Centrale Raad van Beroep, 21-08-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2571, 17/2309 PW

1.1.

Appellante is eigenaar van een door haar bewoonde woning.

1.2.

1.3.

Op 28 januari 2016 heeft appellante een nieuwe aanvraag ingediend voor bijzondere bijstand in de vorm van een woonkostentoeslag ingevolge de Participatiewet (PW).

1.4.

Bij besluit van 11 februari 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 19 april 2016 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen. Aan de besluitvorming heeft het college ten grondslag gelegd dat appellante niet heeft voldaan aan de verhuisplicht en dat er geen bijzondere omstandigheden zijn op grond waarvan tot bijstandsverlening zou moeten worden overgegaan.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De aanvraag om bijzondere bijstand in de vorm van een periodieke woonkostentoeslag dient te worden beoordeeld naar de situatie in de periode vanaf de aanvraag tot en met het besluit tot afwijzing daarvan. De aanvraag dient dan ook te worden beoordeeld naar de situatie in de periode van 28 januari 2016 tot en met 11 februari 2016 (te beoordelen periode).

4.2.

Artikel 35, eerste lid, van de PW bepaalt dat de alleenstaande of het gezin recht heeft op bijzondere bijstand voor zover zij niet beschikken over de middelen om te voorzien in de uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten van het bestaan en deze kosten naar het oordeel van het college niet kunnen worden voldaan uit de bijstandsnorm, de individuele inkomenstoeslag, de individuele studietoeslag, het vermogen en het inkomen voor zover dit meer bedraagt dan de bijstandsnorm, waarbij artikel 31, tweede lid, en artikel 34, tweede lid, niet van toepassing zijn.

4.3.

Bij de toepassing van artikel 35, eerste lid, van de PW dient eerst beoordeeld te worden of de kosten waarvoor bijzondere bijstand wordt gevraagd zich voordoen, vervolgens of die kosten in het individuele geval van de betrokkene noodzakelijk zijn en daarna of die kosten voortvloeien uit bijzondere omstandigheden.

4.4.

Tussen partijen is niet in geschil dat de kosten waarvoor appellante bijzondere bijstand heeft aangevraagd zich voordoen en dat deze kosten noodzakelijk zijn. De vraag die ter beantwoording voorligt is of sprake is van uit bijzondere omstandigheden voortvloeiende noodzakelijke kosten van het bestaan.

4.5.

Niet in geschil is dat appellante na het besluit van 13 januari 2015 niet aan de verhuisplicht heeft voldaan. Zij heeft haar woning niet te koop aangeboden en zij heeft zich niet laten inschrijven als woningzoekende. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat in haar geval sprake was van bijzondere omstandigheden op grond waarvan een dergelijke inspanning niet in redelijkheid van haar kon worden gevergd. Het ontstaan van een restschuld op de hypotheekverplichting die bij verkoop van de woning zou ontstaan, is dat niet. Met een schuld kan rekening worden gehouden via de beslagvrije voet of eventuele schuldsanering, zodat de maandelijkse lasten weer beheersbaar worden. De medische situatie van appellante kan evenmin als een zodanige bijzondere omstandigheid worden aangemerkt. Appellante heeft niet met medische stukken onderbouwd dat zij als gevolg van haar medische beperkingen niet in staat was om, eventueel met hulp van derden, te verhuizen naar een andere woning.

4.6.

4.7.

Uit 4.4 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.