Centrale Raad van Beroep, 25-07-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:2308, 16/5142 WIA

Appellante was werkzaam als pedagogisch medewerkster. Op 9 november 2006 heeft zij

zich ziek gemeld wegens rugklachten. Het Uwv heeft vastgesteld dat voor appellante per

6 november 2008 geen recht is ontstaan op een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Na een melding toegenomen arbeidsongeschiktheid heeft het Uwv appellante per 1 juni 2013 in aanmerking gebracht voor een WGA-vervolguitkering, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%. Per 1 november 2013 is de mate van arbeidsongeschiktheid gewijzigd naar de klasse 45 tot 55%.

Na een nieuwe melding toegenomen arbeidsongeschiktheid op 9 juni 2014 heeft het Uwv

na medisch en arbeidskundig onderzoek bij besluit van 15 oktober 2014 de

WGA-vervolguitkering voortgezet, met ingang van 1 januari 2015 gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 35 tot 45%. De verzekeringsarts van het Uwv heeft vastgesteld dat appellante nog steeds chronische pijnklachten en daarmee verband houdende psychische klachten heeft. In een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 26 september 2014 heeft hij appellante belastbaar geacht conform de eerder opgestelde FML van 17 december 2013. Daarin zijn zowel voor fysieke als voor psychische belasting beperkingen aangenomen en tevens een urenbeperking van vier uur per dag en twintig uur per week. Bij besluit van

5 augustus 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 15 oktober 2014 ongegrond verklaard. Aan dit besluit liggen rapporten van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep ten grondslag.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De

rechtbank heeft geoordeeld dat het medisch onderzoek voldoende zorgvuldig is geweest en dat de belastbaarheid van appellante juist is vastgesteld. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat de verzekeringsartsen over een volledig beeld van de medische situatie van appellante beschikten en dat op grond van de beschikbare gegevens kan worden aangenomen dat zij niet te geringe medische beperkingen hebben vastgesteld. De geselecteerde functies overschrijden de belastbaarheid van appellante naar het oordeel van de rechtbank niet.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Ook heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat er onvoldoende aanleiding is om te twijfelen aan de conclusies uit het medisch onderzoek. Geconcludeerd wordt dat met de rapporten van 26 september 2014 van de verzekeringsarts en van 17 juni 2015 en

29 oktober 2015 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep inzichtelijk is onderbouwd hoe tot de vaststelling van de belastbaarheid van appellante is gekomen en waarom er geen aanleiding bestaat meer beperkingen aan te nemen. Uit de rapporten blijkt dat de verzekeringsartsen de rugproblematiek, de pijnklachten, de psychische klachten en energetische belastbaarheid in hun beoordeling hebben betrokken en daartoe beperkingen hebben vastgesteld. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft aan de hand van de Standaard verminderde arbeidsduur inzichtelijk uiteengezet dat een grotere urenbeperking vanuit de onderzoeksbevindingen noch vanuit een verminderde beschikbaarheid door een tijdsintensieve behandeling is te onderbouwen. Uit de brief van 25 mei 2015 van de huisarts kan geen dwingend advies worden opgemaakt om een grotere urenbeperking aan te nemen. De huisarts heeft in zijn brief van 25 mei 2015 geopperd drie halve dagen te werken met de gedachte de werktijden uit te breiden omdat appellante te kennen had gegeven vijf halve dagen per week als belastend te ervaren. Appellante heeft in hoger beroep geen nadere medische informatie in geding gebracht die doet twijfelen aan de belastbaarheid als neergelegd in de FML van 26 september 2014.