Centrale Raad van Beroep, 11-12-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4808, 14-631 WIA

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank bieden de medische gegevens geen aanknopingspunten voor het oordeel dat het Uwv de functionele mogelijkheden van appellante zoals vastgelegd in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 21 mei 2012 heeft overschat. De nadere informatie van de behandelend neuroloog van appellante van 20 december 2012 behoefde voor de verzekeringsarts bezwaar en beroep geen reden te geven zijn conclusie te herzien. Nu de mogelijkheden en beperkingen van appellante op juiste wijze in de FML zijn neergelegd, moet appellante medisch gezien in staat worden geacht de geselecteerde voorbeeldfuncties te vervullen die aan het bestreden besluit ten grondslag zijn gelegd.

In hoger beroep stelt appellante zich op het standpunt dat haar beperkingen zijn onderschat, nu niet alle beperkingen die de bedrijfsarts van Achmea Vitale bij appellante vaststelde in de FML zijn opgenomen. Ten onrechte gaat de rechtbank er daarbij vanuit dat de vaststelling van de belastbaarheid door de arts van Achmea Vitale een ander doel diende dan de hier aan de orde zijnde beoordeling. Ten onrechte is door het Uwv geen medische informatie opgevraagd bij de behandelend sector. In de door appellante overgelegde medische informatie is vermeld dat zij niet in staat is om zware voorwerpen te tillen en niet veel en/of lang kan zitten. Die informatie doet twijfelen aan het oordeel van het Uwv. Ten onrechte is door het Uwv op basis van de richtlijn Whiplash Associated Disorder (WAD) aangenomen dat “beweging” bij een WAD I/II van belang is. Appellante heeft een rapport van klinisch neuropsycholoog dr. J.B. Dijkstra van het Academisch ziekenhuis Maastricht van

7 januari 2014 ingebracht waarin wordt vermeld dat appellante cognitieve stoornissen heeft. Ten slotte heeft zij betoogd dat de voorgehouden functies niet geschikt zijn gelet op de belasting daarvan.

4. De Raad oordeelt als volgt.

De rechtbank heeft terecht vastgesteld dat de beschikbare medische gegevens geen aanknopingspunten bieden voor het oordeel dat de verzekeringsartsen van het Uwv de functionele mogelijkheden van appellante zoals vastgelegd in de FML van 21 mei 2012 hebben overschat. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft blijkens zijn rapporten van

4 december 2012 en 21 maart 2013 uitdrukkelijk alle beschikbare medische stukken

- waaronder de rapporten van de bedrijfsarts en een brief van de behandelend neuroloog van appellante - bij zijn beoordeling betrokken. Over de door appellante gestelde discrepantie tussen de door de bedrijfsarts vastgestelde beperkingen en de door de verzekeringsartsen vastgestelde beperkingen heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep terecht opgemerkt dat die discrepantie onder meer zijn grond vindt in het feit dat appellante ten tijde van de beoordeling door de bedrijfsarts in 2010 hoogzwanger was. De met die zwangerschap samenhangende beperkingen heeft die bedrijfsarts bij de vaststelling van de belastbaarheid van appellante - anders dan de verzekeringsarts heeft gedaan - mee laten wegen. Op het moment van het onderzoek door de verzekeringsarts en het vaststellen van de FML van

21 mei 2012 was appellante niet meer zwanger en waren daarom die beperkingen niet langer aan de orde. Bovendien kan volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 4 september 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BJ7039) het enkele feit dat de bedrijfsarts meer beperkingen heeft aangenomen dan neergelegd in de door de verzekeringsarts bezwaar en beroep opgestelde FML niet tot het oordeel leiden dat de FML door het Uwv onjuist is vastgesteld. In de eerste plaats is het de uitsluitende taak van de verzekeringsarts om de beperkingen van een verzekerde in kaart te brengen en vast te leggen in een FML en is de verzekeringsarts daarbij niet gehouden tot een bijzondere motivering in het geval deze vastlegging een andere uitkomst heeft dan een door de bedrijfsarts ingevuld exemplaar van de FML. Voorts kan er niet aan worden voorbijgegaan dat de door de bedrijfsarts opgestelde FML dient om de

re-integratiemogelijkheden van appellante in kaart te brengen, dus een ander doel heeft dan de beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid in het kader van de Wet WIA.

Anders dan appellante stelt heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep de door appellante geclaimde beperkingen voor het tillen van zware lasten en niet lang kunnen zitten in zijn rapport van 21 maart 2013 expliciet bezien bij het licht van de beschikbare gegevens. Die gegevens leiden er echter naar zijn oordeel niet toe dat appellante niet in staat zou zijn zware voorwerpen te tillen en niet lang zou kunnen zitten. Los daarvan heeft de verzekeringsarts in de FML op het beoordelingspunt “4.14 Tillen of dragen” appellante wel beperkt geacht. Blijkens de toelichting bij beoordelingspunt “5.9 Afwisseling van houding” inhoudende: “idealiter afwisselen lopen/zitten/staan” blijkt dat de verzekeringsarts zich rekenschap heeft gegeven van de wenselijkheid van vertreding. Ook kan de verzekeringsarts bezwaar en beroep worden gevolgd in zijn conclusie dat niet valt in te zien waarom, gelet op de richtlijn WAD II, beweging thans geen helend effect meer zou kunnen hebben. Appellante heeft dienaangaande haar stelling ook niet onderbouwd. De verzekeringsartsen van het Uwv beschikten voorts naar hun oordeel over voldoende actuele onderzoeksgegevens om op verantwoorde wijze een inschatting van de belastbaarheid van appellante te kunnen maken. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft daarbij in zijn rapport van 4 december 2012 gemotiveerd vermeld waarom hij het niet noodzakelijk achtte om verder nog informatie in te winnen bij de behandelend sector van appellante. Uit vaste jurisprudentie (uitspraak van

11 februari 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BP4330) volgt dat een verzekeringsarts op zijn eigen oordeel kan varen als het gaat om het vaststellen van beperkingen. De verzekeringsarts dient de behandelend sector te raadplegen indien een behandeling in gang gezet zal worden of reeds plaatsvindt en die behandeling een beduidend effect zal hebben op de mogelijkheden tot het verrichten van arbeid van de betrokkene, of indien de betrokkene stelt dat de behandelend sector een beredeneerd afwijkend idee heeft over zijn beperkingen. Die gevallen doen zich hier niet voor. De rechtbank heeft dan ook terecht geoordeeld dat de mogelijkheden en beperkingen van appellante op juiste wijze in de FML zijn neergelegd.

Uitgaande van de juistheid van de FML van 21 mei 2012 heeft de rechtbank terecht overwogen dat appellante medisch gezien in staat moet worden geacht de door de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep uiteindelijk geselecteerde voorbeeldfuncties te vervullen. De arbeidsdeskundigen hebben daarbij in hun rapporten van 1 juni 2012,

5 november 2012 en 5 december 2012 inzichtelijk en toereikend gemotiveerd waarom de in het formulier “Resultaat Functiebeoordeling” opgenomen signaleringen daaraan niet in de weg staan.

5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.