Centrale Raad van Beroep, 21-11-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3706, 17/5248 WAO

1.1.

Aan appellante is per 20 januari 2003 een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheid (WAO) toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Met ingang van 14 februari 2006 is de uitkering gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%.

1.2.

Op 11 juni 2015 heeft appellante zich vanaf 2013 toegenomen arbeidsongeschikt gemeld. Na een medisch onderzoek heeft een verzekeringsarts vastgesteld dat appellante ongeveer in dezelfde situatie verkeert als bij de laatste beoordeling in 2011 en dat de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 8 maart 2011 ongewijzigd van toepassing is. Bij arbeidskundig onderzoek is het loonverlies vastgesteld op 39,56%. Bij besluit van 15 februari 2016 heeft het Uwv vastgesteld dat appellante ongewijzigd voor 35 tot 45% arbeidsongeschikt wordt beschouwd.

1.3.

Bij beslissing op bezwaar van 9 november 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 15 februari 2016, onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 7 oktober 2016 en een rapport van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 4 november 2016, ongegrond verklaard.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat onvoldoende rekening is gehouden met haar pijnklachten. Zij heeft erop gewezen dat het niet zonder reden is dat zij morfine voorgeschreven krijgt. Appellante acht zich vanwege de pijnklachten niet in staat om bepaalde handelingen uit te voeren en zij vindt de lichamelijke beperkingen die zijn vastgesteld onvoldoende. Ook acht appellante zich niet in staat om 38 uur per week te werken. Door de pijnklachten wordt haar nachtrust belemmerd en daardoor ervaart appellante energetische beperkingen. Ter ondersteuning van haar standpunt heeft appellante medische informatie van behandelend artsen ingediend.

3.2.

Het Uwv heeft, onder verwijzing naar een rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 7 mei 2019, de Raad verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4.1.

Met de rechtbank wordt geoordeeld dat sprake is van een zorgvuldig medisch onderzoek door het Uwv. De overwegingen van de rechtbank daarover in de aangevallen uitspraak worden volledig onderschreven. Zowel de verzekeringsarts als de verzekeringsarts bezwaar en beroep hebben appellante onderzocht en de beschikbare medische informatie in de beoordeling betrokken. Het oordeel van de rechtbank over de juistheid van de door het Uwv vastgestelde belastbaarheid van appellante wordt eveneens onderschreven.

4.2.

De in hoger beroep overgelegde medische stukken geven, gelet op de reactie van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 7 mei 2019, geen aanleiding voor een andersluidend oordeel. De informatie betreft verschillende brieven van de gynaecoloog, internist, MDL-arts, longarts en pijnspecialist bij wie appellante onder behandeling was of nog steeds is. De informatie beschrijft de bevindingen van onderzoeken en ingrepen die bij appellante zijn verricht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft deze informatie in zijn rapport beschreven en inzichtelijk en afdoende gemotiveerd dat uit deze informatie niet kan worden opgemaakt dat de pijnklachten en overige appellante beperkende klachten zijn onderschat. Voor het standpunt van appellante dat zij verdergaand beperkt is dan door de verzekeringsartsen is aangenomen, is in de medische stukken geen onderbouwing of objectivering gevonden.

4.3.

Uitgaande van de juistheid van de voor appellante vastgestelde belastbaarheid heeft de rechtbank terecht vastgesteld dat de voorbeeldfuncties in medisch opzicht geschikt zijn. Van belang is dat de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep in het rapport van 11 januari 2017 heeft gereageerd op de stelling van appellante dat de functies niet passend zijn vanwege de verminderde alertheid als gevolg van het medicijngebruik. Met de toelichting in dat rapport is voldoende gemotiveerd dat in de functies geen sprake is van een onaanvaardbaar verhoogd persoonlijk risico.

4.4.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.