Centrale Raad van Beroep, 28-02-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:693, 15/5182 WWB

Appellante ontving - met een onderbreking in 1995/1996 - vanaf 7 juli 1990 bijstand, laatstelijk op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande ouder. Zij was gehuwd met [S.] (S) en is van hem gescheiden op 26 januari 1996.

In de resultaten van het onderzoek heeft het college aanleiding gezien om bij besluit van 25 juni 2014 de bijstand van appellante over de periode van 1 januari 2010 tot 19 april 2013 (periode in geding) te herzien (lees: in te trekken) en de over deze periode gemaakte kosten van bijstand tot een bedrag van € 55.897,73 van appellante terug te vorderen. Het college heeft aan dit besluit ten grondslag gelegd dat appellante drie onroerende zaken in Turkije heeft, te weten een appartement, een stuk bouwgrond en een woningaandeel, met een totale waarde van € 55.467,05, en daarvan in strijd met de op haar rustende inlichtingenverplichting geen melding heeft gemaakt bij het college.

In bezwaar tegen dit besluit heeft appellante aangevoerd dat S sinds 1 januari 2006 economisch eigenaar is van het appartement, dat de erfenis van de moeder destijds over zes personen is verdeeld, dat de zus van appellante haar deel om niet aan appellante heeft overgedragen, waardoor appellante thans 112 m2 grond heeft, dat de zus van appellante in 1983 op het stuk grond een huis heeft laten bouwen, dat het huis thans onbewoonbaar is verklaard, dat appellant nimmer het woningaandeel heeft geërfd en dat zij dus slechts eigenaar is van een stuk grond van 112 m2.

Tijdens de hoorzitting in bezwaar heeft de vertegenwoordiger van het college verklaard dat om de volgende reden de bijstand is ingetrokken en teruggevorderd over de periode in geding. Over deze periode kon de waarde van de onroerende zaken precies worden berekend. De inlichtingenverplichting gold sinds 1 juli 1997, maar het is lastig om sindsdien de waarde van de onroerende zaken vast te stellen. Gebruik is gemaakt van de interingsperiode, die loopt van 1 januari 2010 tot 13 juni 2013.

Bij besluit van 14 november 2014 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 25 juni 2014 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellante heeft aangevoerd dat de anonieme melding onvoldoende concreet en gedetailleerd was om een gegronde reden te kunnen vormen om in Turkije een vermogensonderzoek in te stellen. Uit de voorhanden zijnde gegevens blijkt niet dat er een gerechtvaardigd vermoeden was van het bezit van een woning dan wel een onroerende zaak en dat dit de reden zou zijn voor het doen van onderzoek.

Appellante heeft aangevoerd dat het onderzoek niet zorgvuldig is geweest. Zij wijst er in dit verband op dat in het dossier de onderzoeksvraagstelling aan het IBF ontbreekt en dat het college in de stelling van appellante dat de op de foto van de buitendienstmedewerker getoonde woning niet haar woning is, maar die van [G.] (G), ten onrechte geen aanleiding heeft gezien de zaak terug te koppelen naar het IBF.

Deze beroepsgrond slaagt niet. Het enkele feit dat de onderzoeksvraagstelling ontbreekt, maakt niet dat het onderzoek onzorgvuldig is geweest, te minder nu uit de rapportage de vraagstelling in toereikende mate valt te herleiden. Afgezien hiervan, blijkt uit de rapportage van 29 november 2011 dat het onderzoek was gericht op het bezit van onroerende zaken van appellante in de gemeente [A.]. Appellante heeft wel gesteld dat de op de foto van de buitendienstmedewerker getoonde woning niet van haar is, maar van G, en dat de verkeerde woning is getaxeerd, maar zij heeft deze stelling niet onderbouwd met objectieve en verifieerbare gegevens. Gelet hierop en in aanmerking genomen dat de buitendienstmedewerker zich voor het bepalen van de plaats van de woning heeft gebaseerd op adres- en kadastrale gegevens, was er voor het college geen aanleiding om de stellingen van appellante voor nader onderzoek voor te leggen aan het IBF.

Appellante heeft verder aangevoerd dat niet is gebleken dat de buitendienstmedewerker die het onderzoek in Turkije heeft uitgevoerd daartoe ook bevoegd was. Het was aan het college om de mandatering van deze medewerker op te vragen.

Deze beroepsgrond slaagt niet. Mandatering is hier niet aan de orde, aangezien geen besluitvorming heeft plaatsgevonden door de buitendienstmedewerker die het onderzoek in Turkije heeft uitgevoerd. De Raad wijst er hierbij voor de volledigheid nog op, onder verwijzing naar zijn uitspraak van 17 mei 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1835, dat dergelijke medewerkers in dienst zijn van de Sociale verzekeringsbank en hun onderzoekswerkzaamheden dus verrichten in het kader van de vervulling van een publieke taak.

Uit de belastinggegevens bij de rapportage van 29 november 2011 en uit de door appellante zelf in augustus 2013 verstrekte gegevens blijkt dat in de periode in geding de volgende onroerende zaken op naam van appellante hebben gestaan: het appartement, de bouwgrond, tot 18 januari 2011 ter grootte van 67 m2 en vanaf die datum van 112 m2, en het woningaandeel.

Appellante heeft ter zitting van de Raad verzocht het onderzoek te heropenen, om nader onderzoek te laten verrichten in verband met de onderbouwing van de stelling dat is uitgegaan van de verkeerde woning waarin appellante een aandeel zou bezitten. Hiervoor bestaat geen aanleiding, reeds omdat in wat appellante heeft aangevoerd geen aanknopingspunten te vinden zijn voor twijfel aan de juistheid van de bevindingen van de buitendienstmedewerker en/of van de beschikbare belastinggegevens.

Gelet op de rapportage van 29 november 2011 en de beschikbare belastinggegevens moet als vaststaand worden aangenomen dat appellante in de periode in geding beschikte dan wel redelijkerwijs kon beschikken over onroerende zaken met een waarde die de voor haar geldende vermogensgrens in die periode ruimschoots te boven ging. Voorts staat vast dat appellante van deze onroerende zaken geen melding heeft gemaakt bij het college. Als gevolg daarvan heeft het college appellante ten onrechte bijstand verleend. Gelet hierop was het college op grond van artikel 54, derde lid, van de WWB verplicht de bijstand van appellante over de periode in geding in te trekken en de kosten van de verleende bijstand over die periode op grond van artikel 58, eerste lid, van de WWB van appellante terug te vorderen.

Appellante heeft aangevoerd dat volledige terugvordering met terugwerkende kracht dient te worden beschouwd als kennelijk onredelijk. Zij stelt dat het college onvoldoende rekening heeft gehouden met de ingrijpende gevolgen van de terugvordering voor het dagelijks leven van appellante.

Voor zover appellante met haar stelling dat het college onvoldoende rekening heeft gehouden met de ingrijpende gevolgen van de terugvordering voor het dagelijks leven van appellante heeft willen betogen dat sprake is van dringende redenen om geheel of ten dele van terugvordering af te zien als bedoeld in artikel 58, achtste lid, van de WWB, slaagt dit betoog evenmin. Volgens vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 19 april 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1457) kunnen dringende redenen slechts zijn gelegen in onaanvaardbare sociale of financiële gevolgen voor de betrokkene, waarin iets bijzonders en uitzonderlijks aan de hand is en waarin een individuele afweging plaatsvindt van alle relevante omstandigheden. Degene die zich beroept op dringende redenen om geheel of ten dele van terugvordering af te zien, zal het bestaan van de gestelde dringende redenen in de hiervoor bedoelde zin aannemelijk moeten maken. Met de enkele, ter zitting van de Raad naar voren gebrachte, stelling dat appellante haar hele leven in de bijstand zal zitten en het bedrag nooit zal kunnen terugbetalen en dat zij medische klachten heeft die door de terugvordering zijn verergerd, heeft appellante niet aannemelijk gemaakt dat zich dringende redenen voordoen als hiervoor bedoeld.

Uit 4.2 tot en met 4.12 volgt dat het beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.