Centrale Raad van Beroep, 22-10-2008, BG1977, 06-7405 WAO + 07-84 WAO

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op de hoger beroepen van:

1. [Naam betrokkene], wonende te [woonplaats] (hierna: betrokkene), en

2. de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv)

tegen de uitspraak van de rechtbank Middelburg van 23 november 2006, 06/564 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

betrokkene

en

het Uwv.

Datum uitspraak: 22 oktober 2008

I. PROCESVERLOOP

Namens betrokkene heeft mr. J.T.F. van Berkel, werkzaam bij de Stichting Schaderegelingskantoor voor Rechtsbijstandverzekering te Zoetermeer, hoger beroep ingesteld. Dit geding is bij de Raad geregistreerd onder nummer 06/7405 WAO.

Ook het Uwv heeft hoger beroep ingesteld. Dit geding is bij de Raad geregistreerd onder nummer 07/84 WAO.

In het geding, geregistreerd onder nummer 06/7405 WAO, heeft het Uwv een verweerschrift ingediend, en in het geding, geregistreerd onder nummer 07/84 WAO, heeft mr. Van Berkel voornoemd namens betrokkene een verweerschrift ingediend.

Bij brief van 20 mei 2008 heeft het Uwv een aantal, hem door de Raad bij schrijven van 29 april 2008 gestelde vragen beantwoord.

Het onderzoek ter zitting in beide gedingen heeft gevoegd plaatsgevonden op 30 juli 2008. Betrokkene is niet verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. W.P.F. Oosterbos.

II. OVERWEGINGEN

1.1. In het kader van een herbeoordeling heeft op 15 juni 2005 een verzekeringsgeneeskundig onderzoek van betrokkene plaatsgehad door de arts T.B.L. Peleman. Deze arts heeft op basis van dossieronderzoek, een anamnese en eigen onderzoek geconcludeerd dat betrokkene benutbare mogelijkheden heeft ten aanzien van het verrichten van arbeid en die mogelijkheden weergegeven met behulp van een zogenoemde Functionele Mogelijkheden Lijst (FML). In deze FML was een urenbeperking opgenomen. Vervolgens heeft er op 22 juli 2005 wederom een verzekeringsgeneeskundig onderzoek plaatsgehad, dit maal door de verzekeringsarts R.P.C. Melker. Deze arts heeft op grond van de gegevens uit de voorgeschiedenis, een anamnese en een eigen onderzoek geconcludeerd dat betrokkene belastbaar is voor arbeid. Hij heeft tevens overlegd met Peleman en in zijn rapport weergegeven dat Peleman kon instemmen met zijn opvatting dat, gelet op de beperkingen, geen urenbeperking nodig was. Melker heeft zijn bevindingen neergelegd in een FML, gedateerd 25 juli 2005. In deze FML zijn beperkingen opgenomen ten aanzien van het persoonlijk functioneren en ten aanzien van dynamische handelingen, maar is geen urenbeperking opgenomen. Een voor het Uwv werkzame arbeidsdeskundige heeft geconcludeerd dat betrokkene, met de in de FML van 25 juli 2005 opgenomen beperkingen, ongeschikt is te achten voor het werk waaruit zij was uitgevallen - assistent kok in een zorginstelling - maar dat zij wel arbeid kan verrichten. Hij heeft daartoe een aantal functies geselecteerd en op grond van het door hem berekende verlies aan verdiencapaciteit van betrokkene vastgesteld dat de mate van arbeidsongeschiktheid minder dan 15% bedraagt.

1.2. Bij besluit van 22 november 2005 heeft het Uwv de uitkering krachtens de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) van appellante, die laatstelijk werd berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%, met ingang van 8 januari 2006 beëindigd op de grond dat de mate van betrokkenes arbeidsongeschiktheid is afgenomen tot minder dan 15%.

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd, alsmede beslissingen gegeven ter zake van griffierecht en proceskosten. Zij achtte, gelet op de gang van zaken, door het Uwv ontoereikend toegelicht en inzichtelijk gemaakt waarom aan de opvatting van Melker meer waarde wordt toegekend dan aan de opvatting van Peleman. De enkele omstandigheid dat Melker en Peleman over de opvatting van Melker, dat geen urenbeperking diende te worden gesteld, overeenstemming hebben bereikt, maakt dat voor de rechtbank niet anders. De rechtbank heeft het bestreden besluit om die reden in strijd geacht met artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

3.1. In hoger beroep heeft het Uwv aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het bestreden besluit onvoldoende is gemotiveerd wat betreft het niet aannemen van een urenbeperking. Het Uwv heeft daartoe aangevoerd dat het bestreden besluit is gebaseerd op het advies van de bezwaarverzekeringsarts Offermans en dat deze zich gemotiveerd heeft gesteld achter de opvatting en bevindingen van Melker, inbegrepen de opvatting dat geen urenbeperking diende te worden gesteld. Daarmee is het bestreden besluit voldoende gemotiveerd en heeft de rechtbank dat besluit ten onrechte vernietigd.

3.2. Betrokkene heeft in hoger beroep aangevoerd het eens te zijn met het oordeel van de rechtbank dat het niet langer aannemen van een urenbeperking bij het bestreden besluit onvoldoende is gemotiveerd. Zij heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat er, gelet op haar klachten en haar dagverhaal, wel degelijk aanleiding is voor het aannemen van een urenbeperking. Ook heeft zij zich op het standpunt gesteld dat de zogenoemde ‘intensieve beoordeling’, zoals door het Uwv is uitgevoerd, in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, in het bijzonder het gelijkheidsbeginsel en het verbod van willekeur. Voorts heeft zij aangevoerd dat zij de ten aanzien van haar geduide functies niet kan vervullen. Tot slot heeft betrokkene aangevoerd dat bij de vaststelling van haar resterende verdiencapaciteit ten onrechte niet is uitgegaan van de drie meest verlonende van de aan haar voorgehouden functies. De functie ‘productiemedewerker textiel, geen kleding’ (SBC-code 272043) behoorde, gelet op de hoogte van het bij die functie behorende loon, tot de drie meest verlonende functies, maar was niet één van de functies die aan de berekening van de resterende verdiencapaciteit ten grondslag is gelegd. Deze functie kende een reductiefactor. Nu deze functie niet bij de vaststelling van de resterende verdiencapaciteit is gebruikt, is op de mediane loonwaarde ten onrechte geen reductiefactor toegepast.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.2. Op grond van hetgeen hij onder 4.1 heeft overwogen, is de Raad van oordeel dat de rechtbank het bestreden besluit ten onrechte heeft vernietigd, omdat ontoereikend zou zijn toegelicht en inzichtelijk gemaakt waarom aan de opvatting van Melker meer waarde wordt toegekend dan aan de opvatting van Peleman. De aangevallen uitspraak komt reeds hierom voor vernietiging in aanmerking.

5.1.2. De Raad is van oordeel dat deze door betrokkene aangevoerde grond niet kan leiden tot het oordeel dat het bestreden besluit niet zorgvuldig is voorbereid, dan wel ondeugdelijk is gemotiveerd. Hij wijst er daarbij op dat in de bezwaarschriftprocedure eventuele gebreken in de voorbereiding, dan wel in de motivering van een besluit vatbaar zijn voor herstel. Zo al zou moeten worden aangenomen dat het besluit van 22 november 2005 onvoldoende zorgvuldig is voorbereid of anderszins niet in overeenstemming met het recht is te achten - de Raad laat dat thans in het midden - is de Raad van oordeel dat Offermans gemotiveerd heeft aangegeven waarom hij zich stelt achter het in het besluit van 22 november 2005 vervatte standpunt dat er geen urenbeperking hoefde te worden aangenomen. Daarmee is het bestreden besluit, wat het aspect van het niet aannemen van een urenbeperking betreft, genoegzaam onderbouwd. Voorts acht de Raad de medische grondslag, gelet op de rapporten van Melker en Offermans, voldoende zorgvuldig totstandgekomen en wordt in zoverre het bestreden besluit door de bevindingen en conclusies van deze artsen gedragen. Van de door betrokkene gestelde strijd met het gelijkheidsbeginsel of het verbod van willekeur is de Raad in dit verband niet gebleken.

5.2. De stelling van betrokkene dat, gelet op haar klachten en haar dagverhaal, een urenbeperking dient te worden aangenomen, vindt naar het oordeel van de Raad onvoldoende steun in de voorhanden zijnde gegevens over de gezondheidstoestand van betrokkene. De Raad ziet in de rapportages van Melker en Offermans voldoende steun om zich niet achter deze stelling van betrokkene te plaatsen.

5.3. Ook de stelling van betrokkene dat zij de ten aanzien van haar geduide functies niet kan vervullen, treft naar het oordeel van de Raad geen doel. Hij ziet in de in hoger beroep ingebrachte rapportage van de bezwaararbeidsdeskundige R.B. van Vliet van 8 januari 2007 voldoende toegelicht en onderbouwd dat de aan de onderhavige schatting ten grondslag gelegde functies in medisch opzicht voor betrokkene geschikt zijn te achten. Wel ziet de Raad aanleiding gevolgen te verbinden aan de omstandigheid dat deze toelichting en onderbouwing pas in de fase van het hoger beroep door het Uwv is verstrekt. Hij zal het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren, dat besluit vernietigen en bepalen dat de rechtsgevolgen van dat besluit geheel in stand blijven.

5.4. Met betrekking tot hetgeen door betrokkene is aangevoerd ter zake van de vaststelling van de resterende verdiencapaciteit, overweegt de Raad dat het wel bij die vaststelling betrekken van de functie van ‘productiemedewerker textiel, geen kleding’ (SBC-code 272043) niet leidt tot een voor de WAO relevante mate van arbeidsongeschiktheid. Namens betrokkene is dit ter zitting van de rechtbank ook erkend. Om deze reden ziet de Raad geen aanleiding om op deze beroepsgrond nader in te gaan.

5.5. Door betrokkene is verzocht het Uwv te veroordelen tot vergoeding van de door haar geleden schade. Gelet op hetgeen de Raad heeft overwogen onder 4.1 tot en met 5.3 ziet hij geen grond voor toewijzing van dit verzoek.

6. De Raad acht termen aanwezig om op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) het Uwv te veroordelen in de proceskosten van betrokkene in beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 644,- voor verleende rechtsbijstand in beroep en op € 322,- voor verleende rechtsbijstand in hoger beroep, in totaal € 966,-.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door H. Bolt als voorzitter en J. Riphagen en H. Bedee als leden. De beslissing is, in tegenwoordigheid van I.R.A. van Raaij als griffier, uitgesproken in het openbaar op 22 oktober 2008.

(get.) H. Bolt.

(get.) I.R.A. van Raaij.

RB