Centrale Raad van Beroep, 16-09-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3029, 13-3922 WWB

Appellante heeft niet betwist dat sprake was van een bij het college onbekende bankrekening. Nadat zij op 7 december 2011 op verzoek van de dienst Sociale Zaken van de gemeente Almere enkele kopieën had verstrekt van bankafschriften, hebben medewerkers van deze dienst geconstateerd dat nog niet alle relevante informatie was verstrekt. Vervolgens hebben zij bij brieven van 13 december 2011 en 10 en 20 januari 2012 aan appellante verzocht de ontbrekende informatie alsnog te verstrekken. Appellante heeft in reactie op deze brieven geen nadere bankafschriften verstrekt en zij is niet verschenen op uitnodigingen tot gesprekken. Daarbij is tevens gebleken dat zij, zonder de afdeling daarvan op de hoogte te hebben gesteld, gedurende deze periode in ieder geval enkele weken in Suriname heeft verbleven.

Onder deze omstandigheden kon op 1 januari 2012 een gegrond vermoeden bestaan dat mogelijk geen recht meer bestond op een (volledige) bijstandsuitkering en kon het college derhalve besluiten tot blokkering van de betaling van bijstand met ingang van 1 januari 2012.

De rechtbank heeft dan ook terecht geoordeeld dat - anders dan appellante meent - voor zover het besluit tot blokkering als herroepen moet worden beschouwd die herroeping niet heeft plaatsgevonden wegens een aan het college toe te rekenen onrechtmatigheid. De grond van appellante dat het college ten onrechte geen proceskostenveroordeling heeft plaatsgevonden ten aanzien van haar bezwaar tegen het besluit tot blokkering, slaagt dan ook niet.

Het college heeft de intrekking van de bijstand gebaseerd op de vaststelling dat appellante de op haar rustende inlichtingenverplichting onvoldoende is nagekomen omdat zij niet de gevraagde schriftelijke gegevens heeft overgelegd waaruit blijkt hoe zij in haar levensonderhoud voorziet, waardoor niet kan worden vastgesteld of zij in bijstandbehoevende omstandigheden verkeert. Appellante betwist dat zij de gevraagde inlichtingen niet heeft verstrekt en betwist voorts dat op grond van de door haar verstrekte inlichtingen niet kan worden vastgesteld dat zij in een bijstandbehoevende positie verkeert. Ten aanzien van deze beroepsgronden wordt als volgt overwogen.

Uit het onderzoek naar de door appellante overgelegde bankafschriften is gebleken dat zij weinig of nauwelijks pint bij supermarkten en weinig of nauwelijks contant geld opneemt. Zo heeft zij over de periode 3 januari 2010 tot en met 16 juni 2010 slechts voor een bedrag van € 51,88 betaald bij supermarkten en slechts € 100,- contant geld opgenomen. In de periode 30 juli 2011 tot en met 31 december 2011 heeft zij voor een bedrag van € 88,66 gepind bij supermarkten en slechts € 370,- aan contant geld opgenomen. Volgens de gegevens van het Nibud zijn de kosten voor het levensonderhoud voor een alleenstaande ouder met twee kinderen ongeveer € 300,- per maand. Uit de bankafschriften is voorts gebleken dat zij weinig of nauwelijks pint voor kleding voor zichzelf en haar kinderen, maar af en toe wel grote bedragen pint voor luxe artikelen en uitgaven aan dierenklinieken.

Appellante heeft in de bezwaarfase en in beroep aangevoerd dat zij veel bij familie en vrienden eet, waaronder bij haar moeder en haar zus. Daarnaast heeft zij in 2009 geld terug ontvangen van Nuon, heeft zij in 2010 geld ontvangen van haar zus en in 2011 geld ontvangen als uitkering op een verzekeringsclaim. Van dit geld heeft zij onder meer boodschappen gedaan. Ook ontvangt zij boodschappen in natura van een vriend. In hoger beroep heeft appellante een toelichting per maand gegeven op de wijze waarop zij in haar levensonderhoud heeft voorzien. Daarbij heeft zij verklaard dat zij, behalve over eerdergenoemde extra bedragen, ook over extra geld heeft beschikt doordat zij heeft ingeteerd op spaargeld. Zij heeft deze verklaring mede laten ondertekenen door haar buurman, moeder en zuster.

Deze verklaringen zijn opgemaakt ruimschoots na de in geding zijnde periode en niet met objectieve en verifieerbare bewijsstukken ondersteund. Daarom kan daaraan niet die waarde worden toegekend die appellante eraan gehecht wenst te zien. Nu uit de bankafschriften niet blijkt hoe appellante haar dagelijkse boodschappen heeft betaald had het op haar weg gelegen om hierover helderheid te verschaffen. Bovendien had appellante de door haar gestelde giften uit eigen beweging dienen te melden bij de dienst Sociale Zaken, hetgeen zij heeft nagelaten. Tot slot heeft appellante geen verklaring gegeven voor de omstandigheid dat bij het huisbezoek een volledig ingerichte woning is aangetroffen, terwijl appellante nu stelt dat zij de uitkering op een verzekeringsclaim ter hoogte van € 11.601,92 vrijwel geheel heeft aangewend voor haar levensonderhoud.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Deze ongegrondverklaring houdt in rechte stand. Anders dan appellante meent, kan het college in de onderhavige procedure dan ook niet op grond van artikel 8:73, eerste lid, van de Awb worden veroordeeld tot vergoeding van de door appellante gestelde schade als gevolg van het besluit op bezwaar van 16 juli 2012. Voor zover de gestelde schade geen verband houdt met een onrechtmatig besluit, maar een gevolg is van feitelijk handelen, bijvoorbeeld door medewerkers van de gemeente Almere tijdens het huisbezoek aan appellante op 26 januari 2012, kan appellante zich wenden tot de civiele rechter.