Centrale Raad van Beroep, 10-09-2004, AR2755, 02/929 AAW

Bij besluit van 18 september 1998 heeft gedaagde -voor zover voor dit geding van belang- het tegen het besluit van 11 maart 1998 ingediende bezwaar gegrond verklaard en laatstgenoemd besluit herzien in die zin dat de uitkering van appellant ingevolge de AAW met ingang van 29 oktober 1996 is herzien en nader is vastgesteld naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 55 tot 65%.

De Raad heeft bij uitspraak van 23 mei 2001, nr. 99/2998 AAW, de zaak voor zover deze betrekking had op het beroep van appellant tegen de in het besluit van 18 september 1998 vervatte vaststelling van de mate van arbeidsongeschiktheid van appellant per 29 oktober 1996, terugverwezen naar de rechtbank Zwolle.

Met betrekking tot de voor appellant op 29 oktober 1996 geldende medische beperking-en, ziet de Raad geen reden te twijfelen aan de juistheid van de bevindingen en conclusies van de bezwaarverzekeringsarts H.M.M. van Hardenberg, als neergelegd in haar rapportage van 17 juli 1998, noch aan de beperkingen zoals deze zijn weergegeven in het formulier functie informatie systeem va/ad van 17 juli 1998.

De bezwaarverzekeringsarts heeft op basis van dossierstudie en eigen onderzoek de belastbaarheid van appellant, ten opzichte van de inschatting hiervan door de verzeke-ringsarts, op een aantal aspecten aangescherpt.

Voor de Raad staat in genoegzame mate vast dat het aldus aangescherpte belastbaarheids-patroon de belastbaarheid van appellant juist weergeeft.

Daarbij is in aanmerking genomen dat appellant zijn stelling van volledige arbeidsongeschikthied op medische gronden op de hier in geding zijnde datum niet met concrete medische gegevens heeft onderbouwd.

Voorts acht de Raad, mede gelet op de na overleg met de bezwaarverzekeringsarts gegeven toelichting ter zake in het rapport van de bezwaararbeidsdeskundige

W.G. Kamerling-de Wit van 31 augustus 1998, voldoende aannemelijk dat de belasting in de aan de schatting ten grondslag liggende functies appellants belastbaarheid niet te boven gaat.

Met betrekking tot de vaststelling van het maatmaninkomen overweegt de Raad als volgt. Conform de daartoe bij zelfstandigen geëigende methode heeft gedaagde het maatmaninkomen van appellant vastgesteld aan de hand van de fiscale winstcijfers in de boekjaren voor het intreden van de arbeidsongeschiktheid en aldus per einde wachttijd in het jaar 1991 een maatmaninkomen vastgesteld van f 30.000,- per jaar, welk bedrag vervolgens is geïndexeerd naar de thans in geding zijnde datum 29 oktober 1996.

Namens appellant is in hoger beroep ter zitting verklaard dat hij geen bezwaar heeft tegen het aldus in 1991 berekende bedrag van f 30.000,- per jaar, maar dat hij van oordeel is dat dit bedrag verdubbeld dient te worden omdat hij niet 40 uur per week maar slechts 20 uur per week werkzaam was in zijn eigen bedrijf, zodat het maatmaninkomen volgens appellant in 1991 moet worden vastgesteld op f 60.000,- per jaar. Vervolgens moet dit bedrag geïndexeerd worden naar de hier in geding zijnde datum.

De Raad kan appellant niet volgen in zijn grief. Partijen verschillen er niet over van mening dat op basis van de fiscale winstcijfers per einde wachttijd in 1991 terecht een bedrag van f 30.000,- bruto per jaar in aanmerking is genomen. De Raad vermag niet in te zien dat relevant is met hoeveel uren per week appellant dit inkomen heeft verdiend. Of appellant nu 20 uur per week dan wel 40 uur per week heeft gewerkt, dit brengt geen verandering in de gerealiseerde fiscale winst en is aldus niet van invloed op het op basis van de fiscale winstcijfers per oktober 1991 becijferde bedrag van f 30.000,- per jaar.

Uit het vorenstaande volgt dat het hoger beroep niet kan slagen, zodat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

De Raad acht geen termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.