Centrale Raad van Beroep, 06-05-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1512, 12-2973 WWB

Appellant ontvangt met ingang van 18 februari 2005 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB).

Naar aanleiding van de aanvraag heeft de Dienst Werk en Inkomen (Dienst) van de gemeente Amsterdam het ondernemingsplan en de onderliggende stukken beoordeeld. In een rapportage van 13 juli 2011 heeft de DWI geconcludeerd dat de exploitatie van een taxibedrijf met een procuratiehouder de continuïteit van het bedrijf op termijn in gevaar kan brengen. De beoogde constructie brengt veel risico’s met zich waardoor de levensvatbaarheid van het bedrijf in het geding komt. Appellant heeft niet de volledige zeggenschap binnen zijn bedrijf. In dit geval ligt de volledige zeggenschap bij de beoogde procuratiehouder.

Bij besluit van 20 juli 2011 heeft het college de aanvraag van appellant afgewezen, voor zover thans van belang, op de grond dat appellant niet worden aangemerkt als zelfstandige in de zin van het Bbz 2004.

Bij besluit van 19 oktober 2011 heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 20 juli 2011 ongegrond verklaard. Daarbij heeft het college - wederom voor zover van belang - zich op het standpunt gesteld dat, nu de inhoud van de overeenkomst tot het aangaan van een procuratiehouderschap onbekend is, er van moet worden uitgegaan dat de beoogde volmacht betrekking heeft op alle zaken van appellant en alle rechtshandelingen. Door het afgeven van de volmacht in de vorm van een procuratiehouderschap heeft appellant niet de volledige zeggenschap in zijn bedrijf. Daar komt bij dat enerzijds de procuratiehouder geen enkel financieel risico draagt, maar anderzijds wel alle rechtshandelingen kan verrichten. Als de verhouding tussen appellant en de procuratiehouder verslechtert, is het voortbestaan van het bedrijf niet gewaarborgd. Het risico dat het bedrijfskapitaal niet kan worden terugbetaald, is voor het college te groot.

Het voorgaande brengt met zich dat eiser doordat hij ten tijde van belang niet voldeed aan artikel 1, sub b, onder 3 van de Bbz 2004, op grond van artikel 2, lid 1 en lid 2, van de Bbz 2004 geen recht had op bijstand voor de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan en voor bedrijfskapitaal.”

Ingevolge artikel 1, aanhef, onder c, ten derde, van het Bbz 2004 wordt onder een zelfstandige in de zin van dat besluit - voor zover hier van belang - verstaan degene die alleen of samen met degenen met wie hij het bedrijf uitoefent de volledige zeggenschap in dat bedrijf heeft en de financiële risico’s daarvan draagt.

De rechtbank heeft met juistheid overwogen dat appellant door bij de oprichting van zijn bedrijf uit te gaan van een constructie met een procuratiehouder, zoals neergelegd in de intentieverklaring van 24 juni 2011, niet voldoet aan de definitie van het begrip zelfstandige in de zin van artikel 1, aanhef, onder c, ten derde, van het Bbz 2004. De Raad onderschrijft de daartoe door de rechtbank in de aangevallen uitspraak gebezigde en hiervoor in 2 aangehaalde overwegingen 3.2 en 3.3 en maakt deze tot de zijne.

De door appellant aangehaalde rechtspraak van het CBb leidt niet tot een ander oordeel. Deze uitspraken zijn gegeven in een ander wettelijk kader (de Wet personenvervoer 2000 en het Besluit Personenvervoer 2000), waarbij een geheel andere rechtsvraag aan de orde is dan die welke in dit geding - namelijk of appellant is aan te merken als een zelfstandige in de zin van het Bbz 2004 - moet worden beantwoord.

Omdat het college zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellant niet voldoet aan het begrip zelfstandige in vorenbedoelde zin, hoefde het college ook geen - nader - onderzoek te doen naar het mogelijke doen en laten van de beoogde procuratiehouder, nog daargelaten de vraag wat een dergelijk onderzoek precies zou moeten inhouden. Het betoog van appellant dat het college door dit verzuim het bestreden besluit heeft genomen in strijd met het zorgvuldigheids- en het motiveringsbeginsel, treft dan ook geen doel.

Uit 4.1 tot en met 4.4 vloeit voort dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt. Dit brengt tevens mee dat het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade dient te worden afgewezen.