Centrale Raad van Beroep, 16-03-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:982, 13/2955 WIA

Op 14 september 2012 is namens appellante het Uwv telefonisch meegedeeld dat appellante met het ingezonden formulier van 18 april 2012 niet alleen een herbeoordeling van haar recht op een WAO-uitkering heeft beoogd, maar dat zij met de indiening van dat formulier tevens een WIA-uitkering heeft willen aanvragen. Bij brief van 14 september 2012 heeft appellante het Uwv in gebreke gesteld, omdat ten onrechte niet tijdig op haar aanvraag om een WIA-uitkering is beslist. Daarbij is meegedeeld dat indien het Uwv niet binnen de daartoe bestemde wettelijke termijn beslist, dwangsommen verschuldigd zijn.

Appellante heeft bij brief van 29 oktober 2012 beroep ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een beslissing door het Uwv op haar aanvraag om een WIA-uitkering en de rechtbank verzocht de hoogte van de verbeurde dwangsom vast te stellen.

Bij besluit van 8 november 2012 heeft het Uwv vastgesteld dat appellante met ingang van 20 juli 2012 geen recht heeft op een WIA-uitkering, omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt is.

Het Uwv heeft om bevestiging van de aangevallen uitspraak verzocht.

Appellante heeft naar aanleiding van de brief van het Uwv van 27 maart 2012, waarin is vermeld dat zij voor 3 mei 2012 een WIA-uitkering kon aanvragen, een wijzigingsformulier en een begeleidende brief van 18 april 2012 ingezonden. In deze begeleidende brief heeft appellante vermeld dat haar uitkering ingevolge de Ziektewet in juli na twee jaar afloopt en dat zij het vervolg wenst te regelen. Voorts geeft zij daarin een toelichting op haar ziektebeeld, zijnde allergische astma alsmede nek- en onderrugklachten, en sluit zij haar brief af met de mededeling dat zij een beroep doet op de WAO en een herbeoordeling wenst.

Een WIA-uitkering wordt op grond van artikel 64 van de Wet WIA op aanvraag vastgesteld. Daargelaten de vraag of appellante, gelet op haar verklaring ter zitting van de rechtbank, met de inzending van het wijzigingsformulier en de begeleidende brief van 18 april 2012 enkel heeft beoogd een WAO-uitkering aan te vragen, wordt geoordeeld dat het Uwv deze stukken tevens heeft opgevat als een aanvraag van appellante om een WIA-uitkering. De Raad wijst er in dit verband op dat in voormelde e-mail wordt bevestigd dat de verzekeringsarts door de procesbegeleider is verzocht een WIA-beoordeling te doen. Een dergelijk verzoek is ongerijmd als de melding van 18 april 2012 van appellante niet mede zou zijn opgevat als een aanvraag op grond van de Wet WIA. Van een verdere beoordeling van de aan de Wet WIA te ontlenen aanspraken is het niet gekomen, zo valt aan de gedingstukken te ontlenen, omdat de verzekeringsarts tot de conclusie was gekomen dat sprake was van een toename van de beperkingen van appellante uit dezelfde ziekteoorzaak. Daarop heeft de in overweging 1.2 beschreven besluitvorming in het kader van de WAO plaatsgevonden. In het onderhavige geval is de WIA-beoordeling dus achterwege gebleven omdat sprake was van een toename van de beperkingen door dezelfde ziekteoorzaak, en niet omdat daartoe geen aanvraag was ingediend, zoals het Uwv stelt.

Hetgeen onder 4.3 is overwogen betekent dat de niet ontvankelijkverklaring van het beroep berust op een onjuiste grondslag. Het hoger beroep slaagt. De Raad zal de aangevallen uitspraak vernietigen.

Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad zelf in de zaak voorzien door het beroep tegen het niet tijdig nemen van een besluit op de WIA-aanvraag van 18 april 2012 inhoudelijk te beoordelen.

Bij besluit van 8 november 2012 heeft het Uwv op de aanvraag van 18 april 2012 beslist. Het Uwv heeft daarom verzuimd om binnen de voorgeschreven termijn als bedoeld in artikel 101 van de Wet WIA, op deze aanvraag te beslissen. Appellante heeft het Uwv op juiste wijze in gebreke gesteld. Dit brengt mee dat het beroep tegen het niet tijdig beslissen op de WIA-aanvraag van 18 april 2012 gegrond is. De Raad zal het besluit waarbij het Uwv niet tijdig op deze aanvraag heeft beslist vernietigen.

Appellante heeft verzocht om een beslissing over de verschuldigdheid van een dwangsom. Nu het beroep tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op de aanvraag gegrond is, zal de Raad met toepassing van artikel 8:55c van de Awb de hoogte van de door het Uwv ingevolge artikel 4:17, eerste en tweede lid, van de Awb verbeurde dwangsom vaststellen.

Er bestaat aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 980,- voor verleende rechtsbijstand in beroep en op € 490,- voor verleende rechtsbijstand in hoger beroep, in totaal € 1.470,-.