Centrale Raad van Beroep, 27-09-2002, AE9295, 01/3886 WAO

De werkneemster heeft op 6 januari 1999 haar werkzaamheden in dienst van gedaagde wegens ziekte gestaakt. Bij besluit van 1 februari 2000 heeft appellant ingaande 5 januari 2000 aan de werkneemster een uitkering ingevolge de WAO toegekend, gebaseerd op een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%.

Appellant heeft van dit besluit tevens mededeling gedaan aan gedaagde in haar hoedanigheid van werkgever.

Bij brieven van 7 februari 2000 en 25 februari 2000 zijn namens gedaagde bezwaren naar voren gebracht tegen het besluit van 1 februari 2000.

Gedaagde heeft hierbij geen gebruik gemaakt van de haar geboden mogelijkheid een arts-gemachtigde in te schakelen. Met betrekking tot de bezwaarschriftprocedure heeft de werkneemster geen toestemming verleend de medische gegevens aan gedaagde ter kennis te brengen.

Bij het in rubriek I genoemde bestreden besluit heeft appellant beslist op de namens gedaagde naar voren gebrachte bezwaren.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van gedaagde tegen het bestreden besluit gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. Zij heeft daartoe -onder meer- het volgende overwogen:

"Het systeem van rechtsbescherming in de Awb houdt een volledige heroverweging in door het bestuursorgaan van een besluit op basis van de gronden van het bezwaar. In de bezwaarprocedure kunnen partijen in beginsel kennis nemen van, en reageren op, de stukken die ten grondslag liggen aan het primaire besluit. De heroverweging door het bestuursorgaan behelst dan ook in beginsel een heroverweging van het bestreden besluit mede op basis van het gehele dossier en de onder meer op basis van dat gehele dossier naar voren gebrachte grieven tegen het genomen besluit. Indien daarbij een deel van het dossier, vanwege het niet kennis kunnen nemen van de medische stukken door de vertegenwoordiger van de werkgever, niet ten volle in de heroverweging is betrokken, terwijl het besluit daarop wel mede is gebaseerd, ontbeert dat besluit naar het oordeel van de rechtbank een voldoende draagkrachtige dan wel een voldoende kenbare motivering. Hieraan kan naar het oordeel van de rechtbank niet afdoen dat een arts-gemachtigde op grond van artikel 88c van de WAO kennis kan nemen van de medische stukken en daarop zijn conclusies ten aanzien van de mate van arbeidsongeschiktheid van de werknemer kan baseren. Naar het oordeel van de rechtbank is het in een geschil als het onderhavige van belang dat bij toekenning en/of intrekking van een WAO-uitkering naast de feitelijke medische gegevens en de daarop gebaseerde medische conclusies de kennis van en het inzicht in deze feiten en conclusies in een juridisch relevante context geplaatst kunnen worden. Dit is niet mogelijk indien in het kader van de juridische beoordeling niet op enige wijze kennis kan worden genomen van de medische stukken.

In het licht van het voorgaande merkt de rechtbank hierbij op dat de gevolgen van de toepassing van artikel 88c van de WAO veel verderstrekkend zijn dan alleen een speciale regeling die in de plaats komt van hetgeen in de artikelen 7:4 en 8:32 van de Awb over het verstrekken van stukken is vastgelegd. Het gevolg is niet alleen dat medische stukken niet kunnen worden ingezien maar ook het hiervoor vermelde gebrek in de motivering van het besluit op bezwaar.

Gelet op het voorgaande komt het bestreden besluit derhalve wegens strijd met artikel 7:12 van de Awb voor vernietiging in aanmerking.

De rechtbank miskent niet dat het hanteren van het motiveringsvereiste vergt dat verweerder in gevallen van premiedifferentiatie dient te handelen in strijd met het bepaalde in de artikelen 88c en 88g van de WAO, doch de rechtbank ziet daarvoor voldoende grondslag in het belang van de rechtsbescherming van de betrokken werkgevers, zoals dit onder meer is neergelegd in de eerdergenoemde artikelen van de Awb en in artikel 6 van het EVRM."

Onder verwijzing naar zijn uitspraak van 13 februari 2002, 00/6205 WAO, onder meer gepubliceerd in USZ 02/101, beantwoordt de Raad deze vraag ontkennend.

In die uitspraak is de Raad tot het oordeel gekomen dat artikel 6 EVRM -in ieder geval voor wat betreft de in dit geding aan de orde zijnde elementen ervan- uitsluitend ziet op procedures van rechterlijke aard. De Raad is derhalve van oordeel dat een bestuursorgaan -anders dan de rechter- op grond van artikel 6 van het EVRM niet kan worden geacht te zijn gehouden af te wijken van de medische besluitenregeling en met name van artikel 88c van de WAO, in het kader van de heroverweging in bezwaar van een eerder genomen besluit.

Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat het hoger beroep, zij het op andere gronden dan aangevoerd, slaagt en de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Nu de rechtbank ten onrechte zich heeft onthouden van een inhoudelijke beoordeling van het bestreden besluit, acht de Raad termen aanwezig om toepassing te geven aan artikel 26, eerste lid, aanhef en onder b, van de Beroepswet.

Vernietigt de aangevallen uitspraak;

Wijst de zaak terug naar de rechtbank Utrecht;

Veroordeelt appellant voorwaardelijk in de proceskosten van gedaagde in hoger beroep tot een bedrag van € 644,- te betalen door het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.