Centrale Raad van Beroep, 15-04-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:1254, 12-5412 WWB

Het college heeft appellant en zijn toenmalige partner [J.] ([J.]) op hun gezamenlijk ingediende aanvraag om bijstand vanaf 14 januari 2003 bijstand verleend naar de norm voor gehuwden (gezinsbijstand), laatstelijk op grond van de Wet werk en bijstand (WWB).

Bij het aan appellant en [J.] gerichte besluit van 12 juli 2007 heeft het college de aan appellant en [J.] over de periode van 1 juni 2004 tot en met 7 november 2006 verleende gezinsbijstand herzien en de over die periode ten onrechte verleende bijstand teruggevorderd omdat appellant en [J.] het college niet volledig hebben ingelicht over de inkomsten uit werkzaamheden van [J.].

Vaststaat dat [J.] en appellant gedurende de hier relevante periode van 14 januari 2003 tot en met 31 juli 2010 inkomsten uit diverse werkzaamheden hebben ontvangen die zij niet hebben gemeld aan het college. Het gaat hier onmiskenbaar om gegevens die van belang zijn voor de verlening of de voortzetting van de bijstand. Dit betekent dat appellant de op hem op grond van artikel 17, eerste lid, van de WWB rustende inlichtingenverplichting heeft geschonden. De grond dat appellant ervan uitging dat de gezinsbijstand na de in 1.2 genoemde besluitvorming was stopgezet slaagt niet aangezien in dit verband beslissend is dat aan hem en [J.] gezinsbijstand is verleend.

Gelet op overweging 4.1 en 4.2 was het college bevoegd met toepassing van artikel 54, derde lid, aanhef en onder a, van de WWB de bijstand over de periode van 14 januari 2003 tot en met 14 april 2010 te herzien en vanaf 15 april 2010 in te trekken.

Onder verwijzing naar de in de aangevallen uitspraak omschreven Beleidsregels terugvordering en verhaal Wet werk en bijstand van het college (Beleidsregels), is de Raad met het college en de rechtbank van oordeel dat in de situatie van appellant geen sprake is van een dringende reden in de zin van de Beleidsregels op grond waarvan het college had moeten afzien van herziening respectievelijk intrekking van de bijstand.

Hieruit volgt dat tevens is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 58, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWB, zodat het college bevoegd was de gemaakte kosten van gezinsbijstand van appellant terug te vorderen.

Ten aanzien van de uitoefening van de bevoegdheid tot terugvordering is geen sprake van een dringende reden zoals bedoeld in de Beleidsregels. De Raad begrijpt de stelling van appellant ter zake dat hem door zijn ernstige chronische ziekte geen verwijt te maken is van het niet melden van zijn inkomsten en die van [J.]. Uit de in hoger beroep ingestuurde stukken kan weliswaar worden afgeleid dat de medische situatie van appellant al geruime tijd zorgwekkend is, maar hieruit is geenszins op te maken dat appellant geen enkel verwijt kan worden gemaakt van het niet nakomen van zijn aan de gezinsbijstand verbonden verplichtingen. Er is dan ook geen aanleiding voor het oordeel dat appellant geen verwijt treft van het ontstaan van de vordering. Voor zover appellant zich in dit licht nog heeft beroepen op de onbekendheid met de verleende gezinsbijstand en met de inkomsten van [J.], verwijst de Raad naar 4.2.

Tot slot vormt de geringe financiële draagkracht van appellant, waarop hij zich ter zitting van de Raad nog heeft beroepen, geen bijzondere omstandigheid op grond waarvan het college in afwijking van de Beleidsregels had moeten afzien van terugvordering, reeds omdat bij de invordering rekening moet worden gehouden met de regels over de beslagvrije voet.

Uit 4.1 tot en met 4.7 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De Raad dient de aangevallen uitspraak dan ook te bevestigen.