Centrale Raad van Beroep, 15-06-2017, ECLI:NL:CRVB:2017:2138, 16/3349 AW

1.1.

Appellant is sinds 1 juli 2007 als [naam functie] werkzaam bij het [Dienst], waar hij verantwoordelijk is voor de [werkzaamheden] van de politie in [locatie] . Daarbij is onder toepassing van de (toenmalige) Tijdelijke regeling functiegebonden voertuigen 2009 vts Politie Nederland aan hem een dienstvoertuig ter beschikking gesteld, dat hij ook privé mocht gebruiken.

1.2.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Geoordeeld is dat de korpschef in het geval van appellant in redelijkheid heeft kunnen besluiten om het privégebruik van zijn dienstvoertuig te beëindigen. Daarbij is overwogen dat het beleid, zoals vastgelegd in het Dienstautobeleid Politie van

17 juni 2014 (Dienstautobeleid politie) en de Tijdelijke regeling overgangsbeleid bij het beëindigen van het privégebruik dienstauto politie (Tijdelijke regeling), niet kennelijk onredelijk is en tot stand is gekomen na overeenstemming met het Centraal Georganiseerd Overleg Politie (CGOP). Daarmee is het bestreden besluit gebaseerd op een andere regeling dan die op grond waarvan de korpschef in 2013 heeft getracht het privégebruik te beëindigen. Het besluit van 20 november 2013, waarbij een eerder besluit tot beëindiging van het privégebruik van de dienstauto is herroepen, en het belang van de rechtszekerheid staan dan ook niet in de weg aan beëindiging van het privégebruik met inachtneming van het Dienstautobeleid en de Tijdelijke regeling. Er was voorts geen sprake van een onvoorwaardelijke toezegging aan appellant dat hij de dienstauto zou mogen blijven gebruiken zolang hij zijn huidige functie bekleedt. Appellant heeft voldoende tijd gehad om zich voor te bereiden op de beëindiging van het privégebruik van zijn dienstauto en de geboden financiële compensatie wordt door de rechtbank afdoende geacht. Tot slot is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van schending van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM), omdat de inmenging in het eigendomsrecht van appellant gerechtvaardigd is.

3. Appellant heeft de juistheid van het oordeel van de rechtbank op de hierna te bespreken gronden bestreden.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Met de rechtbank stelt de Raad vast dat het bepalen of privégebruik van de dienstauto al dan niet is toegestaan en het vaststellen van beleid daarover beleid, tot het beheer behoort, waartoe de korpschef op grond van artikel 27, eerste lid, van de Politiewet 2012 bevoegd is.

4.2.

Op 17 juni 2014 heeft de korpschef, na overeenstemming in het CGOP, het Dienstautobeleid politie vastgesteld. Dit beleid is op 1 juli 2014 in werking getreden. Op grond van artikel 2, zevende lid, van het Dienstautobeleid politie is privégebruik van een dienstauto niet toegestaan.

4.3.

Op 23 december 2014 heeft de korpschef de Tijdelijke regeling vastgesteld. Dit beleid is op 1 januari 2015 in werking getreden. Het bevat een overgangsregeling voor medewerkers aan wie een dienstauto als bedoeld in deze regeling ter beschikking is gesteld.

4.4.

4.5.

4.6.

De korpschef was bevoegd het beleid over het privégebruik van dienstauto’s te wijzigen en op grond van het nieuwe Dienstautobeleid politie met ingang van 1 januari 2015 het privégebruik van de dienstauto te beëindigen. Voor medewerkers die privé al gebruik maakten van een dienstauto is een overgangsregeling getroffen door middel van de Tijdelijke regeling. Met de rechtbank oordeelt de Raad dat dit beleid niet kennelijk onredelijk is. Op grond van dit beleid gold voor appellant een alleszins behoorlijke overgangsperiode/afbouwregeling van achttien maanden, waarvan hij nog gedurende een jaar privé van zijn dienstauto gebruik mocht maken en daarna tot 1 juli 2016 een financiële vergoeding heeft ontvangen. Dat appellant vindt dat er een andere peildatum of staffel moet gelden dan wel een langere periode waarover aanspraak op de financiële tegemoetkoming zou moeten bestaan, maakt nog niet dat het beleid kennelijk onredelijk is. Daarbij is van belang dat met de politievakorganisaties overeenstemming is bereikt over deze overgangsregeling en dat deze overgangsregeling de neerslag vormt van binnen het CGOP gevoerd overleg. Inherent aan zodanig overleg is dat over en weer sprake is van geven en nemen.

4.7.

Niet is gebleken dat aan appellant een onvoorwaardelijke toezegging is gedaan over het blijvend privégebruik van zijn dienstauto.

4.8.

Voor zover appellant stelt dat in zijn geval had moeten worden afgeweken van de Tijdelijke regeling onder toepassing van artikel 8 van de Tijdelijke regeling (hardheidsclausule) wordt overwogen dat appellant niet heeft onderbouwd dat in zijn geval sprake is van bijzondere omstandigheden die leiden tot een onbillijkheid van overwegende aard. Appellant heeft gewezen op de financiële gevolgen voor hem omdat hij, wil hij eenzelfde soort auto privé blijven rijden, voor veel hogere kosten komt te staan. Appellant verschilt hierin echter niet van zijn collega’s, die dezelfde nadelige gevolgen ondervinden. Bovendien is nu juist de overgangsregeling getroffen, om gedeeltelijk hieraan tegemoet te komen. Er is geen grond voor het oordeel dat de korpschef appellant volledig dient te compenseren.

4.9.

Appellant kan evenmin gevolgd worden in zijn betoog dat de korpschef, door het beëindigen van het privégebruik van zijn dienstauto, artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM heeft geschonden. De Raad overweegt daartoe, evenals de rechtbank, dat het recht om een dienstauto voor privédoeleinden te mogen gebruiken kan worden geschaard onder het ruime begrip ‘eigendom’ zoals dit door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens gehanteerd wordt bij de uitleg van het EVRM. Door dit privégebruik niet langer toe te staan is sprake van een inmenging (regulering) in een eigendomsrecht van appellant. Met de rechtbank oordeelt de Raad dat deze inmenging gerechtvaardigd is. Gelet op het in 4.1 genoemde artikel 27 van de Politiewet 2012 is er een wettelijke basis voor de inmenging. Bovendien is er een redelijke proportionaliteitsrelatie tussen de gekozen middelen en het doel van de maatregel, nu het hier gaat om het gebruik van auto’s die aan de dienst toebehoren, terwijl een aanvaardbare vorm van compensatie is geboden voor het wegvallen van de mogelijkheid om de dienstauto privé te gebruiken. In wat appellant in hoger beroep heeft aangevoerd ziet de Raad geen aanleiding voor een ander oordeel.

4.10.

Uit 4.1 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak bevestigd moet worden.