Centrale Raad van Beroep, 02-11-2007, BB6994, 05-6684 WAO

Bij besluit van 27 december 2004 (bestreden besluit) heeft het Uwv,, beslissende op bezwaar, de intrekking van de WAO-uitkering van appellante per 16 juli 2003 gehandhaafd.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen dat besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat het Uwv bij het vaststellen van de beperkingen van appellante voldoende zorgvuldig te werk is gegaan en serieus rekening heeft gehouden met de klachten van appellante. Raadpleging van de behandelende sector was in dit geval niet vereist. De bezwaarverzekeringsarts heeft afdoende gemotiveerd dat er geen reden is voor een urenbeperking. Met inachtneming van de vastgestelde beperkingen moet appellante in staat worden geacht de geduide functies te verrichten.

Hetgeen appellante in hoger beroep heeft aangevoerd bevat, in vergelijking met haar stellingname in eerste aanleg, geen nieuwe gezichtspunten en heeft de Raad niet tot een ander oordeel gebracht dan het in de aangevallen uitspraak neergelegde oordeel van de rechtbank. Ook in hoger beroep heeft appellante geen medische gegevens overgelegd die twijfel doen rijzen aan de door het Uwv vastgestelde belastbaarheid. Het overgelegde journaal van de huisarts ziet op de periode van oktober 2003 tot en met oktober 2005, terwijl de datum in geding 16 juli 2003 is. Met betrekking tot de overgelegde brief van Sociale Zaken overweegt de Raad dat ook deze niet ziet op de datum in geding en voorts geen inzicht geeft in de redenen waarom appellante voor niet meer dan 16 uur per week belastbaar is. In de rapportage van 28 oktober 2004 heeft de bezwaarverzekeringsarts voldoende gemotiveerd dat er geen redenen zijn voor een urenbeperking.

De Raad overweegt voorts dat voor een bezwaarverzekeringsarts geen verplichting bestaat om een betrokkene persoonlijk te onderzoeken. In dit geval heeft het onderzoek van de bezwaarverzekeringsarts bestaan uit uitgebreid dossieronderzoek en uitvoerige rapportage omtrent de medische situatie van appellante. Voorts is informatie bij de huisarts opgevraagd. De Raad acht dit voldoende; dat de huisarts niet gereageerd heeft op het verzoek van de bezwaarverzekeringsarts kan, nu er voldoende andere gegevens waren om de belastbaarheid vast te stellen, daar niet aan af doen.

De Raad stelt vast dat het bestreden besluit voor 1 juli 2005 is genomen en dat pas in de hoger beroepsfase de - gelet op zijn uitspraken van 9 november 2004, onder meer LJN AR 4716, en 12 oktober 2006,-LJN AY9971, gewenst geachte onderbouwing is gegeven. Gelet op ’s-Raads standpunt met betrekking tot het Claimbeoordelings- en Borgingssysteem moet zulks tot de conclusie leiden dat het bestreden besluit dient te worden vernietigd maar dat de rechtsgevolgen van dat besluit, met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), geheel in stand kunnen worden gelaten.

Het vorenstaande leidt er toe dat het bestreden besluit alsmede de aangevallen uitspraak, waarbij het tegen bedoeld besluit ingestelde beroep ongegrond is verklaard, wegens strijd met de artikelen 3:2 en 7:12, tweede lid, van de Awb, dienen te worden vernietigd.

Vernietigt de aangevallen uitspraak;

Verklaart het beroep tegen het bestreden besluit gegrond en vernietigt dat besluit;

Bepaalt dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit geheel in stand blijven;

Veroordeelt de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen in de proceskosten van appellante in eerste aanleg en in hoger beroep tot een bedrag groot € 1.288,=, te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan de griffier van de Raad;

Bepaalt dat het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen aan appellante het betaalde griffierecht van in totaal € 140,= vergoedt.