Centrale Raad van Beroep, 28-05-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1840, 12-6657 WW

Appellant, die aan het conservatorium een opleiding tot slagwerker heeft gevolgd, heeft als hobby het jureren van muziekgroepen. Via een Europese organisatie bereiken hem geregeld vanuit de hele wereld verzoeken om te komen jureren. Gebruikelijk is, dat de reis- en verblijfkosten worden vergoed, maar dat het jureren zelf niet wordt betaald. Een verzoek aan appellant om in de kerstperiode van 2011 twee dagen in Indonesië muziekgroepen te jureren was de reden voor zijn reis naar Indonesië van 20 tot en met 27 december 2011.

Uit deze feiten wordt afgeleid dat appellant niet voor het houden van vakantie naar Indonesië is gegaan, maar om zijn hobby uit te oefenen. Hierom en gezien de lengte van het verblijf was er sprake van een verblijf anders dan wegens vakantie. Dat appellant, naar hij heeft gesteld, het voor het jureren noodzakelijke verblijf met enkele dagen heeft verlengd teneinde ook nog vakantie te kunnen houden maakt niet dat het karakter van de reis is gewijzigd. Ook doet daaraan niet af dat appellant in verband met het ontbreken van financiële middelen bij de Indonesische organisatie geen vergoeding van zijn reis- en verblijfkosten zou hebben ontvangen.

De reis naar Noorwegen heeft appellant niet gemeld aan het Uwv, omdat hij naar zijn zeggen door zijn werkcoach [B.] was vrijgesteld van de verplichting daartoe. Uit door het Uwv bij de werkcoach ingewonnen informatie blijkt van een dergelijke vrijstelling echter niet. De werkcoach heeft verklaard dat hij appellant op 4 januari 2012 heeft vrijgesteld van de sollicitatieplicht omdat appellant per 1 februari 2012 met een nieuwe baan zou beginnen, en dat appellant in een telefoongesprek op 26 januari 2012 heeft verteld dat de aanvangsdatum van de nieuwe baan was verschoven naar 1 maart 2012. Er zijn toen volgens de informatie van de werkcoach geen nieuwe afspraken gemaakt en er is toen niet gesproken over een korte reis naar Noorwegen. De beroepsgrond van appellant dat hij ten aanzien van de reis naar Noorwegen was vrijgesteld van de meldingsplicht slaagt dan ook niet.

Voor het opleggen van een boete is vereist dat een betrokkene zowel objectief als subjectief een verwijt kan worden gemaakt van het overtreden van de inlichtingenverplichting. Bovendien zal de boete moeten worden afgestemd op de ernst van de overtreding en de mate waarin deze aan de overtreder kan worden verweten. De bestuursrechter toetst zonder terughoudendheid of het boetebesluit voldoet aan de genoemde eisen en dus leidt tot een evenredige sanctie.

Nu appellant zijn verblijven in het buitenland niet heeft gemeld ondanks het feit dat hij van de daartoe strekkende verplichting op de hoogte was en hij wat betreft het verblijf in Noorwegen niet in de veronderstelling heeft kunnen verkeren dat hij daarvan geen mededeling behoefde te doen aan het Uwv, is voldaan aan de voorwaarden voor het opleggen van een boete. Van verminderde verwijtbaarheid is geen sprake.

De opgelegde boete van € 120,- is evenredig aan de ernst van de overtreding, de mate van verwijtbaarheid en de overige ten aanzien van appellant gebleken omstandigheden.