Centrale Raad van Beroep, 03-09-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2082, 19/4101 ZW

Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als horecamedewerker. Op 11 februari 2016 heeft hij zich ziek gemeld met duizeligheids- en pijnklachten. Appellant ontving op dat moment een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Het Uwv heeft appellant een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) toegekend.

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een verzekeringsgeneeskundig onderzoek en een arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. Vervolgens heeft het Uwv de ZW-uitkering van appellant per 24 maart 2017 beëindigd, omdat hij meer dan 65% kon verdienen van het loon dat hij verdiende voordat hij ziek werd. Appellant werd niet meer in staat geacht tot het verrichten van zijn arbeid als restaurantmedewerker, maar wel tot het vervullen van diverse andere functies.

Het Uwv heeft de WW-uitkering van appellant per 24 maart 2017 voortgezet. Appellant heeft zich op 19 februari 2018 opnieuw ziek gemeld met hoofdpijn, hoge bloeddruk en duizeligheidsklachten. In verband hiermee heeft hij op 3 april 2018 het spreekuur bezocht van een ZW-arts, die na medisch onderzoek en verkregen informatie van de huisarts en behandelend psychiater heeft geconcludeerd dat de maatgevende arbeid van appellant gevormd wordt door de functies die in het kader van de EZWb zijn geselecteerd en dat dit functies zijn zonder spanning of stress en zonder fysieke inspanning. Deze arts heeft appellant per 8 mei 2018 onveranderd geschikt geacht voor de geselecteerde functies, bijvoorbeeld de functie van wikkelaar. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 8 mei 2018 geweigerd appellant met ingang van 19 februari 2018 een ZW-uitkering aan appellant toe te kennen. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 21 september 2018 (bestreden besluit) ongegrond verklaard, waarbij de ZW-uitkering met ingang van 8 mei 2018 is beëindigd. Aan het bestreden besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 13 september 2018 ten grondslag. De verzekeringsarts heeft hierbij geconcludeerd dat geen aanleiding aanwezig is om meer beperkingen voor appellant aan te nemen dan al bij de EZWb is gedaan.

In hoger beroep heeft appellant herhaald dat geen sprake is van een zorgvuldig medisch onderzoek door het Uwv en dat geen, dan wel onvoldoende, rekening is gehouden met zijn psychische klachten en pijnklachten bij het vaststellen van zijn belastbaarheid. Appellant heeft hierbij verwezen naar de medische dossiergegevens en een brief van de behandelend psychiater van 14 oktober 2019 ingebracht. Volgens appellant is de destijds opgestelde Functionele Mogelijkhedenlijst niet adequaat omdat daarin onvoldoende beperkingen zijn opgenomen. Ook heeft appellant zijn standpunt gehandhaafd dat de geselecteerde functies niet passend voor hem zijn. Ten slotte heeft appellant de Raad verzocht om een psychiater als onafhankelijke deskundige in te schakelen.

Het Uwv heeft een reactie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 6 november 2019 ingebracht en verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Deze regel lijdt in dit geval in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde na 52 weken ziekengeld te hebben ontvangen, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt gangbare arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de EZWb. Het gaat daarbij om elk van deze functies afzonderlijk, zodat het voldoende is wanneer de hersteldverklaring wordt gedragen door ten minste een van de geselecteerde functies (zie de uitspraak van de Raad van 22 maart 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1225).

In geschil is de vraag of het Uwv terecht heeft vastgesteld dat appellant per 8 mei 2018 ten minste een van de bij de EZWb geselecteerde functies kan verrichten en de ZW-uitkering terecht heeft beëindigd.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij in beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat sprake is van een zorgvuldig medisch onderzoek door het Uwv en dat geen aanleiding bestaat om te twijfelen aan de juistheid van de daarbij getrokken conclusies. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant afdoende besproken en met juistheid geoordeeld dat de desbetreffende gronden niet slagen.

Uit de brief van de psychiater van 8 augustus 2018 komt naar voren dat appellant lijdt aan een somatische symptoomstoornis, een matig depressieve stoornis, kenmerken van PTSS heeft en ongespecificeerde persoonlijkheidsproblematiek kent. De verzekeringsarts heeft in zijn rapport van 3 april 2018 beschreven dat appellant bij het psychisch spreekuuronderzoek geen moment van vermoeidheid of concentratiegebrek toont, niet depressief of angstig overkomt, geen kenmerken van een stemmings- of depressieve stoornis laat zien en ook geen andere aanwijzingen voor psychopathologie of ernstige persoonlijkheidsproblematiek. Daarnaast heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn rapport beschreven dat appellant bij medisch onderzoek op 5 juli 2018 een sombere onderstroom laat zien, een sombere stemming heeft, dat de aandacht met enig geduld goed te richten en te houden is en dat er geen psychotische momenten voorkomen. Hieruit volgt dat geen aanknopingspunten worden gezien om het oordeel, dat appellant per 8 mei 2018 ten minste een van de bij de EZWb geselecteerde functies kan verrichten, voor onjuist te houden.

Ten slotte heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep in zijn reactie van 6 november 2019 overtuigend toegelicht dat de door appellant ingebrachte brief van de psychiater van 14 oktober 2019 geen nieuwe inzichten geeft die betrekking hebben op de datum in geding. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft hierbij verwezen naar de brieven van de psychiater die al in het dossier aanwezig waren en bij de beoordeling betrokken zijn. De Raad ziet geen aanleiding om de juistheid van de conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep in twijfel te trekken en gaat dan ook niet over tot het inschakelen van een deskundige.

Daaraan wordt toegevoegd dat uit de beschrijving van de belastende kenmerken van de functie van wikkelaar niet kan worden geconcludeerd dat deze de vastgestelde belastbaarheid van appellant overschrijden.

5. De overwegingen in 4.2 tot en met 4.6 leiden tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.