene die meewerkt aan een uitdrukkelijk als ‘zwart’ bedoelde betaling deze achteraf in rechte kan terugvorderen, evenmin als de overweging dat het op de weg van [appellant] had gelegen uiteen te zetten op welk moment en waarom de eis van de ‘zwarte betaling’ zou zijn gesteld. De enkele mededeling, thans in hoger beroep, dat het geldbedrag dat nu getypeerd wordt als ‘zwart geld’ onderdeel is van de goodwill die hij ( [appellant] ) heeft moeten betalen voor de bedrijfsruimte, is, zonder nadere toelichting die ontbreekt, daartoe onvoldoende. Ten slotte is de toelichting op deze grief nagenoeg gelijk aan de stellingen die [appellant] reeds bij conclusie van antwoord tevens eis in reconventie (onder 5) heeft geponeerd, hoewel [geïntimeerde] op de in eerste aanleg door [appellant] te dezer zake ingenomen stellingen zeer uitvoerig en voldoende onderbouwd heeft gereageerd bij conclusie van eis in reconventie (onder 19-21). In het licht daarvan en van wat de kantonrechter ter zake in het bestreden vonnis heeft overwogen, moet daarom worden geconcludeerd dat [appellant] zijn stellingen op dit punt – die dus niet meer zijn dan een herhaling van wat hij in eerste aanleg al had aangevoerd – ook in hoger beroep onvoldoende heeft onderbouwd en dat hij niet aan zijn stelplicht heeft voldaan. Aan mogelijke bewijslevering wordt daarom niet meer toegekomen.

3.8.

Het voorgaande brengt mee dat grief II evenmin kan slagen.

3.9.

[appellant] heeft in hoger beroep bij wege van vermeerdering van eis subsidiair teruggave of afgifte gevorderd door [geïntimeerde] van de roerende zaken die zich in de bedrijfsruimte bevonden, dan wel vergoeding door [geïntimeerde] van de waarde daarvan, door hem begroot op € 32.100,=. Volgens [appellant] heeft [geïntimeerde] op 1 mei 2014 eigenhandig de sloten van de bedrijfsruimte vervangen, zodat vrijwillige ontruiming daarvan door [appellant] niet meer mogelijk was omdat hij geen toegang meer had tot de bedrijfsruimte en voor hem een raadsel is waar zijn bedrijfsinventaris is gebleven. Het hof overweegt dat [geïntimeerde] erkent dat hij op 1 mei 2014 de sloten van de bedrijfsruimte heeft vervangen. [appellant] heeft daaraan echter zelf toegevoegd dat dit door hem werd geconstateerd op het moment dat hij aldaar voor de deur verscheen, en dat op een A4-papiertje met de pen stond geschreven dat dit in verband met een inbraak was en dat een 06-nummer zou kunnen worden gebeld (zie ook productie 3 bij conclusie van antwoord tevens houdende eis in reconventie). [appellant] heeft niet betwist dat de sloten inderdaad in verband met een inbraak zijn vervangen en evenmin gesteld dat hij dit telefoonnummer heeft gebeld en/of [geïntimeerde] heeft verzocht tot de bedrijfsruimte te worden toegelaten. Voorts heeft [appellant] niet (gemotiveerd) de stelling betwist dat [geïntimeerde] [appellant] herhaaldelijk in de gelegenheid heeft gesteld de hem toekomende inventaris te verwijderen en mee te nemen, dat [appellant] van deze gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt en dat de aanwezigheid van de inventaris het pand op dit moment niet verhuurbaar maakt (conclusie van antwoord in reconventie onder 15). Een en ander leidt ertoe dat onvoldoende grond bestaat de in appel vermeerderde (subsidiaire) eis van [appellant] toe te wijzen.

3.10.

[appellant] heeft voor het overige geen feiten gesteld die, indien bewezen, tot andere oordelen dan hiervoor gegeven moeten leiden, zodat zijn bewijsaanbod – dat wat te bewijzen concrete feiten betreft op geen enkele wijze nader is toegespitst – als niet ter zake dienend wordt gepasseerd.

3.11.

De slotsom luidt dat het appel faalt en dat het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. [appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten van het geding in hoger beroep.