Centrale Raad van Beroep, 13-06-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1734, 16/3909 WIA

1.1.

Appellante was laatstelijk werkzaam als secretaresse. Zij heeft zich op 26 november 2009 ziek gemeld wegens psychische en lichamelijke klachten. Naar aanleiding van de aanvraag van appellante om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) heeft het Uwv vastgesteld dat appellante vanaf 23 augustus 2010 recht heeft op een loongerelateerde WGA-uitkering en per die datum 100% arbeidsongeschikt is. De uitkering is per 23 mei 2012 omgezet in een WGA-loonaanvullingsuitkering, op basis van een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%.

1.2.

Op 1 juli 2014 heeft de ex-werkgever het Uwv verzocht om een herbeoordeling en gesteld dat er aanwijzingen zijn dat de WGA-uitkering van appellante een IVA-uitkering zou moeten zijn. In het kader van dit verzoek is appellante onderzocht op het spreekuur van een arts van het Uwv. Deze arts heeft de beperkingen van appellante weergegeven in een Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 9 september 2014. Een arbeidsdeskundige heeft vervolgens functies geselecteerd en op basis daarvan de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante berekend. Vervolgens heeft het Uwv bij besluit van 12 februari 2015 vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid van appellante met ingang van 12 februari 2015 wordt verlaagd naar 38% en dat dit tot 1 maart 2017 geen gevolgen heeft voor de hoogte van de WGA-uitkering van appellante.

1.3.

Het bezwaar van appellante tegen dit besluit is bij besluit van 12 november 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Daaraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd een rapport van 4 november 2015 van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een rapport van 9 november 2015 van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep.

3.1.

Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat de vastgestelde belastbaarheid geen recht doet aan de beperkingen als gevolg van het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) die zij al meer dan 10 jaar ondervindt. Appellante heeft, onder verwijzing naar de in beroep ingebrachte rapporten van verzekeringsarts Offermans, haar standpunt herhaald dat het medisch onderzoek onzorgvuldig is geweest en in strijd met het protocol CVS. Naar de mening van appellante hebben de verzekeringsartsen ten onrechte zonder nadere onderbouwing de eerder bij de beoordeling per einde wachttijd aangenomen urenbeperking laten vervallen. Sinds deze beoordeling is haar gezondheidstoestand verslechterd. Appellante heeft ter onderbouwing van haar stelling dat sprake is van een minimale belastbaarheid als gevolg van een beperkte hoeveelheid energie verwezen naar door haar in bezwaar en beroep ingebrachte informatie van haar fysiotherapeut en haar huisarts. Ook in het licht van het advies van de Gezondheidsraad ME/CVS van 19 maart 2018 (Gezondheidsraad, 2018; publicatienr. 2018/07) is er volgens appellante geen grond om tot een wijziging van de in het verleden aangenomen beperkingen te komen.

3.2.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Partijen zijn het erover eens dat appellante kampt met vermoeidheidsklachten behorende bij CVS. Partijen verschillen van mening over de vraag tot welke beperkingen in de FML haar aandoening moet leiden. Met name houdt partijen verdeeld de vraag of in verband daarmee per 12 februari 2015 een urenbeperking nodig is.

4.2.

De stelling van appellante dat het onderzoek niet zorgvuldig is geweest omdat het protocol CVS niet is toegepast treft geen doel. Uit het rapport van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 4 november 2015 blijkt immers dat het protocol CVS is betrokken bij de oordeelsvorming. In de FML is vastgesteld dat appellante verminderd belastbaar is op de gebieden persoonlijk functioneren, fysieke belasting, fysieke omgevingseisen en werktijden, waarbij in belangrijke mate is aangesloten bij de in het protocol CVS genoemde beperkingen. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het onderzoek door de verzekeringsartsen zorgvuldig is geweest.

4.3.

4.4.

De rapporten van Offermans geven geen aanleiding de beschouwingen en conclusies van de verzekeringsarts bezwaar en beroep voor onjuist te houden. Daartoe wordt overwogen dat verzekeringsarts Offermans zich, anders dan de verzekeringsarts bezwaar en beroep, voor zijn beoordeling gebaseerd heeft op dossieronderzoek en appellante niet persoonlijk heeft gezien of onderzocht. Zijn stelling dat een urenbeperking in acht genomen dient te worden is niet gebaseerd op bij appellante gevonden afwijkingen en ook niet op de Standaard verminderde arbeidsduur, maar op het gegeven dat het protocol CVS ruimte biedt om voor personen bij wie CVS is vastgesteld een beperking voor de arbeidsduur aan te nemen en op de visie van de huisarts van appellante. Uit de rapporten van Offermans kan niet worden afgeleid op welke medische grond hij een urenbeperking noodzakelijk acht voor appellante.

4.5.

Ook de verwijzing van appellante naar het advies van de Gezondheidsraad, waarin aan medische beoordelaars in het kader van arbeidsongeschiktheidsverzekeringen wordt aanbevolen te erkennen dat ME/CVS een ernstige ziekte is die gepaard gaat met substantiële functionele beperkingen en de keus van een patiënt om geen CGT of oefentherapie te doen niet als ‘niet adequaat herstelgedrag’ te beschouwen, is onvoldoende om voor appellante een urenbeperking aangewezen te achten, reeds omdat dit advies van algemene aard is en niet ingaat op de situatie van appellante. Daar komt bij, dat de verzekeringsartsen bij de beoordeling welke beperkingen voor appellante hebben te gelden, tot uitgangspunt hebben genomen dat bij appellante sprake is van de diagnose CVS en, zoals blijkt uit 4.2 tot en met 4.4, bij CVS passende beperkingen hebben aangenomen. Gelet hierop kan niet worden gezegd dat de ziekte van appellante onvoldoende is erkend. Het advies biedt daarom geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de beperkingen van appellante niet juist zijn vastgesteld.

4.6.

Uit 4.1 tot en met 4.5 volgt dat de medische grondslag van het bestreden besluit moet worden onderschreven.

4.7.

Uitgaande van de juistheid van de FML van 9 september 2014 wordt met de belasting in de aan de schatting ten grondslag gelegde voorbeeldfuncties de belastbaarheid van appellante niet overschreden.

4.8.

Gelet op het voorgaande treft het hoger beroep geen doel. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd.