Centrale Raad van Beroep, 02-04-2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1205, 17/7646 PW

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat, gelet op de door appellant gesloten bruikleenovereenkomst voor de woning aan de [adres B], het voor hem voorzienbaar was dat hij op korte termijn zou moeten verhuizen. Ook de woning aan de [adres A] had gelet op de anti-kraakbewoning een tijdelijk karakter. Appellant heeft dan ook kunnen reserveren voor de kosten van de verhuizing naar een permanente woning. De aan appellant verstrekte bijstand moet toereikend worden geacht, zowel om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien als om te kunnen reserveren, vergelijk de uitspraak van 31 juli 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2331. De omstandigheid dat appellant, naar hij stelt, door hoge kosten minder overhield om te reserveren, maakt dit niet anders. De gedingstukken bieden geen steun voor de stelling van appellant dat het college van een te laag huurbedrag voor de woning aan de [adres B] is uitgegaan en dat hij een hogere huur betaalde, zodat alleen al daarom deze stelling niet tot een ander oordeel leidt. Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 24 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV2318) is het ontbreken van voldoende reserveringsruimte in verband met schulden en de daaruit voortvloeiende betalingsverplichtingen evenmin een bijzondere omstandigheid in de zin van artikel 35, eerste lid, van de PW. De stelling van appellant dat hij ook gelet op het - in februari 2016 met een schone lei afgesloten - schuldsaneringstraject in het kader van de WSNP niet heeft kunnen reserveren, leidt daarom evenmin tot een ander oordeel.

Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is in ieder geval vereist dat van de kant van het tot beslissen bevoegde orgaan uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezeggingen zijn gedaan, die bij de betrokkene gerechtvaardigde verwachtingen hebben gewekt.

Uit de rapportage van de klantmanager van 4 oktober 2016 blijkt dat zij heeft voorgesteld de huur als gift te verstrekken en het huurbedrag aan de verhuurder over te maken. Daarbij heeft zij verder voorgesteld de kosten van huisraad en van verhuizing in de vorm van een lening aan appellant te verstrekken. In zijn brief van 11 oktober 2016 aan het college heeft appellant meegedeeld dat de klantmanager hem op 4 oktober 2016 heeft laten weten dat het gevraagde bedrag niet volledig zal worden toegekend, alsmede dat als hij niet zou worden gebeld het geld op vrijdag 7 oktober of maandag 10 oktober 2016 zou worden gestort. Van dit telefoongesprek bevindt zich in de stukken geen registratie, terwijl uit de uitdraai uit het klantcontact-registratiesysteem van het college blijkt dat de klantmanager appellant op 5 oktober 2016 heeft gebeld en hem heeft geïnformeerd dat de aanvraag is voorgesteld en dat hij de besluitvorming moet afwachten. Vervolgens heeft de kwaliteitsmedewerker blijkens de rapportage van 6 oktober 2016 geadviseerd om de aanvraag af te wijzen omdat appellant had kunnen reserveren voor de kosten van de verhuizing. Uit de rapportage van de klantmanager van 11 oktober 2016 blijkt dat het advies van de kwaliteitsmedewerker wordt opgevolgd, dat de aanvraag van appellant wordt afgewezen en dat zij appellant daarover ondertussen heeft geïnformeerd. Appellant heeft zijn stelling dat het college de huur en de borg al had overgemaakt aan de verhuurder niet aannemelijk gemaakt. Het college heeft dit gemotiveerd betwist en daarvoor gewezen op het boekingenoverzicht van het uitkeringssysteem, waaruit niet van een dergelijke betaling blijkt.

Uit de gang van zaken, zoals weergegeven onder 4.4.2, volgt dat van een uitdrukkelijke ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezegging geen sprake is. Het beroep op strijd met het vertrouwensbeginsel slaagt dan ook niet.