Centrale Raad van Beroep, 21-02-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:602, 15/5188 PW

1.1.

Appellant ontving van 31 oktober 2014 tot 1 februari 2015 bijstand, laatstelijk ingevolge de Participatiewet (PW) naar de norm voor een thuiswonende alleenstaande schoolverlater vanaf 21 jaar.

1.2.

1.3.

Bij brief van 2 juni 2015 heeft appellant het college meegedeeld dat hij in februari 2015 een aanvraag om bijstand heeft gedaan, dat daarop nog geen reactie is gekomen en de gemeente (lees: het college) in gebreke gesteld.

1.4.

Appellant heeft op 17 juni 2015 beroep ingesteld tegen het niet beslissen op de aanvraag door het college.

1.5.

Het college heeft bij besluit van 26 juni 2015 meegedeeld dat hij appellant geen dwangsom is verschuldigd omdat geen aanvraag om bijstand door het college is ontvangen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank het beroep voor zover het gericht is tegen het niet tijdig nemen van een besluit (lees: voor zover het gericht is tegen het niet nemen van een besluit) niet-ontvankelijk verklaard en, gelet op artikel 4:19 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en uit een oogpunt van proceseconomie, het beroep voor zover het gericht is tegen het besluit van 26 juni 2015 ongegrond verklaard. De voorzieningenrechter van de rechtbank heeft overwogen dat niet is gebleken dat in februari 2015 een aanvraag tot stand is gekomen en dat daarom ook niet is voldaan aan de wettelijke vereisten voor het toekennen van een dwangsom.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant voert, gelet op wat ter zitting is besproken, aan dat de voorzieningenrechter van de rechtbank ten onrechte heeft gesteld dat appellant ter zitting heeft bevestigd geen aanvraagformulier te hebben ontvangen. Appellant heeft geprobeerd te zeggen dat hij niet weet welke formulieren hij bij de gemeente heeft getekend. Voorts heeft appellant aangevoerd dat de gemeente

(lees: het college) ten onrechte stelt dat waar in correspondentie met appellant 'aanvraag' staat 'melding' is bedoeld.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Artikel 4:1 van de Awb bepaalt dat, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald, de aanvraag tot het geven van een beschikking schriftelijk wordt ingediend bij het bestuursorgaan dat bevoegd is op de aanvraag te beslissen.

4.2.

Uit artikel 43, eerste lid, van de PW in verbinding met artikel 4:1 van de Awb volgt dat een aanvraag om bijstand schriftelijk moet worden gedaan. Uit artikel 44 van de PW volgt voorts dat de melding en de aanvraag twee te onderscheiden juridische begrippen zijn.

4.3.

4.4.

Voorts heeft appellant ter zitting van de voorzieningenrechter expliciet bevestigd dat hij geen aanvraagformulier heeft gekregen.

4.5.

Gelet op 4.1 tot en met 4.4 heeft appellant niet aannemelijk gemaakt dat hij een aanvraag om bijstand heeft ingediend. Dat appellant ter zitting van de voorzieningenrechter van de rechtbank heeft geprobeerd te zeggen dat hij niet weet welke formulieren hij bij de gemeente heeft getekend, heeft hij op geen enkele wijze onderbouwd. Appellant heeft daarmee bovendien niet aannemelijk gemaakt dat hij wel een aanvraag heeft ingediend.

4.6.

Voor zover appellant heeft beoogd te betogen dat hij op grond van de correspondentie met het college erop mocht vertrouwen dat een aanvraag was ingediend, slaagt die grond niet.

4.7.

Een beroep op het vertrouwensbeginsel kan alleen slagen als door een tot beslissen bevoegd orgaan ten aanzien van betrokkene uitdrukkelijk, ondubbelzinnig en ongeclausuleerd toezeggingen zijn gedaan, die bij de betrokkene gerechtvaardigde verwachtingen hebben gewekt. Vaststaat dat het college in de brief van 23 maart 2015 aan appellant heeft geschreven “in verband met uw aanvraag” en in een e-mailbericht aan appellant van 9 april 2015 heeft geschreven “wordt uw aanvraag beëindigd”. Omdat appellant ter zitting van de voorzieningenrechter expliciet heeft bevestigd dat hij geen aanvraagformulier heeft ontvangen, kunnen reeds op die grond bij hem geen gerechtvaardigde verwachtingen zijn gewekt.

4.8.

Omdat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij een aanvraag om bijstand heeft ingediend, is niet voldaan aan de eisen voor het toekennen van een dwangsom als bedoeld in artikel 4:17, eerste lid, van de Awb. Het college heeft dan ook terecht bij besluit van 26 juni 2015 geen dwangsom aan appellant toegekend.

4.9.

Uit het voorgaande volgt dat de beroepsgronden niet slagen, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.