Centrale Raad van Beroep, 02-12-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3989, 13-3138 WWB

1.1.

1.2.

Appellante heeft tegen het besluit bezwaar gemaakt. Zij heeft aangevoerd dat zij recht heeft op een gedeeltelijke vrijlating van haar inkomsten. Bij besluit van 24 oktober 2012 (bestreden besluit) heeft het college dat bezwaar ongegrond verklaard. Aan het besluit is ten grondslag gelegd dat appellante niet in aanmerking komt voor de inkomensvrijlating als bedoeld in artikel 31, tweede lid, aanhef en onder n, van de WWB, omdat zij niet voldoet aan de voorwaarden voor vrijlating als gesteld in artikel 14 van de Re-integratieverordening Wet werk en bijstand van de gemeente Smallingerland 2009 (verordening). Appellante heeft geen informatie overgelegd waaruit blijkt dat zij binnen zes maanden volledig in de bestaanskosten kan voorzien.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij heeft aangevoerd dat de vrijlatingsregeling van artikel 31, tweede lid, aanhef en onder n, van de WWB een centrale regeling is. Deze regeling is bedoeld om arbeidsinschakeling te bevorderen, ook voor parttime banen waarbij niet direct uitstroom uit de bijstand plaatsvindt. Daarmee verdraagt artikel 14 van de verordening zich niet. Met die bepaling wordt ook geen recht gedaan aan de bedoeling van de wetgever. Het college heeft het begrip arbeidsinschakeling ten onrechte ingevuld als volledige uitstroom na zes maanden. Voor die situatie is de uitstroompremie in het leven geroepen, aldus appellante.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

In artikel 31, tweede lid, aanhef en onder n, van de WWB (tekst geldend op 1 januari 2012) is bepaald dat niet tot de middelen van de belanghebbende worden gerekend inkomsten uit arbeid tot 25 procent van deze inkomsten, met een maximum van € 192,- per maand, voor zover hij algemene bijstand ontvangt, waarbij voor een persoon jonger dan 65 jaar geldt dat die inkomsten gedurende ten hoogste zes aaneengesloten maanden niet tot de middelen worden gerekend en dat dit naar het oordeel van het college moet bijdragen aan zijn arbeidsinschakeling.

4.2.

In artikel 14 van de verordening is bepaald dat de uitkeringsgerechtigde die arbeid verricht in deeltijd, waarmee een inkomen wordt verworven dat minder bedraagt dan de voor de uitkeringsgerechtigde van toepassing zijnde bijstandsnorm, in aanmerking komt voor vrijlating van inkomsten als bedoeld in artikel 31, tweede lid, onder o (lees n), van de WWB, indien het college heeft vastgesteld dat de uitkeringsgerechtigde binnen zes maanden volledig in de bestaanskosten kan voorzien.

4.3.

De rechtbank heeft geoordeeld dat artikel 14 van de verordening niet in strijd is met de in 4.1 weergegeven wettelijke bepaling, mede gelet op geschiedenis van de totstandkoming van deze bepaling. Voorts heeft de rechtbank vastgesteld dat appellante heeft erkend dat zij door haar beperkingen voor arbeid niet in staat is binnen zes maanden door middel van arbeid volledig in haar bestaanskosten te voorzien. Dit betekent volgens de rechtbank dat het college terecht tot de conclusie is gekomen dat artikel 14 van de verordening aan toepassing van de vrijlatingsbepaling in de weg staat.

4.4.

In het kader van de beroepsgrond dat artikel 14 van de verordening in strijd is met de (bedoeling van de) wet overweegt de Raad allereerst als volgt.

4.5.

Uit 4.4.1 en 4.4.2 volgt dat het bestreden besluit niet in stand kan blijven. De rechtbank heeft dat niet onderkend. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de wet. Het college zal worden opgedragen een nieuw besluit te nemen op het bezwaar tegen het besluit van 15 maart 2012. Omdat een geheel nieuwe beoordeling zal moeten plaatsvinden, los van artikel 14 van de verordening, wordt afgezien van toepassing van de bestuurlijke lus als bedoeld in artikel 21, zesde lid, van de Beroepswet.