Centrale Raad van Beroep, 18-09-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2818, 17/2480 WWB

1.1.

Appellante ontving sinds 3 februari 2012 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande ouder. Appellante is gehuwd geweest met A, overleden op 5 oktober 2008.

1.2.

1.3.

Bij besluit van 9 januari 2014 heeft het college de uitbetaling van de bijstand geblokkeerd met ingang van 1 december 2013.

1.4.

In de resultaten van het onderzoek heeft het college aanleiding gezien om bij besluit van 25 maart 2014 de bijstand in te trekken met ingang van 3 februari 2012 en de over de periode vanaf 3 februari 2012 gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 16.724,50 van appellante terug te vorderen. Aan dit besluit heeft het college ten grondslag gelegd dat uit het onderzoek is gebleken dat appellante onroerend goed en een bedrijf in Egypte bezit en dat zij daarvan geen mededeling heeft gedaan.

1.5.

In bezwaar heeft appellante zes documenten overgelegd. Naar aanleiding van deze documenten heeft het Ministerie van Buitenlandse Zaken op verzoek van het IBF een nader onderzoek ingesteld, dat is verricht door een vertrouwenspersoon. De Directie Consulaire Zaken, en Migratiebeleid heeft bij brief van 20 november 2014 hiervan verslag gedaan, waarbij een reactie is gegeven op de door appellante overgelegde documenten.

1.6.

Bij besluit van 4 mei 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 25 maart 2014 ongegrond verklaard. Appellante heeft volgens het college niet aannemelijk gemaakt dat de registraties in de officiële registers onjuist zijn of dat zij niet kan beschikken over de onroerende zaken. Van de door appellante overgelegde verklaringen van instanties is volgens het college de herkomst niet duidelijk. Bovendien zijn deze verklaringen deels onleesbaar. Aan deze verklaringen kan niet dezelfde waarde worden gehecht als aan officiële eigendomsregisters.

2.1.

In beroep heeft appellante nog enkele documenten overgelegd.

2.2.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.2.

Het besluit tot intrekking van bijstand is een voor de betrokkene belastend besluit, waarbij het aan het bijstandverlenend orgaan is om de nodige kennis over de relevante feiten te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor intrekking is voldaan in beginsel op het bijstandverlenend orgaan rust.

4.3.

De hier te beoordelen periode loopt van 3 februari 2012 tot en met 25 maart 2014.

4.4.

Niet in geschil is dat de onroerende zaak (woning) met adres [adres 1] te [streek] op naam van A stond en dat appellante en haar kinderen hiervan erfgenaam zijn.

4.5.

4.6.

Voor zover appellante heeft bedoeld aan te voeren dat zij, anders dan het college stelt, heeft gemeld dat zij erfgenaam is van de woning, geldt dat dit geen steun vindt in de gedingstukken. Appellante heeft hierover ook tegenstrijdig verklaard. In beroep heeft zij immers gesteld dat zij niets met het bezit kan totdat de kinderen 21 jaar zijn en dat dit dan ook de reden is dat zij dit niet heeft opgegeven. Appellante heeft dan ook niet aannemelijk gemaakt dat zij melding heeft gemaakt van haar aanspraak op dit deel van de erfenis van A.

4.7.

Appellante heeft aangevoerd dat zij redelijkerwijs niet over de woning kan beschikken. Volgens Egyptisch erfrecht behoort de woning toe aan de kinderen en kan deze pas verkocht worden als de kinderen meerderjarig zijn. Deze beroepsgrond slaagt niet. Alleen al omdat appellante heeft erkend dat zij mede-erfgenaam is van de woning, kan aan de door haar overgelegde “Verklaring van geen bewijs” van de Dienst onroerend goed belasting, waarin wordt bevestigd dat in de registers van de dienst geen bewijs van eigendom op naam van appellante is gevonden, niet de waarde worden gehecht die zij daaraan toekent. Appellante kan over haar aandeel in nalatenschap beschikken. De vertrouwenspersoon heeft in de reactie van 20 november 2014 van de Directie Consulaire Zaken immers meegedeeld dat appellante als voogd en beheerder van de erfenis van haar kinderen toestemming kan vragen aan de Sector Successie van het Openbaar Ministerie om de woning te verhuren of te verkopen om inkomen te genereren. Dit vindt ook steun in de door appellante overgelegde verklaring van [orgaan] , waarin de kinderen van A staan genoemd. Hierin staat, voor zover hier van belang, dat appellante “doesn’t have the right to behave in the money or building of the young mentioned persons except after their adultness and reaching the legal age of 21 (..) or by notifying the prosecution for the hard necessity.” Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat de procedure om toestemming te vragen om haar aandeel in de nalatenschap te gelde te maken dusdanig lang en kostbaar is, dat dit geen reële mogelijkheid is of dat dat niet in redelijkheid van haar kan worden gevergd. Appellante heeft ook geen poging ondernomen om deze procedure in gang te zetten. De diverse verklaringen van appellante roepen in dit verband ook vragen op. Appellante heeft in eerste instantie verklaard dat haar schoonfamilie de papieren niet wil geven. Ter zitting van de Raad heeft zij te kennen gegeven dat zij niet wilde beslissen over een verkoop voordat de kinderen 21 jaar zijn.

4.8.

Uit 4.7 volgt dat appellante niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij, indien zij destijds wel aan de inlichtingenverplichting zou hebben voldaan, over de te beoordelen periode recht op bijstand zou hebben gehad. Informatie over de waarde van de woning ontbreekt. Het recht op bijstand kan daarom niet worden vastgesteld. Dat appellante geen inkomsten genereerde uit de woning, zoals zij subsidiair heeft aangevoerd, is niet van belang. Het gaat erom of appellante redelijkerwijs over vermogen kon beschikken.

4.9.

4.10.

Uit 4.6 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd.