Centrale Raad van Beroep, 26-02-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:595, 12-3935 WW

1.2. De arbeidsovereenkomst tussen appellante en werknemer is ontbonden met ingang van

1 juni 2008. Werknemer heeft een uitkering aangevraagd op grond van de WW. Bij besluit van 24 juni 2008 heeft het Uwv werknemer met ingang van 2 juni 2008 in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering. In dit besluit is werknemer een zogenoemde vrijlating toegekend van 28 uur per week in verband met werkzaamheden als zelfstandige die hij verrichtte voordat hij werkloos werd. Het Uwv heeft diezelfde dag aan appellante een kopie toegezonden van het besluit van 24 juni 2008. Appellante heeft tegen het besluit van 24 juni 2008 geen bezwaar gemaakt.

1.3. Bij brief van 23 februari 2011 heeft [V.] BV aan het Uwv kenbaar gemaakt dat zij in opdracht van appellante onderzoek doet naar de rechtmatigheid van de toekenning en betaling van WW-uitkering aan werknemer en verzocht om toezending van stukken. Bij brief van

25 maart 2011 heeft [V.] namens appellante bezwaar gemaakt tegen betaling aan werknemer van WW-uitkering over de maand maart 2011 en verder verzocht de

WW-uitkering van werknemer per direct stop te zetten, die uitkering met terugwerkende kracht tot 2 juni 2008 of een latere datum te herzien dan wel in te trekken en de onverschuldigd betaalde uitkering terug te vorderen.

1.4. Bij brief van 25 maart 2011 heeft het Uwv aan [V.] (nogmaals) een kopie toegezonden van het besluit van 24 juni 2008 en erop gewezen dat appellante via de webapplicatie Financiële Informatie Voorziening informatie over de bij haar in rekening gebrachte en te brengen kosten van de WW-uitkering van werknemer kan verkrijgen alsmede informatie ten behoeve van haar re-integratietaak op grond van artikel 72a van de WW.

1.5. Met een e-mailbericht van 28 maart 2011 heeft het Uwv de bij brief van 25 maart 2011 gedane verzoeken van appellante afgewezen. Het Uwv heeft appellante niet gevolgd in haar stelling dat werknemer niet heeft voldaan aan zijn verplichtingen op grond van de WW.

1.6. Appellante heeft tegen het besluit van 28 maart 2011 bezwaar gemaakt. Bij besluit van

8 augustus 2011 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante voor zover het is gericht tegen het besluit van 24 juni 2008 niet-ontvankelijk verklaard omdat het te laat is ingediend. Voor zover het e-mailbericht van 28 maart 2011 is aan te merken als een weigering om terug te komen van het besluit van 24 juni 2008, heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard omdat appellante geen nieuwe feiten of omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht heeft aangevoerd. Voor zover het bezwaar van appellante is gericht tegen de betaling van WW-uitkering aan werknemer heeft het Uwv dit eveneens ongegrond verklaard. Niet gebleken is dat werknemer niet of niet in voldoende mate sollicitatie-activiteiten heeft verricht. Gebleken is weliswaar dat werknemer in de periode van 1 januari 2010 tot en met 28 februari 2010 onvoldoende heeft gesolliciteerd, maar bij besluit van 23 maart 2010 heeft het Uwv bepaald dat dit geen gevolgen heeft voor zijn

WW-uitkering. Evenmin is gebleken dat werknemer werkzaamheden heeft verricht die door hem niet volledig of op onjuiste wijze zijn doorgegeven. Niet is gebleken dat werknemer naast zijn WW-uitkering meer dan 28 uur heeft gewerkt of dat het aantal vrij te laten uren niet juist is vastgesteld. Het bezwaar voor zover het is gericht tegen de betaling van WW-uitkering in de maand maart 2011 heeft het Uwv niet-ontvankelijk verklaard omdat die betaling niet meer is dan een uitvloeisel van het besluit van 24 juni 2008 en rechtsgevolg mist.

2.1. Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Zij heeft zich op het standpunt gesteld dat de WW-uitkering van werknemer met terugwerkende kracht tot 2 juni 2008 moet worden ingetrokken, met name in verband met de werkzaamheden die werknemer naast zijn dienstverband met appellante heeft verricht ten behoeve van[werkgever 2]

([werkgever 2]) en is blijven verrichten. Volgens appellante riep de door werknemer verstrekte informatie over deze werkzaamheden vragen op, die hadden moeten leiden tot verder onderzoek door het Uwv. Appellante heeft zich op het standpunt gesteld dat de ten onrechte aan werknemer betaalde uitkering moet worden teruggevorderd. Volgens appellante heeft het Uwv onvoldoende gecontroleerd op naleving van de WW-verplichtingen door werknemer. Appellante heeft verder naar voren gebracht dat aan de betaling van de WW-uitkering in de maand maart 2011 een besluit ten grondslag ligt om de uitkering ongewijzigd voort te zetten en dat haar bezwaar tegen dit besluit ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard.

2.2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Uit de door appellante overgelegde stukken is volgens de rechtbank niet gebleken dat werknemer na aanvang van zijn WW-uitkering op 2 juni 2008 meer dan 28 uur heeft gewerkt voor

[werkgever 2]. Appellante heeft volgens de rechtbank geen gegevens overgelegd, waaruit blijkt dat werknemer niet heeft voldaan aan zijn sollicitatieplicht. Naar het oordeel van de rechtbank heeft het Uwv terecht geweigerd een besluit te nemen op grond van de artikelen 22a en 36 van de WW. In de door appellante aangeleverde gegevens hoefde het Uwv geen aanleiding te zien voor nader onderzoek. Er was voor het Uwv ook geen aanleiding zich tot de Belastingdienst te wenden om daar gegevens op te vragen met betrekking tot het aantal uren dat werknemer werkte bij [werkgever 2] en de rechtsopvolger daarvan, aangezien op appellante de verplichting rust om aannemelijk te maken dat er aanleiding bestaat voor een dergelijk verzoek. Het Uwv kan volstaan met het steekproefsgewijs controleren van sollicitatieactiviteiten van voormalige werknemers van overheidswerkgevers. Een overheidswerkgever als appellante kan, als zij invulling geeft aan de op haar rustende re-integratietaak, nauwgezet volgen of haar voormalige werknemer aan zijn WW-verplichtingen voldoet en, indien daarvan geen sprake is, een gedocumenteerde melding aan het Uwv doen.

3.1. Appellante heeft in hoger beroep - voor zover thans nog van belang - gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het aan appellante is om bewijs bijeen te brengen dat werknemer niet aan zijn verplichtingen op grond van de WW zou hebben voldaan. Volgens appellante heeft het Uwv zijn controletaak veronachtzaamd. Het Uwv had gedurende de hele looptijd van de uitkering te beoordelen of werknemer zich aan alle verplichtingen houdt die de WW hem oplegt. Het Uwv had uit eigen beweging grondig moeten uitzoeken of werknemer meer werkte dan het door hem opgegeven aantal uren. Voorts heeft het Uwv volgens appellante ten onrechte geen onderzoek gedaan naar de bewering van werknemer dat hij vrijstelling van de sollicitatieverplichting had gekregen van appellante en heeft er daarna geen controle van de sollicitatieverplichting meer plaatsgevonden. Appellante heeft verder erover geklaagd dat de rechtbank heeft nagelaten te beslissen over de beroepsgrond dat het bezwaar tegen de betaling van WW-uitkering aan werknemer in de maand maart 2011 ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard.

3.2. Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Volgens het Uwv is algemeen geaccepteerd dat bestuursorganen de controle op naleving van doorlopende verplichtingen niet continu, maar op zekere momenten of steekproefsgewijs uitvoeren. Voor de sollicitatieverplichting op grond van de WW geldt dat het Uwv, als het gaat om een werkloze werknemer van een overheidswerkgever, de kwantiteit van de sollicitaties controleert. Het is aan de overheidswerkgever om in het kader van zijn re-integratietaak te controleren op de kwaliteit van de sollicitaties en een melding te doen aan het Uwv als zijn voormalig werknemer daarin tekortschiet, zodat het Uwv een maatregel kan opleggen. Het voldoen aan overige verplichtingen op grond van de WW wordt door het Uwv gecontroleerd als daarvoor aanleiding is.