Centrale Raad van Beroep, 25-10-2023, ECLI:NL:CRVB:2023:1976, 20/2679 WIA

Voor een uitgebreide weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de tussenuitspraak.

Bij de gewijzigde beslissing op bezwaar van 23 januari 2023 (gewijzigde beslissing op bezwaar) heeft het Uwv vastgesteld dat het bestreden besluit van 16 april 2018 niet juist is. Bij het bestreden besluit is het primaire besluit van 25 april 2017, waarin is vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant per 18 april 2017 wijzigt van 80 tot 100% naar 39,00%, gehandhaafd. In de gewijzigde beslissing op bezwaar is geconcludeerd dat als het Uwv destijds de primaire beoordeling juist had gedaan, geconcludeerd had moeten worden dat appellant per 18 april 2017 65 tot 80% arbeidsongeschikt is. Omdat het Uwv niet met terugwerkende kracht de nieuwe functies aan de schatting ten grondslag kan leggen, kan dit niet worden geeffectueerd. Dit betekent dat appellant per 18 april 2017 recht heeft op een ongewijzigde voortzetting van de WGAloonaanvullingsuitkering, berekend naar een arbeidsongeschiktheidspercentage van 80 tot 100%. Het bezwaar van appellant tegen het besluit van 25 april 2017 wordt in de gewijzigde beslissing op bezwaar alsnog gegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep, evenals in beroep, aangevoerd dat bij hem sprake is van een situatie van geen benutbare mogelijkheden. Over de gewijzigde beslissing op bezwaar heeft hij aangevoerd dat hij van mening is dat hij volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is zodat hij recht heeft op IVA-uitkering. Omdat er op de datum in geding geen functies zijn te selecteren, om wat voor reden dan ook, is er sprake van volledige arbeidsongeschiktheid. In dat geval moet beoordeeld worden of de arbeidsongeschiktheid duurzaam is. Uit de medische beoordelingen door het Uwv en de eerder ingebrachte medische informatie volgt dat verbetering van de belastbaarheid niet of nauwelijks is te verwachten. Dit beeld wordt bevestigd door de deskundige. Omdat sprake is van duurzaamheid, had de volledige arbeidsongeschiktheid moeten leiden tot toekenning van een IVA-uitkering.

Het Uwv heeft in reactie op het standpunt van appellant aangegeven dat de volledige arbeidsongeschiktheid enkel voortkomt uit het feit dat de op datum in geding passende functies niet met terugwerkende kracht aangezegd kunnen worden. Met die passende functie zou er sprake zijn van een mate van arbeidsongeschiktheid van 65-80%. Daarom bestaat er geen recht op IVA-uitkering.

Uit de tussenuitspraak en de gewijzigde beslissing op bezwaar volgt dat het bestreden besluit niet juist was. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak, waarbij de rechtbank het beroep tegen dat besluit ongegrond heeft verklaard, niet in stand kan blijven. De Raad zal daarom de aangevallen uitspraak vernietigen, het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en dat besluit vernietigen. Met de gewijzigde beslissing op bezwaar is het Uwv niet volledig tegemoet gekomen aan de bezwaren van appellant. Op grond van de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft het hoger beroep dan ook mede betrekking op dit besluit.

In geschil is nog de vraag of de arbeidsongeschiktheid van appellant op 18 april 2017 moet worden geacht volledig en duurzaam te zijn, zodat hij met ingang van die datum recht heeft op een IVA-uitkering in plaats van een WGA-loonaanvullingsuitkering.

Volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is volgens artikel 4, eerste lid, van de Wet Werk en inkomen naar arbeidsvermogen hij die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebrek, zwangerschap of bevalling duurzaam slechts in staat is om met arbeid ten hoogste 20% te verdienen van het maatmaninkomen per uur.

Er is geen aanleiding voor het oordeel dat appellant op 18 april 2017 duurzaam niet in staat was om ten hoogste 20% van zijn maatmaninkomen te verdienen. Daartoe wordt het volgende overwogen.

Dit betekent dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat bij appellant geen sprake is van volledige en duurzame arbeidsongeschiktheid. Dat de uitkering per 18 april 2017 gebaseerd is gebleven op een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100% vloeit voort uit eisen van zorgvuldigheid. Het zorgvuldigheidsbeginsel brengt met zich mee dat bij een verlaging van de uitkering niet met terugwerkende kracht nieuwe functies met andere SBC-codes aan de schatting ten grondslag gelegd kunnen worden. Omdat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep nog wel functies voor appellant kan selecteren waarmee hij minder dan 80% arbeidsongeschikt is, heeft het Uwv terecht aan appellant geen IVA-uitkering toegekend.

Uit 2.2 tot en met 2.6 volgt dat geen aanleiding bestaat te twijfelen aan het oordeel van het Uwv dat appellant niet volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is en geen recht heeft op IVA-uitkering. Het beroep tegen de gewijzigde beslissing op bezwaar slaagt daarom niet.