Centrale Raad van Beroep, 15-10-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3249, 18/414 PW

Appellant ontvangt sinds 24 augustus 2009 bijstand, laatstelijk op grond van de Participatiewet (PW) naar de norm voor een alleenstaande.

Naar aanleiding van de onderzoeksresultaten heeft het college bij besluit van 14 oktober 2016 de bijstand over de periode van 1 september 2015 tot en met 31 augustus 2016 (periode in geding) herzien (lees: ingetrokken) en de over deze periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 13.597,28 van appellant teruggevorderd. Daarnaast heeft het college appellant de verplichting opgelegd om hulp te zoeken bij het beëindigen van zijn gokactiviteiten.

Bij besluit van 1 mei 2017 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 14 oktober 2016 ongegrond verklaard. Aan het bestreden besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden door niet te melden dat hij in de periode in geding inkomsten uit gokactiviteiten bij het casino heeft ontvangen. Appellant heeft geen deugdelijke boekhouding of administratie overgelegd, zodat de omvang van de inkomsten niet kan worden bepaald. Het recht op bijstand kan daarom niet worden vastgesteld.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Tussen partijen is niet in geschil dat appellant in de periode in geding gokactiviteiten heeft verricht. Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 5 maart 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:703) is het gokken op zichzelf een bezigheid die gemeld moet worden, omdat uit de aard daarvan voortvloeit dat er inkomsten mee kunnen worden verworven. Appellant had het college hiervan op de hoogte moeten stellen, zodat het college kon onderzoeken of appellant inkomsten heeft verworven en tot welk bedrag. Appellant heeft zijn inlichtingenverplichting geschonden door dat niet te doen, als gevolg waarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld. Appellant heeft aangevoerd dat hem juist door zijn gokverslaving van de schending van de inlichtingenverplichting geen verwijt kan worden gemaakt. Deze beroepsgrond slaagt niet. De inlichtingenverplichting is immers een objectief geformuleerde verplichting, waarbij verwijtbaarheid geen rol speelt. Beoordeeld moet worden of appellant inlichtingen had moeten geven en dit heeft nagelaten. Dit laatste is hier het geval.

Appellant heeft verder aangevoerd dat de bijstand over de maand juni 2016 ten onrechte volledig is ingetrokken en teruggevorderd. Deze beroepsgrond slaagt ook niet. In het advies van de bezwaarcommissie staat op pagina 2 weliswaar vermeld dat in juni 2016 slechts eenmaal € 40,- is opgenomen bij een goklocatie, maar op pagina 6 van het advies heeft deze commissie meegewogen dat uit de door appellant verstrekte uitdraai van bij- en afschrijvingen op zijn bankrekening blijkt dat appellant in juni 2016 niet alleen eenmaal € 40,- heeft opgenomen, maar veel meer opnames heeft gedaan in of nabij een goklocatie. Daarom is het recht op bijstand ook over deze maand niet vast te stellen.

Appellant heeft voorts aangevoerd dat in zijn gokverslaving en zijn arbeidsongeschiktheid als gevolg van een beroerte dringende redenen zijn gelegen, als bedoeld in artikel 58, achtste lid, van de PW, op grond waarvan het college van terugvordering had moeten afzien. Dringende redenen om van terugvordering af te zien als bedoeld in deze bepaling kunnen slechts zijn gelegen in onaanvaardbare sociale of financiële gevolgen van een terugvordering voor de betrokkene. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat de gestelde omstandigheden het gevolg zijn van de terugvordering. Deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.