Centrale Raad van Beroep, 21-02-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:594, 16/6326 WIA

Appellante was laatstelijk werkzaam als medewerkster housekeeping. Zij heeft zich op

20 november 2013 ziek gemeld wegens rugklachten. Naar aanleiding van een aanvraag om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft een medisch en arbeidskundig onderzoek plaatsgevonden. De verzekeringsarts heeft appellante verminderd belastbaar geacht in verband met chronische lage rugklachten en spanningsklachten en beperkingen neergelegd in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 26 november 2015. De arbeidsdeskundige heeft met inachtneming van de FML voor appellante functies geselecteerd en een verlies aan verdiencapaciteit berekend van 0%. Bij besluit van 21 december 2015 heeft het Uwv vastgesteld dat appellante met ingang van 18 november 2015 geen recht heeft op een WIA-uitkering omdat zij minder dan

35% arbeidsongeschikt is.

Bij besluit van 26 april 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het door appellante

tegen het besluit van 21 december 2015 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat er geen aanleiding is om te twijfelen aan de zorgvuldigheid van de uitkomsten van het medisch onderzoek. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft zijn onderzoeksmethoden, argumentatie en bevindingen inzichtelijk vastgelegd en hij heeft de beschikbare medische informatie van de behandelend sector bij zijn beoordeling betrokken. De rechtbank ziet ook geen reden de medische beoordeling voor onjuist te houden. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft voldoende gemotiveerd waarom er niet meer beperkingen hoeven te worden aangenomen. Met door appellante ervaren klachten die niet medisch objectiveerbaar zijn kan geen rekening worden gehouden. De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft volgens de rechtbank de geschiktheid van de geselecteerde functies duidelijk gemotiveerd. De rechtbank volgt appellante niet in haar betoog dat haar beheersing van de Nederlandse taal een belemmering vormt voor het verrichten van de functies.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het medisch onderzoek zorgvuldig is geweest en dat er geen reden is te twijfelen aan de conclusies daaruit. Uit de rapporten van de verzekeringsartsen blijkt dat dit onderzoek is gebaseerd op dossierstudie, anamnese, psychisch en lichamelijk onderzoek en informatie van de behandelend sector. De door appellante naar voren gebrachte lage rugklachten, neurologische en psychische klachten zijn op een deugdelijke en kenbare wijze bij de medische beoordeling betrokken. De verzekeringsarts heeft over de neurologische klachten toegelicht dat onduidelijk is of sprake is van een functionele overdekking of een neurologisch beeld. Voor de spanningsklachten, die verband houden met de onduidelijke neurologische aandoening, heeft de verzekeringsarts een aantal beperkingen aangenomen in persoonlijk en sociaal functioneren. Wegens de chronische lage rugklachten die geduid zijn als aspecifiek, is appellante beperkt geacht in onder meer zwaar tillen, frequent buigen en lopen en staan tijdens het werk. De verzekeringsarts ziet geen indicatie voor het aannemen van een urenbeperking wegens vermoeidheidsklachten omdat een medische oorzaak voor deze klachten ontbreekt. Ook voor de hoofdpijnen en witte puntjes is geen medische verklaring gevonden. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 13 april 2016 gemotiveerd geconcludeerd dat de aangenomen beperkingen in voldoende mate aansluiten bij de medische problematiek van appellante en dat er geen medische gegevens naar voren zijn gekomen waaruit blijkt dat de beperkingen van appellante zijn onderschat. Uit de informatie van de neuroloog van 1 december 2015 en

18 december 2015 blijkt dat de klachten tijdelijk en aspecifiek zijn, mogelijk functioneel zonder evidente objectiveerbare afwijkingen bij beeldvorming. Er is een klein aneurysma geconstateerd dat nog niet behandeld hoeft te worden. Dat uit nagekomen informatie blijkt dat het aneurysma groter is geworden vormt geen reden voor het aannemen van extra beperkingen omdat geen sprake is van complicaties als gevolg van het aneurysma. Appellante heeft ook in hoger beroep haar stelling dat meer beperkingen aangenomen moeten worden niet met medische gegevens onderbouwd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.