Centrale Raad van Beroep, 11-12-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3937, 16/7599 PW

1.1.

Appellant ontving vanaf 1 juni 2015 bijstand naar de norm voor een alleenstaande op grond van de Participatiewet (PW). Hij woont op de [adres] (uitkeringsadres).

1.2.

1.3.

De resultaten van het onderzoek zijn voor het college aanleiding geweest om bij besluit van 22 februari 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 10 mei 2016 (bestreden besluit), de bijstand over de periode van 1 juni 2015 tot en met 30 november 2015 te herzien (lees: in te trekken) en de over die periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 6.903,62 bruto van appellant terug te vorderen. Het college heeft aan de intrekking van de bijstand ten grondslag gelegd dat op het uitkeringsadres een hennepkwekerij is aangetroffen en wijst erop dat volgens vaste rechtspraak van de Raad het feit dat in een woning van iemand die bijstand ontvangt een hennepkwekerij is aangetroffen de vooronderstelling rechtvaardigt dat hij daarvan de (mede) exploitant is geweest en dat de opbrengst (ook) hem ten goede is gekomen. Door van de hennepkwekerij op het uitkeringsadres geen melding te maken heeft appellant volgens het college de op hem rustende wettelijke inlichtingenverplichting geschonden. Daaraan doet niet af dat appellant nog niet voor de strafrechter is geweest. Het college acht zich niet gebonden aan wat door de strafrechter is geoordeeld. In de strafrechtelijke procedure ligt een andere rechtsvraag voor en is een ander procesrecht van toepassing.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat het college de bijstand terecht heeft ingetrokken. Volgens de rechtbank heeft het college aannemelijk gemaakt dat in de woning van appellant professioneel hennep werd gekweekt en dat appellant door het college hierover niet te informeren de op hem rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden. Als gevolg daarvan kan het recht op uitkering niet worden vastgesteld. De rechtbank heeft voorts geoordeeld dat wat appellant heeft aangevoerd geen dringende reden vormt op grond waarvan het college van terugvordering moet afzien.

3. Appellant heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Hij heeft de intrekking bestreden. Tegen de terugvordering heeft hij geen zelfstandige gronden aangevoerd.

4. Blijkens het door appellant ingezonden vonnis van 9 mei 2018 in de strafzaak tegen appellant, heeft de rechtbank Amsterdam bewezen geacht dat appellant op of omstreeks 30 november 2015 in het pand op het uitkeringsadres opzettelijk een hoeveelheid van in totaal ongeveer 2492 gram hennep en delen van hennepplanten heeft geteeld. Verder heeft de rechtbank bewezen geacht dat appellant in de periode vanaf 1 juni 2015 tot en met 30 november 2015 in strijd met artikel 17 van de PW telkens opzettelijk heeft nagelaten tijdig de benodigde gegevens te verstrekken aan het college door niet aan het college te melden dat hij een hennepkwekerij heeft geëxploiteerd en daaruit inkomsten en/of tegoeden heeft genoten terwijl hij wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat die gegevens van belang waren voor de vaststelling van het recht op of voor de hoogte of de duur van de bijstandsuitkering op grond van de PW, terwijl dit feit kon strekken tot bevoordeling van zichzelf. De rechtbank heeft het bewezene volgens de wet strafbaar en appellant daarvoor strafbaar verklaard en hem veroordeeld tot een taakstraf van 100 uren waarvan 40 uren voorwaardelijk met een proeftijd van een jaar. Tegen dit vonnis in de strafzaak heeft appellant hoger beroep ingesteld.

5. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

5.1.

Appellant heeft aangevoerd dat geen sprake is van onomstotelijk vaststaand bewijs op grond waarvan is vast te stellen dat sprake is geweest van een hennepkwekerij op het uitkeringsadres.

5.2.

Deze beroepsgrond treft geen doel. Het besluit tot intrekking van de bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit waarbij het aan het bijstandverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan rust. Het college dient derhalve aannemelijk te maken dat appellant de op hem rustende - geobjectiveerde - inlichtingenverplichting heeft geschonden door bij het college geen melding te maken van de hennepkwekerij op het uitkeringsadres. Dat aannemelijk moet zijn dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden door geen melding van de hennepkwekerij op het uitkeringsadres, brengt niet met zich dat sprake moet zijn van onomstotelijk vaststaand bewijs.

5.3.

5.4.

De Raad volgt niet het betoog van appellant dat hij slechts voor eigen gebruik hennep heeft geteeld en dat van een beroeps- of bedrijfsmatige teelt geen sprake is geweest. De stelling van appellant dat hij in 2015 slechts negen hennepplanten in zijn achtertuin had staan waarvan slechts de vrouwelijke exemplaren (vijf stuks) henneptoppen produceren, verdraagt zich niet met de op 30 november 2015 in die achtertuin aangetroffen hoeveelheid henneptoppen en resten van hennepplanten. Ook de stelling van appellant dat de kelderruimte intensief werd gebruikt als geluidsstudio met apparatuur die stroom vrat en waarbij de koolstoffilter aan het slakkenhuis als geluidsdemper fungeerde en voor verse lucht zorgde wordt niet gevolgd. Uit de processen-verbaal van de politie is niet af te leiden dat de kelder als geluidsstudio werd gebruikt. Ook in het frauderapport is daarvoor geen aanwijzing te vinden. Aan de door appellant overgelegde verklaringen van zijn buurman van 20 juni 2016 en die van R van 15 juni 2016 kent de Raad niet de betekenis toe die appellant daaraan hecht. Die verklaringen zijn achteraf opgesteld en niet te verifiëren. Appellant heeft zijn verklaring van het hoge stroomverbruik niet onderbouwd met concrete en verifieerbare gegevens.

5.5.

Appellant heeft verder aangevoerd dat het bestreden besluit is genomen en de aangevallen uitspraak is gewezen in strijd met de onschuldpresumptie zoals gewaarborgd bij artikel 6, tweede lid, van het Europees verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

5.6.

Ten aanzien van deze beroepsgrond overweegt de Raad als volgt.

5.7.

De Raad komt op grond van wat in 5.1 tot en met 5.6.5 is overwogen tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.