Centrale Raad van Beroep, 10-06-2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1900, 13-5161 TW

1.1.

Het Uwv heeft aan appellante met ingang van 17 mei 2011 een uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen toegekend. Met ingang van dezelfde datum is aan appellante tevens een toeslag ingevolge de Toeslagenwet (Tw) toegekend.

1.2.

1.3.

1.4.

1.5.

Het Uwv heeft de besluiten van 17 en 27 september 2012, na bezwaar, gehandhaafd bij besluit van 28 december 2012 (bestreden besluit).

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank geoordeeld dat het handhavingsonderzoek zorgvuldig en volledig is geweest en dat geen onaanvaardbare aantasting van de privésfeer heeft plaatsgevonden. Hierbij is overwogen dat uit het opgemaakte gespreksverslag van

11 september 2012 niet blijkt dat appellante door de inspecteurs onder druk is gezet, dat appellante desgevraagd ter zitting niet kon zeggen welke gegevens uit het gespreksverslag onjuist waren en dat het Uwv over toereikende gegevens beschikte om tot een besluit te komen. Verder heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellante in de periode van 11 (lees: 12) november 2011 tot 12 september 2012 een gezamenlijke huishouding met [X.] heeft gevoerd en het Uwv de toeslag terecht heeft beëindigd (lees: ingetrokken). De rechtbank heeft hiertoe onder meer overwogen dat uit de waarnemingen die zijn weergegeven in het onderzoeksrapport blijkt dat [X.] buiten de bouwvak steeds in de ochtend bij de woning van appellante is gesignaleerd en de inspecteur op 10 en 11 september 2012 hierbij heeft gezien dat [X.] uit de woning van appellante kwam. Verder heeft appellante ter zitting verklaard dat [X.] vijf dagen per week uit zijn werk naar haar woning komt en hij regelmatig bij haar overnacht. Uit het gespreksverslag valt verder af te leiden dat appellante heeft verklaard dat zij zelf alle vaste lasten betaalt, maar dat [X.] wel eens bijspringt als er boodschappen gedaan moeten worden. Ook heeft de rechtbank overwogen dat uit de waarnemingen blijkt dat [X.] regelmatig de hond van appellante uitliet en dat uit de dossierstukken alsmede het verhandelde ter zitting blijkt dat [X.] voor appellante heeft gezorgd. Enkel omdat het Uwv ter zitting heeft verklaard het besluit van 27 september 2012 (boetebesluit) niet langer te handhaven, heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd voor zover het boetebesluit daarbij is gehandhaafd en dit boetebesluit herroepen.

3. Namens appellante is in hoger beroep - kort gezegd - betwist dat sprake was van een gezamenlijke huishouding in de zin van de Tw omdat [X.] niet zijn hoofdverblijf had aan de [adres 1] te [woonplaats] en geen sprake was van een relatie tussen twee personen die blijk hebben gegeven zorg te dragen voor elkaar. Verder heeft appellante aangevoerd dat sprake is van een onzorgvuldig onderzoek.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Ingevolge artikel 1, vierde lid, van de Tw is van een gezamenlijke huishouding sprake indien twee personen hun hoofdverblijf in dezelfde woning hebben en blijk geven zorg te dragen voor elkaar door middel van het leveren van een bijdrage in de kosten van de huishouding dan wel anderszins.

4.2.

Voor de vraag waar iemand zijn hoofdverblijf heeft, moet volgens vaste rechtspraak de feitelijke woonsituatie doorslaggevend worden geacht. Wederzijdse zorg kan blijken uit een bepaalde mate van financiële verstrengeling tussen de betrokkenen die verder gaat dan uitsluitend delen van de woonlasten en hiermee samenhangende lasten. Indien van een zodanige verstrengeling niet of slechts in geringe mate sprake is, kunnen ook andere feiten en omstandigheden voldoende zijn om aan te nemen dat de betrokkenen in zorg voor elkaar voorzien. Een afweging van alle ten aanzien van betrokkenen gebleken feiten en omstandigheden, die niet van subjectieve aard zijn, zal bepalend zijn voor het antwoord op de vraag of aan het zorgcriterium in een concreet geval is voldaan.

4.3.

Het handhavingsonderzoek is zorgvuldig en volledig geweest. De overwegingen in de aangevallen uitspraak waarop dat oordeel berust worden onderschreven. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat op basis van het onderzoeksrapport van 12 september 2012 voldoende aannemelijk is geworden dat appellante en [X.] in de periode in geding hun hoofdverblijf hadden op hetzelfde adres. In aanvulling op hetgeen de rechtbank in de aangevallen uitspraak reeds heeft vastgesteld en overwogen, is in het bijzonder van belang dat appellante, daags na het gesprek met de inspecteurs op 11 september 2012, telefonisch contact heeft gezocht en gehad met een van deze inspecteurs. Appellante heeft in dit telefoongesprek verklaard te hebben nagekeken wanneer het incident met de buren was, dat dit incident op 12 november 2011 was en dat haar vriend/partner vanaf dat moment bij haar is. Ter zitting van de rechtbank heeft appellante verklaard dat zij begin 2009 een relatie met [X.] heeft gekregen, dat hij vaak bij haar was, dat zij een akkefietje met de buren heeft gehad en dat hij toen vaker, bijna elke dag en ook in het weekend, uit zijn werk kwam om haar te helpen om te koken.

4.4.

Met de rechtbank wordt voorts geoordeeld dat de afgelegde verklaringen van appellante ook een toereikende grondslag bieden voor het oordeel dat in de periode die hier van belang is, sprake was van wederzijdse zorg. Uit die verklaringen blijkt een zekere mate van financiële verstrengeling als bedoeld in 4.2. Appellante heeft verklaard dat zij de rekeningen van gas/licht/water/huur/Ziggo, verzekeringen en boodschappen zelf betaalt, dat [X.] mee eet en overal gebruik van maakt en dat hij af en toe de boodschappen betaalt. Verder heeft appellante bevestigd dat hij haar hond uitlaat en [X.] ook fungeert als mantelzorger.

4.5.

Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, moet worden bevestigd. Bij deze uitkomst is voor toewijzing van de gevraagde schadevergoeding geen ruimte.