Centrale Raad van Beroep, 09-05-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1600, 11-7386 WWAJ

In artikel 3:6 van de Wet Wajong is neergelegd dat de jonggehandicapte geen recht heeft op een arbeidsongeschiktheidsuitkering als bedoeld in hoofdstuk 3 van de Wet Wajong indien hij zijn aanvraag voor het eerst heeft ingediend op of na 1 januari 2010. In hoofdstuk 3 van de Wet Wajong is het recht op een arbeidsongeschiktheidsuitkering neergelegd, zoals dat geregeld werd in de voorganger van de Wet Wajong, de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten. Zoals al eerder is geoordeeld in de uitspraak van 9 augustus 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:1530) moet hieruit worden afgeleid dat aanvragen ingediend na 1 januari 2010 beoordeeld dienen te worden naar de bepalingen in hoofdstuk 2 van de Wet Wajong. Nu vaststaat dat appellante haar aanvraag heeft ingediend na 1 januari 2010, moet het geschil tussen partijen beoordeeld worden op grond van hoofdstuk 2 van de Wet Wajong.

Ingevolge artikel 2:3, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet Wajong is jonggehandicapte in de zin van dit hoofdstuk de ingezetene die aansluitend op de dag waarop hij zeventien jaar wordt als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebrek, zwangerschap of bevalling gedurende 52 weken niet in staat is geweest met arbeid meer dan 75% van het maatmaninkomen te verdienen, terwijl niet aannemelijk is dat hij binnen een jaar zal herstellen.

In artikel 1:2 van de Wet Wajong is bepaald dat ingezetene in de zin van deze wet en de daarop berustende bepalingen is de natuurlijke persoon die in Nederland woont. Waar iemand woont wordt op grond van artikel 1:3, eerste lid, van de Wet Wajong naar de omstandigheden beoordeeld.

Ingevolge vaste rechtspraak (ECLI:NL:CRVB:2012:BX5908) komt het er bij de beoordeling naar de omstandigheden van ingezetenschap op aan of deze van dien aard zijn, dat een duurzame band van persoonlijke aard bestaat tussen de betrokkene en Nederland. Die duurzame band hoeft niet sterker te zijn dan de band met enig ander land, zodat voor een woonplaats hier te lande niet noodzakelijk is dat het middelpunt van iemands maatschappelijke leven zich in Nederland bevindt. Uit de parlementaire geschiedenis van het fiscale woonplaatsbegrip volgt dat de wetgever geen bijzondere betekenis heeft willen toekennen aan bepaalde (categorieën) omstandigheden, zoals iemands sociale of economische binding met een land.

Appellante heeft vanaf oktober 1979 tot in de zomer van 1982 in Nederland verbleven. Vervolgens heeft zij verbleven bij haar grootouders in Turkije, tot haar - definitieve - terugkeer naar Nederland in juli 1987. Dit betekent dat appellante op haar 17e verjaardag op 20 april 1985 al bijna drie jaar niet meer in Nederland verbleef, na een eerder verblijf hier te lande van minder dan drie jaar. Op grond van deze feiten kan geen andere conclusie worden getrokken dan dat appellante op 20 april 1985 geen ingezetene van Nederland was. Dat appellante, naar zij stelt, steeds de intentie heeft gehad naar Nederland terug te keren kan in de omstandigheden van dit geval niet tot een ander oordeel leiden.

Het hiervoor onder 4.1 tot en met 4.7 overwogene leidt tot de conclusie dat appellante geen jonggehandicapte is in de zin van de Wet Wajong, nu zij op 20 april 1985 niet als ingezetene kon worden aangemerkt. Dit betekent dat de aangevallen uitspraak bevestigd dient te worden.