Centrale Raad van Beroep, 12-07-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2466, 15/2420 WIA

“1. De eigenrisicodrager verricht met betrekking tot de personen, bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, die laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden, de werkzaamheden ter zake van de voorbereiding van besluiten op grond van deze wet inzake uitkeringen (…). De eigenrisicodrager begeleidt de personen, bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, die laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden, bij gebleken ongeschiktheid als zou hij in een privaatrechtelijke dienstbetrekking tot de eigenrisicodrager staan, met toepassing van artikel 26, tweede lid, van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (…).

2. Bij de uitvoering van het eerste lid treedt de eigenrisicodrager voor de toepassing van de artikelen 28, eerste lid, 29g, tweede lid, 30, derde lid, 37, eerste lid, en 39, eerste en tweede lid, in de plaats van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen. De eerste zin blijft buiten toepassing voorzover noodzakelijk voor het verrichten van werkzaamheden op grond van het vierde of vijfde lid door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

3. De eigenrisicodrager betaalt het door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen toegekende ziekengeld namens het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan de personen, bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, die laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden. (…).

4. Op verzoek van een eigenrisicodrager verricht het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen de werkzaamheden als bedoeld in de eerste zin van het eerste lid, of onderdelen hiervan. (…).

5. (…).

6. (…).

7. (…).

8. Bij ministeriële regeling kunnen nadere regels worden gesteld met betrekking tot dit artikel.”

“1. De eigenrisicodrager legt een voorstel voor een beslissing aan het UWV voor.

2. De eigenrisicodrager bereidt de beslissing op zorgvuldige wijze voor, waarbij het voorstel wordt gedragen door de onderliggende feiten.

3. De eigenrisicodrager doet zijn voorstel voor een beslissing op een door het UWV daartoe beschikbaar gesteld formulier en stuurt zo spoedig mogelijk nadat hij redelijkerwijze had kunnen weten dat het UWV een beslissing moet nemen en via een beschikking bekend moet maken, dit formulier aan het UWV.”

“De werkgever die ervoor kiest zelf het ZW-risico te dragen, betaalt in voorkomende gevallen ziekengeld aan de in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, ZW bedoelde personen. (…).

De eigenrisicodrager neemt de betaling van het ziekengeld over van het UWV. (…).

De werkzaamheden van de eigenrisicodrager betreffen de werkzaamheden ter voorbereiding van primaire besluiten. Dit impliceert dat de eigenrisicodrager de gegevens vergaart die relevant zijn voor het - door het UWV te nemen - besluit. Zijn werkzaamheden liggen in het verlengde van de werkzaamheden die de werkgever - daartoe ondersteund door zijn arbodienst - verricht ten aanzien van de werknemers voor wie tijdens ziekte een loondoorbetalingsverplichting op basis van artikel 629 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek bestaat. Deze werkzaamheden hebben onder meer betrekking op de beoordeling van de vraag of de verzekerde al dan niet ongeschikt is tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte (artikel 19 eerste lid ZW); voor de vraag of er recht op ziekengeld bestaat is immers van doorslaggevend belang of er sprake is van arbeidsongeschiktheid in de zin van de ZW. Evenals de werkgever, dient ook de eigenrisicodrager zich hierbij te laten ondersteunen door een arbodienst.

Voorts gelden voor de eigenrisicodrager een aantal verplichtingen die op grond van de «Wet verbetering poortwachter» ook voor de «gewone» werkgever gelden. Zo zal de eigenrisicodrager, indien er sprake is van (dreigend) langdurig ziekteverzuim, tezamen met de werknemer een reïntegratiedossier vormen van het verzuim en van de verrichtte reïntegratie-inspanningen. Op basis van dit dossier zal aan het einde van het eerste ziektejaar een reïntegratieverslag samengesteld worden, waarin verantwoording wordt afgelegd over het verloop van het eerste ziektejaar en de tijdens dit jaar door werknemer en werkgever verrichte reïntegratie-inspanningen.”

Regelgeving voor een ziekengeldsanctie

“Indien bij de behandeling van de aanvraag, bedoeld in artikel 64 en de beoordeling, bedoeld in artikel 65 blijkt dat de werkgever zonder deugdelijke grond (…) onvoldoende reïntegratie-inspanningen heeft verricht, verlengt het UWV het tijdvak gedurende welke de verzekerde jegens die werkgever recht heeft op loon op grond van artikel 629 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (…), opdat de werkgever zijn tekortkoming ten aanzien van de bedoelde (….) reïntegratie-inspanningen kan herstellen. Het tijdvak bedoeld in de eerste zin, is ten hoogste 52 weken.”

“In afwijking van het eerste lid is artikel 25, eerste, tweede, derde, vijfde, zesde, zevende en achtste lid, van overeenkomstige toepassing op de eigenrisicodrager, bedoeld in artikel 1, eerste lid, onderdeel h, van de Ziektewet ten aanzien van de personen, bedoeld in artikel 29, tweede lid, onderdelen a, b en c, van die wet, die laatstelijk tot hem in dienstbetrekking stonden. Indien bij de behandeling van de aanvraag, bedoeld in artikel 64 en de beoordeling, bedoeld in artikel 65 blijkt dat de eigenrisicodrager, bedoeld in de eerste zin, zonder deugdelijke grond de uit die zin voortvloeiende verplichtingen niet of niet volledig nakomt of onvoldoende reïntegratie-inspanningen heeft verricht, verlengt het UWV het tijdvak gedurende welke de persoon, bedoeld in de eerste zin recht op ziekengeld heeft op grond van artikel 29 van de Ziektewet, opdat de eigenrisicodrager zijn tekortkoming ten aanzien van de bedoelde verplichtingen of reïntegratie-inspanningen kan herstellen. De verlenging, bedoeld in de tweede zin, is ten hoogste 52 weken. Artikel 25, tiende tot en met zestiende lid, is van overeenkomstige toepassing.”

Op grond van artikel 65 van de Wet WIA, voor zover hier van belang, beoordeelt het Uwv of de werkgever en de verzekerde in redelijkheid hebben kunnen komen tot de

re-integratie-inspanningen, die zijn verricht.

In de Beleidsregels beoordelingskader poortwachter (Besluit van 3 december 2002, Stcrt. 2002, 236, gewijzigd bij besluit van 17 oktober 2006, Stcrt. 2006, 224) (Beleidsregels) heeft het Uwv een inhoudelijk kader neergelegd voor de beoordeling van de vraag of de werkgever en de werknemer in redelijkheid hebben kunnen komen tot de

re-integratie-inspanningen die zijn verricht. Blijkens de Beleidsregels staat bij de beoordeling het bereikte resultaat voorop. Als een bevredigend resultaat is bereikt, is volgens het beoordelingskader voldaan aan de wettelijke eis dat de werkgever en de werknemer in redelijkheid hebben kunnen komen tot de re-integratie-inspanningen die zijn verricht. Van een bevredigend resultaat is sprake als gekomen is tot een (gedeeltelijke) werkhervatting, die aansluit bij de resterende functionele mogelijkheden van de werknemer. Indien het Uwv het resultaat niet bevredigend acht, zal volgens de Beleidsregels bij de beoordeling worden ingezoomd op wat door de werkgever en de werknemer daadwerkelijk is ondernomen.

Verplichtingen bij aanvang van arbeidsongeschiktheid

Tijdigheid van een sanctiebesluit

Een werkgever aan wie een ziekengeldsanctie wordt opgelegd kan op grond van goed onderbouwde argumenten van de bestuursrechter verlangen dat wordt getoetst of het daarop gerichte besluit tijdig, dat wil zeggen binnen de termijn van artikel 25, elfde lid, van de

Wet WIA, is gegeven.

Hogerberoepsgrond over de eerste arbeidsongeschiktheidsdag

Appellante wordt niet in haar standpunt gevolgd dat het niet aan haar is om aannemelijk te maken dat werknemer op de datum van indiensttreding al ziek was. Met verwijzing naar wat onder het kopje ‘Verplichtingen van een eigenrisicodrager’ is overwogen, ligt het in haar risicosfeer om aannemelijk te maken dat werknemer op de datum van indiensttreding reeds arbeidsongeschikt was. Hiertoe wordt erop gewezen dat in de in 4.1.3 genoemde memorie van toelichting duidelijk is vermeld welke werkzaamheden van appellante als eigenrisicodrager mogen worden verwacht. Zo dienen deze werkzaamheden onder meer betrekking te hebben op de beoordeling van de vraag of de verzekerde al dan niet ongeschikt is tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte (artikel 19, eerste lid, van de ZW). Het behoort dus tot de taak van appellante om op basis van de door haar verzamelde gegevens vast te stellen op welk moment sprake is van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag. Bij deze taak dient appellante zich te laten ondersteunen door een arbodienst. Appellante is bij haar opgave aan het Uwv van de eerste dag van arbeidsongeschiktheid van werknemer uitgegaan van de ziekmelding van werknemer en heeft over die datum geen gegevens verkregen op basis waarvan zij een andere eerste arbeidsongeschiktheidsdag van werknemer zou moeten aannemen. In dat verband is van betekenis dat werknemer sinds zijn indiensttreding bij appellante op 5 september 2011 tot de datum van ziekmelding op 3 oktober 2011 gedurende vier weken – en kennelijk tot tevredenheid van [bedrijf A.] – heeft gewerkt. Wanneer achteraf aan de juistheid van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag moet worden getwijfeld, zal appellante dat aannemelijk moeten maken op grond van gegevens van haar arbodienst, zo nodig in samenhang met andere voor haar beschikbare (medische) gegevens. Gelet op artikel 23, derde lid, aanhef en onder a, ten eerste, van de Wet WIA zal appellante er ook aandacht aan moeten besteden in hoeverre van een doorlopende arbeidsongeschiktheid kan worden gesproken. Vastgesteld wordt dat appellante geen later verkregen (medische) gegevens in het geding heeft gebracht die enige twijfel oproepen aan de eerste arbeidsongeschiktheidsdag zoals appellante die aan het Uwv heeft opgegeven en waarvan het Uwv bij de beoordeling van de

re-integratie-inspanningen en de besluitvorming over de ziekengeldsanctie is uitgegaan.

“In alle andere situaties, evenals wanneer de betrokkene daarom verzoekt, moet het UWV een beslissing via een beschikking bekendmaken en moet de eigenrisicodrager dus een voorstel voor een beslissing aan het UWV doen. Het gaat hierbij bijvoorbeeld om de volgende situaties: weigering van ziekengeld, het toepassen van een maatregel op de uitkering, de (gewezen) werknemer is niet arbeidsongeschikt bevonden, de maximale Ziektewetduur is reeds bereikt, en op verzoek. (…) Het voorbereiden van beslissingen impliceert dat de eigenrisicodrager gegevens vergaart en beoordeelt die relevant zijn voor de uiteindelijk te nemen beslissing. Voor het voorstel voor een beslissing maakt de eigenrisicodrager gebruik van een door het UWV beschikbaar gesteld formulier. Het voorstel dient onderbouwd en vergezeld te zijn door op de zaak betrekking hebbende stukken. De eigenrisicodrager legt zijn voorstel voor een beslissing zo spoedig mogelijk nadat hij redelijkerwijs had kunnen weten dat het UWV een beslissing moet nemen en via een beschikking bekend maken voor aan het UWV.”

Vastgesteld wordt dat appellante in de procedure in bezwaar, in beroep en in hoger beroep niet overeenkomstig artikel 52c van de ZW het Uwv om een besluit met betrekking tot de eerste arbeidsongeschiktheidsdag van werknemer heeft gevraagd. Gelet op de in 4.7.2 weergegeven toelichting past het niet binnen het wettelijke systeem van de eigenrisicodrager die ervoor gekozen heeft om zelf uitvoering aan de ZW te geven, dat het Uwv inzake de beoordeling van de eerste arbeidsongeschiktheidsdag het initiatief moet nemen. Met het nalaten om het Uwv een besluit op grond van artikel 52c van de ZW te vragen, heeft appellante een situatie laten voortbestaan waardoor het niet anders kan dan dat de datum van

3 oktober 2011 uitgangspunt moet zijn bij beantwoording van de vraag inzake de tijdigheid van het besluit over de ziekengeldsanctie.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 12 mei 2014 nader uiteengezet dat het medisch gezien niet duidelijk is waarom er vanaf februari 2012 geen

re-integratie van werknemer heeft plaatsgevonden. Daarbij heeft deze arts van belang geacht dat een bedrijfsarts van appellante op 7 februari 2012 al een zogenoemde Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) had opgesteld waaruit volgt dat werknemer duurzame benutbare, zij het beperkte, mogelijkheden had. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in twijfel getrokken of de arts van Ergatis, die op verzoek van appellante op 17 april 2012 een arbeidsgeneeskundig rapport heeft opgesteld, op goede gronden heeft geconcludeerd dat werknemer in verband met een toen recente diagnosestelling en begonnen behandeling pas over ongeveer drie maanden kon starten met gedeeltelijke werkhervatting. Voor de door de arts van Ergatis in zijn rapport van 28 januari 2013 en de FML van diezelfde datum aangenomen extra beperkingen in het persoonlijke en sociale functioneren van werknemer ontbraken volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep de benodigde resultaten van psychologisch onderzoek.

Voor zijn oordeel over het tekortschieten van de medische begeleiding neemt de Raad tot uitgangspunt dat de arts van Ergatis met zijn rapport van 17 april 2012 aan appellante heeft geadviseerd om aan hem een herbeoordeling te vragen als mocht blijken dat de te verwachten re-integratie over drie maanden niet succesvol verloopt. Uit de ‘Eerstejaarsevaluatie van het plan van aanpak WIA’ van 5 september 2012 blijkt dat er nog geen re-integratie-activiteiten plaatsvinden en dat werknemer weer bij Ergatis zal worden gemeld. Waarom appellante die melding niet al in juli 2012 heeft gedaan en waarom het tot januari 2013 heeft geduurd voordat er een nieuw oordeel van Ergatis volgt, wordt niet verklaard in de stukken die appellante aan het Uwv heeft verstrekt. In het door [de B.V. Z] opgestelde ‘Re-integratieverslag einde wachttijd WIA’ is vermeld dat in de periode juli 2012 - oktober 2012 het herstel van werknemer langzaam, maar goed verloopt. Uit de ‘Medische kaart’ blijkt niet dat de bedrijfsarts werknemer tussen 7 februari 2012 en 23 mei 2013 op een spreekuur heeft gezien. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 25 september 2014 terecht gewezen op een ontoereikende spreekuurfrequentie. Mogelijk is dat in november 2012 sprake is geweest van een terugval van werknemer, maar uit de in het rapport van Ergatis van

28 januari 2013 opgenomen gegevens van de behandelaars van werknemer blijkt dat hun behandeling resultaat heeft. De conclusie van de arts van Ergatis is dat er sprake is van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid en dat bij de begeleiding van werknemer “hoewel de klachten (nog lang) niet ‘over’ zijn” kan worden uitgegaan van de door hem opgestelde FML. Mede gelet op het feit dat uit de informatie van MoleMann Mental Health van 7 mei 2013 blijkt dat de therapie van werknemer na een positief verloop is beëindigd, is er – zoals het Uwv terecht heeft gesteld – geen medische onderbouwing voor de op 23 mei 2013 op schrift gestelde opvatting van de bedrijfsarts dat werknemer “niet-reintegrabel” is.